dal sinkt de vörhang, dünner warrt de woold.
de sünn maakt sachen un geiht fröh to rüst.
du föhlst an di: de welt warrt sachen oolt.
kann nu noch nieges kamen, dat du büst?

warm lücht de klöören, man de luft warrt koolt.
vun welkeen siegel warrt din leven küsst?
de sünn drückt di dat op: licht, leven, lüst —
un ehr vergahn. du föhlst't in jedeen foolt.

dal sinkt de vörhang, un dat speel fangt an.
beweeg din hand, röög sacht an de kulissen!
se all hebbt töövt, heev an nu, sprick din part!

denn spreken schast du. wenn din gegenpart,
de sünn, di küsst, vergell ehr dat mit küssen!
dat siegel höllst du sülven in de hann.

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing