An den Maond


Bild: Ludgerd Lüske. Klick op to'n Vergröttern!


An den Mond

Füllest wieder Busch und Tal
Still mit Nebelglanz,
Lösest endlich auch einmal
Meine Seele ganz;

Breitest über mein Gefild
Lindernd deinen Blick,
Wie des Freundes Auge mild
über mein Geschick.

Jeden Nachklang fühlt mein Herz
Froh- und trüber Zeit,
Wandle zwischen Freud' und Schmerz
In der Einsamkeit.

An den Maond

Full werd Buschk un Taol
still in’n Nävellecht.
Los is aals up maol,
van miene Sääle recht.

Leggs nu äöver‘t Wark
helpen dienen Blick,
as Fründ dien Ooge sacht
äöver mien Geschick

Aals Vergaohn feuhlt mien Haart
van froh un dreuvte Tied,
schaukel tüschken Fraid un Schmaart
einsaom duun und wied.

an den maan

hest dat kratt, den wischengrund
hell mit nevel füllt;
hest opletzt för düsse stunn
ganz min seele stillt;

strakelst allens üm un bi,
as en fründ op keek,
leggst din moies oog op mi
un op mine weeg.

in min hart klingt allens na,
tied vull pien, vull freud,
man vun wieden, un ik gah
merrn in einsamkeit.

 

Fließe, fließe lieber Fluß!
Nimmer werd' ich froh,
So verrauschte Scherz und Kuß,
Und die Treue so.

Ich besaß es doch einmal,
Was so köstlich ist!
Daß man doch zu seiner Qual
Nimmer es vergißt!

Suus hendaol, leive Flaut!
Nie mehr wer ik froh,
so bruust af dei Kuß un Maut,
uk dat Trauen so.

Mi höörde dat eis maol
wat so seute lett!
Dat man doch as eine Quaol
malläve nich vergett.

ruus, lütt möhlenbek, man to!
gau verflütt, as du,
kuss un leev — eis weer ik froh —
un opletzt de tru.

eis dach ik, weer allens min,
wat so köstlich weer —
pien is't nu, un nix as pien,
de vergittst nich mehr.

 

Rausche, Fluß, das Tal entlang,
Ohne Rast und Ruh,
Rausche, flüstre meinem Sang
Melodien zu,

Wenn du in der Winternacht
Wütend überschwillst,
Oder um die Frühlingspracht
Junger Knospen quillst.

Bruus un suus dat Taol hendaol,
oahne Rast un Ruh,
bruus, giff sachte noch einmaol
ein Leed mi nu.

Wenn du in dei Winternacht
in Wuut heel äöverwells,
of tau dei Freuhjoahrspracht
junge Knospen tells.

ruus nu, bek, ruus över't wehr!
gifft din unrast mi,
giff din hildheit, wildheit her
för en melodie,

för en leed vun winternacht
un vun gnarschen ies —
orr en leed vun fröhlingspracht,
gluckern, plötern, lies.

 

Selig, wer sich vor der Welt
Ohne Haß verschließt,
Einen Freund am Busen hält
Und mit dem genießt,

Was, von Menschen nicht gewußt
Oder nicht bedacht,
Durch das Labyrinth der Brust
Wandelt in der Nacht.

J.W.v.Goethe

Säälig, wer sik van dei Welt
aohne Haß afsett‘,
in Sellschkup as in‘t Telt
so ein Leivschkup hett.

Wat, dei Menschk nich maol markt
of nich bedacht,
in siene Bost dörnanner warkt
strukelt in dei Nacht.

SO-Platt Ludgerd Lüske, 1.1.2010

good deit doch, wokeen de welt
afscheed gifft ahn grull,
man een hartensfründ behöllt
un tosamen vull

dat geneten kann, wat ahn
weten orr gedank
in den minsch sin hartensbahn
ümgeiht nächtenlang.

M.-L. Lessing, 2.1.10


23.5.2010

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet