|
|
In't Holt, hooch an't Steil-Över, hart an de Kant vun't Water,
stünn ene ole Eek. Se weer jüst 365 Johr olt.
Disse lange Tiet is för den Boom nich mehr, as dat graad so vele
Daag för uns' Minschen sünd. Wi sünd an'n Dag waak un
in de Nacht slaapt wi, dröömt wi.
Mit den Boom is dat anners, he is dree Johrestieden dörch waak
un eerst in'n Winter kümmt de Slaap to em. De Winter is sien Tiet
to'n Ruhen, sien Nacht na den langen "Dag", de Fröhjohr,
Sommer un Harvst heet.
An männicheen warmen Sommerdag harr de Een-Dags-Fleeg üm
seine Bläder danzt, leevt, schweevt un sik froh un tofreden föhlt.
Un wenn de lütt Fleeg en beten utruhn wull, denn harr se sik still
un vergnöögt up een vun de groten, frischen Eekenbläder
sett. Un de Boom sä denn jümmers:
"Arm Lütt Wesen! Dien heel Leven duurt blots enen eenzigen
Dag! Wat is dat doch för en korte Tiet! Dat is doch würklich
to un to trurig!"
"Trurig? Wat meenst du dormit?" fraag denn elkeenmal de lütt
Fleeg, "üm mi rüm is dat doch wunnerbor hell, warm un
schöön. Dat maakt mi froh!"
"Dat maakt di froh för enen eenzigen Dag. Man blots enen eenzigen
Dag! — Denn is allens ut!"
"Ut!" wunnerwark de lütt Fleeg. "Wat heet ut? —
Büst du ok ut?"
"Nee, ik noch nich. Ik leev villicht Dusende vun diene Daag. Un
mien Dag is ganze Johrestieden lang. Dat is wat so Langes, dat du dat
gor nich utreken kannst!"
"So is dat," lach de lütt Fleeg, "ik kann dat nich
utreken; denn ik verstah di nich! Du hest Dusende vun miene Daag, seggst
du, — aver ik heff Dusende vun Ogenblicke, in de ik fröhlich
un tofreden sien kann! Höört denn all de Herrlichkeit vun
disse Welt up, wenn du storven büst?"
"Nee", sä de Boom, "de duurt bestimmt veel länger,
unendlich veel länger — länger, as ik överhaupt
denken kann."
"Ja, aver denn hebbt wi — du un ik — ja liek veel Tiet,
——— blots, dat wi verschieden reken doot!"
Un dormit danz de lütt Fleeg wedder los, swüng sik in de Luft
ümrüm, freu sik över ehre fienen, kunstvull Flünken,
ehre sammet Utsehen.
Se freu sik ok över de warme Luft, de vull weer vun würzig
Duft vun't Klever-Feld un de willen Rosen, vun'n Fleder un Geißblatt,
vun de Goornheck un vun'n Möösch, vun de Slötelblomen
un de Kruus-Minz. Dat duft so dull, dat de lütt Fleeg binah enen
Rausch kreeg.
De Dag weer lang un schön, vull Freud un sööt Geföhl.
As de Sünn dalsack, weer de lütt Fleeg wunnersam mööd
vun all de fröhlich Lust an't Leven. De Flünken wullen se
gor nich mehr recht drägen. Liesen un sachen sack se dal up enen
weken, wogen Grashalm. Se nick mit ehren Kopp, so as se even nicken
kunn, un denn slööp se in — sööt un froh. Dat
weer ehr Starven.
"Arm lütt Een-Dags-Fleeg!" sä de Eek, "dat
weer doch en gor to kort Leven!"
|
|
ut
"Der letzte Traum der alten Eiche"