Kleïs, wegflogen is miene Knööv un Jöögd.
Lief, Stimm, mien Huut sünd lang opbrukd.
Du kannst et sehn, witt worrn is mien Hoor
dat swart wer.
Nich aftowennen is't
at mi de Kräff inne Knee swinndt,
de mi nich mehr dreegt.
Ik mark, wenn ik nu oold bün,
mutt mi welkeen anners antrecken,
den Gördel binnen,
mi womööglich henföhrn,
wo ik nich hen will.
Wees den Göddern dankbor, Kleïs, ok wenn se swiegt.
Se segent diene School un di, de du beropen büst.
Sorg darfor, help, at dat sprooken Woord Weert beholt!
Strohblomen, de nich vergaht,
kränzt di de Deerns in't Hoor.
Miene Leeder lat de jungen Froons
jimmers wedder vorspreeken un singen.
Du, Kleïs, de du den Gesang leev hest,
speel de helle Lier.
Bring Zeus Loff in'n Tempel.
Et hett een Tiet geven,
dor kunn ik danzen.
Geern wull ik't,
aver wat schall ik maaken?
Weglopen, at een scho Reh is mien Leven.
Wat schall ik maaken?
Geern leeg ik unner Eos sien' Rosenarms.
Liekers as von de Eer Ennen
föhlt sik Sappho, dien Moder.
Ik luur hen up Helios sien'n Sunnenwagen.
Ik föhl, verswunnen is dat Schööne.
Wull mi Zeus blots dit laten:
Helios sien Loff.
Wat strohlt, ja wat schöön is,
dorna lengt sik Sappho.

Du aver, Kleïs, leev un wees blied.