Talke un Seehund

 

Strandhexengeschichten II:

Ieslopen


Dat is koolt buten.

Talke, de lütt Strandhex, drückt Seehund, ehrn Kater, fast an sik. He hett so'n schöön warm Fell, da bruukst keen Hanschen, wenn du so'n groten, dicken, leven Kater hest.


"Vun Hexenböker holl ik nix!", seggt Seehund

Seehund snurrt, aver em is doch en beten langwielig. Talke sitt komodig op ehr hellgröön Sofa un leest in ehr dickes Hexenbook.
Se lehrt geern niege Töverspröök.


Dat Hexenbook. Nee — apen maken dröfft wi dat nich!

Dat is Winter woorn. Buten is dat koolt, de Wind huult üm de Huuseck un Talke müss sogor en duppelten Schutztöver seggen, dat dat Dack nich doch noch in'n Storm wegflegen dä.

De Noordsee is en ganzes Stück tofraren. Wieldat dat Water so veel Solt hett, böögt sik dat Ies. Dat is reinweg Gummi-Ies woorn. Buten in de See brickt dat Ies, un de Scholln schuuvt sik dick över'nanner. Mennigmaal kaamt so richtige Iesbargen tostann, aver dat Ies is brüchig, un dat is teemlich gefährlich, da op rümtokladdern.

Talke klappt dat dicke Hexenbook to, schuuvt Seehund vun ehr Been hendaal un geiht an't Finster. Dat is twoors koolt, aver de Sünn schient. Se kiekt Seehund an un fraagt: "Wüllt wi in't Watt gahn un Sleden fohrn?" Seehund is en beten skeptisch, denn he warrt dorbi in en Wullbüdel stekt; dat weet he noch, un he erinnert sik ok, dat dat bannig drang in den Büdel weer.

In't Watt gifft dat keen Knüll, den een hendaalfohrn kann, aver dat geiht ok anners. Bi "Gummi-Ies" fohrt all Kinner mit den Sleden in't Watt. Mennig Kinner richt sogoor en Seil op den Sleden op, denn raast de Sleden man so op dat Iesflach hen.

Dat Water is bi Ebbe ja bloots en poor Zentimeter deep, un da kannst nich op inbreken orr verdrinken.

Talke, de lütt Strandhex, nimmt ehrn Bessensteel, schruuvt den Bessen af uns leit daför en dicken Nagel in de Spitz. Damit kann se nu den Sleden afstöten. De höltern Sleden steiht in ehrn Schuppen; se treckt em da nu rut.


Huiiii...!

Pullover, Jack, warme lange Büxen, Wullstrümp, Stebeln, Hanschen, Schal un Mütz — Talke is trecht mit de Kledaasch. Vörn op den Sleden stellt se den groten düüstergrönen Wullbüdel un sett Seehund rin. Dat kann losgahn!

Talke peddt de Wattwischen dal bet an't Water, nee, an't Ies. Se sett sik dal, sett den groten Wullbüdel mit Seehund vör sik un stött sik mit'n Swung af.
Hui, wat suust de Sleden! Seehunds Ohren fladdert beten in'n Wind, un he duckt sik heel deep op den Boorn vun de Tasch.

Bloots wenig Möwen sünd ünnerwegens, un ok Kinner sünd vundaag nich to sehn. Dat is sachs to koolt för jüm, denn de Oostwind suust scharp. Wenig Water is in't Havenbecken, daför aver Ies. Lang kann dat Schipp na't Festland wisslich nich mehr fohren.


De Möwen freert ok

Talke maakt orrig Tempo, un koolt is ehr ok nich mehr. Da, jüst vör ehr, liggt Memmert, de Vagelinsel. En lütte Fohrrönn is noch in't Ies to sehn. Talke kann nich mehr bremsen, un eerst in'n letzten Momang seggt se fix den Fleegtöver. Den Büdel mit Seehund höllt se fast an't Lief drückt, un krach! landt se beid an't Över. De Rumms is so dull, dat de Sleden dorbi twei knackst un beid, Talke un Seehund, dör den Strandhaver kullert.

Talke steiht op un schüddelt sik, keen Knaken is braken, bloots de Sleden is twei. Seehund hett sik to en Kugel tosamenrullt, man nu klamüstert he sik langsam wedder uteneen. Sand in't Fell un denn noch kole Snee dorto — igitt, dat kann he nich af!


De Möwen op Memmert wunnert sik: Wat för en Sleden kümmt da ansuust?

Man wat nu? Op Memmert gifft dat bloots Vagels un den Vagelwart mit sien Familie. Nu in Winter is de gor nich da. He hett winters frie, dat weet Talke, denn af un to flüggt se na Memmert un haalt sik Möweneier. (De Pannkokens warrt so schöön geel un locker davun.)

Talke rappelt sik hooch. Langsam warrt dat schummerig, un koolt is dat ok.

Da höört se sowat as en Bellen blangen sik. Silja, de grote Robbe, stupst ehr in de Siet.


Silja un ehr Lütts

Wat en Glück, se sünd doch nich ganz alleen! Silja hett ehr Lütts mitbröcht. As all Robben un Seehunnen, is dat in'n Dezembermaand to Welt kamen un kann noch nich swemmen. Sien Fell is ganz witt un wuschelig. Talke dröff dat strakeln, un dat brummt liesen un kuschelt sik an sien Moder. — Aver Silja kann Talke leider ok nich helpen!

Nu warrt dat jümmer küller. Talke bevert en beten, un Seehund klappert ok vör Küll in sien düüstergröne Wulltasch. Warrt Tied, na Huus to kamen! Eentlich wull Talke ja mit den Sleden över't Ies, aver de Sleden is twei, un so mutt se mit'n Fleegtöver torüch.

Seehund kann de Dör-de-Luft-Töveree eentlich nich af, aver nu will he eenfach bloots noch op sien Platz op dat hellgröne Sofa in de warme Köök liggen. Un Ieslopen warrt he so bald nich wedder — sünners nich in en düüstergröön Wullbüdel vörn op en Holtsleden mit Talke as Kaptein.



Text un Biller: Ursula Gressmann

19.6.2011


na baven