Notizen ut'n Braakmaand

Foto: A.Nissen

wa schöön verdreegt sik busch un steen!
plump lett dat twoors, wat minschen bildt,
en rahmen bloots, man wat em füllt —
as en verheißung kannst't al sehn —,
dat is noch hunnertmaal so schöön.
wat us de steen verspraken hett,
de roos maakt't wett.

nich fast,
man duurhaft in den telg
verfüng dat fledderwitt;
dat sitt
da nu so moi, as weert't da wussen;
töövt un verhöllt noch beten,
noch lang,
en nienich utspraken gedank.

un överall sünd steden, da apent sik de welt
un wiest solide utkiek in gatter, woold orr feld
un seggt mi: süh, min schöönheit sünd ordnung, sekerheit,
un du hest wiss din dääglich broot, solang min ordnung steiht.

se wiest mi as in märken en undenkbor idyll;
se beed mi't mit en smüüstern an, fraagt, wat ik süss noch will;
düt allens kann se maken, un nix is ehr to swoor;
se hett man een bedingen: dat ik ehr ordnung wohr.

se wiest sik överflödig för hannen, hart un oog;
man mit all gaven seggt se: "wenn ik noog segg, is't noog."
so still sünd ehr momangen; ehr övermeten füll
kann ja nix anners faten as blootsen düsse still.

de deepde vun ehr klöören maakt alle sinnen vull.
dat fleegtüüch baven flüggt vörbi; de lü in weent ja wull.
se wünscht, se weern tofreden west in't land, in all de still.
— tja, dat muttst vörher weten, fru fischers ilsebill!