Horst Wernecke vertellt:

Old-Lübeck, dat Haupt vun en slawisch Königriek


Een mutt twors so bi negenhunnert Johm trüchgahn, man denn kümmt een an de Wohrheit nicht vörbi: Lübeck weer instens dat Haupt vun en slawisch Königriek, dat vun de Kieler Bucht bit na Usedom in't Haff un vun de Oostsee bit an de Elv recken dee. De König weer en Heinrich, de bi sien Grootvadder vun Modders Siet, den Dänenkönig Sven Estridsen, upwussen weer. Sien Vadder weer de Slawenfürst Gottschalk, de 1066 vun sien egen Landslüüd in de Kark vun Lenzen doothaut wöör, wieldat he sik to de Christen bekennt harr.

Sodraad Heinrich 'n jungen, starken Kirl weer, hett he sik mit de Hölp vun Dänen, Holsten un Sassen sien Arvdeel trüchhaalt, teerst Wagrien mit de Ollenborg. Hier hett he sik foorts mit de smucke, junge Fru vun den Fürsten Kruto, de bit dorto sien Fiend west wöör, anfründt. Nadem is Kruto afmurkst worrn. Dat wöör swiestert, dat Fru Slawina, de ut en vornehm pommersch Geslecht stammen dee, dorbi süllm mit Hand anleggt hett. Wat Wunner, de gebillte, staatsche Heinrich weer ehr seker lever as de snaaksche Suupbütt Kruto.

Fürder hett Heinrich den Gau vun de Obodriten, de oosten vun Lübeck leeg, angrepen, 'n annermol den vun de Polaben an de Elv un toletzt den vun de Wamaben an de Peene. Na en heel blödige Slacht bi Schmilau harr he all düsse Stämm ünner sien Fuchel. Sülvst de Pormoranen un Polen weern em zinsplichtig. He weer nu de riekste un mächtigste Fürst an de Oostsee, un all harrns em König to nennen.


Leven un Drieben in Old-Lübeck

Dat Haupt vun dit Riek weer de Lübecker Borg mit all de Ansiedlungen ümbi, man nich de, de wi hüüt noch an'n Haben sehn künnt, düsse hier leeg söß Kilometer na Norrn to up en Insel mank de Traav un de Swartaumünnung. Hier hett dat instens 'n groot, wehrhaftig Fürstenhuus un 'n poor lüttere Hüüs för de Hoffbeamten un Riedersuldaten geven. Ok Schünen, Stall, een Sood un gor een Gööl för de Afdrift vun de Schiet kunn een vörfinnen. All dat weer infaat vun en hunnert Meter grooten un twölf Meter hoogen Eerdwall, de na butento vun mächtige Boomstämm afstütt wöör. Vun dorbaben kunn de Borg licht verdeffendert warm. Rut un rin güng't blots dörch en hoog Doorhuus, wat 'n Utkiek liek sehn dee. Hier harrn sik mit de Tiet 'n Barg Timmerlüüd, Snittgers, Dreihers un Smitten ansiedelt, Arbeit geev dat ja noog an so en Platz. En lütten Hööft för de Scheep, de mit Stackwark fastmaakt weer, harrn sik de Lüüd ok al buut.

König Heinrich hett twors de Christen in sien Riek duld, man he hett ok veel dorför daan, dat de Slawen jüm ehr heidnischen Gottheiten anbeden kunnen. Dorüm weer he tominnst in de eerste Tiet bi jedeneen beleevt, tomol he Rovers un armer Gesocks ut sien Land rutsmieten dee. Sien Naverslüüd na Süden to, de Sassen, weern mit em totreden, wieldat he mit jüm Freden holl, un de Holsten un Stormarn weern froh, dat se nu ut jüm ehr Fluchtborgen, neem se sik vör de "Slawenstörm" verschanzt harrn, rutkamen un ehre Feller bestelln kunnen.

As Heinrich, de den Missionar Vicelin doch noch Verlööf geven harr, in sien Riek dat Evangelium to preestern, dootbleeven weer, weern de steedschen Slawen glieks wedder an't Rumoren. 1138 kemen de willen Ranen vun de Insel Rügen anseilt un hebbt Borg un Siedlung vun Old-Lübeck överfulln un verwööst.


De Möhn vun Vicelin harrn to Folg, dat later
mennig schöne Karken buugt woorn. Grafik: Jutta Bredow


Na de Översicht över de Bidrääg
Literatur:
Mönche - Mörder - Minnesänger, Klaus J. Groth. LN-Verlag, Leserservice
Wie Ostholstein und Lauenburg deutsch wurden, Hartwig Fiege.
M + K Hansa Verlag, Hamburg 1979

22.7.2012

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet