Seewind, blas mi in’t Seiltüüg

He seet an Strand, plier över ’t Meer
un drööm sik wiet wiet weg, bit achter de Kimm.
Een laue Bries tuus sachen an sien griese Hoor;
kunn he bloot flegen as veele Vagels in Wind.
Dat Hart vull Feernweh, bloot nochmaal ’ne Hüüer.
Sien Seetiet güng em dorbi vundaag dörch ’n Kopp.
He dacht t’rüch an Mast- un Schotbruch, an een Schippsfüür,
doch dat Meer rööp em noch jümmers
un sien Lengen hör nich op.

Un sien Feernweh drifft em in veele Havens,
wo Solt un Fischruuch vertruut in de Nesen weiht.
Wo de Fischerslüüd na Knakenwark an laten Avend
lüttje Klöönsnacks hollt, de geele Maand viliggt över’n Haven steiht.
Dat sünd de Stunn, wo he spöört, dat sien Tiet ni nich langt,
den, een Leven op uns Eer is dorvör je veel to kort,
üm achter de Kimm all de Wunder op unsen Eerdball to sehn,
un sien Lengen hööl nich op.

He flüster: „Du, Seewind, blas mi düchtig in ’t Seiltüüg
un driev mien Droomschipp seker över dat wiete Meer.
Still mi den groten Splien, to seven as ’n Vagel,
so as de Albatros, de ahn Enn flüggt hen un her,
un bring mi hen, över ’t grote Meer in anner Länner,
dorbi jümmers een Handbreet Water ünnern Kiel."

Sien Lengen würr sik je ni nich mehr ännern.
Gifft dat in ’t Leven villiggt doch noch ’n anner Teel?