|
|
De een hett Lust to't Wörpeln un to Koort'n,
de to't Danzen un de to köhlen Wien,
ik leev dat, wat in dissen schöönen Goorn
mi Troost un Süükdooms-Dokter woll kann sien.
Gröön' Bööm in'n Winn,
Blööm, fee as lütt Kinnen:
Wöör do ik för juch finn,
elkeen nau to künnen
wat ik so glücklich bin.
Mi fehlt dat Speel, Tön up Viegelin's Sieden:
Musik müßt för jug Pracht upklingen!
Hier, wo dat Loof un deepgröön Twiegen
an' n Graven mi schaddig woll ümslingen,
hier, wo vun Wieden
leevlich Gegen lacht,
wo an elkeen Sieden
de Wischen Pracht
mi so tofreden maakt.
Wat ik nich heff an Geld un groote Schätzen,
kann mien Gemööt in güllne Rooh
mit Warken un Vergnögen denn ersetten.
De sluten't Huus un Puurt vör Plagen to.
Ik wöör dat geven
för nix hier up de Welt,
ok wenn mien Leven
ahn Penn un Geld
sik höglich höllt.
Annahm'n ‚ de groote, rieke Welt weer mien,
un Goorns Freud un Stillnis weern flagen,
müßt leven Dag un Nacht in lege Pien.
Wo weer de Vördeil? Müßte jümmer jagen!
Weg mit dat allens,
wat Unmoot bringt!
Mi schall gefallen,
wat lacht un singt
un Freuden twingt.
Ji ollen Bööm un ji noch jungen Planten,
ringsüm bewohrt för Störm un legen Frost,
kringelt hoch, gröönt an Stang un Wanten!
Juch Bläder, alle Blööten sünd mien Trost.
Ik will juch plegen
dörch mien lüttes Leed.
Willn uns good verdregen,
so lang mien Weg
up Eerden geiht!
|
|
