Notizen ut'n Aarnmaand


Ut witte Stumpen wuss en Kruut,
dat höör nich in de Welt.
Dat flirr as Pappel, duft as Roos,
dat möök sik vun de Swaarkraft los
un wuss na'n Himmel rut.

— Ik bliff in't Heu op't Feld.


 

An witte Gitter dröögt de Schoh
in'n Achterhoff vun nirgendwo
un kriegt doch nienich Sünn.
Man Minschen, troschüllig un blöd,
mit tutig Hart un natte Fööt,
hangt s' jümmers wedder hin.


 

De Buwarken staht hier so drang,
dat lett, een harr vör'n annern Bang
un wull em recht an't Leven.
Se fletscht de Tähn, man starr vör Schreck:
Keen drauht mi? Keen nimmt mi wat weg?

Un över ehr de Heven...


 

De Kassen vun dat Capital
is gröön. De Schrifft is witt
as Unschuld. Butensied is all.
Wat binnen stekt, kriggt keen Gefall —
man dat kriggt nümsnich mit ...


mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet