Strandhexengeschichten I: Supp
Talke is en Strandhex un wahnt op Juist. Juist is en Insel in de Noordsee.
Da leevt Talke an'n Rand vun de Dünen in en lütt Holthus. Üm dat lütt Hus hett se en Sichttöver waven. Nu kann nüms dat Hus sehn. Lü, de da spazerengaht, denk hööchstens mal: "Wat för'n Barg schedderige Bretter liggt da rüm!"
Avers in Wohrheit is dat en heel komodig lütt Hus. Finster un Wännen sünd so dicht, keen Wind kümmt da mang de Ritzen dör. En wekes Bett, en hellgröön Sofa, en Disch, twee Stöhl un langs de Wänn mennig Schappen, so süht dat vun binnen ut. Natüürlich gifft dat ok en dunkelgröön Kachelaven, de nienich utgeiht.
Meist harr ik nu den fein polsterten Korv vun Tammo vergeten. Tammo, de griese Kater, höört Talke to; un wieldat he so lange witte Snurrhoor hett un utsüht as'n Seehund, dorwegen röppt Talke em nienich "Tammo!", sünnern se röppt: "Seehund, Seehund, kaam her!" Jüst dat deit Talke nu, un Seehund (also de Kater) kümmt mit en groot Hijahnen ansliekert. De Dör opmaken kann he sülven. He smitt sik mit'n groten Jump eenfach op de Dörklink, un dennso geiht de Dör op. Bloots tomaken, dat kann he nich. Talke is al trecht in Kledaasch. Se hett en roden Wullpulli an, Jeans un dicke Wullstrümp, en warmen Mantel, Stebeln un en grote blaage Wullmütz op'n Kopp. In de Hannen hett se en Plastikemmer un en Tang. Kole un natte Hannen sünd eklig, dorwegen de Tang. Talke un Seehund gaht dal an de Waterkant. De lütt Hex will vundaag en Supp kaken. In en gode Supp höört eenfach Musseln rin. Ja, da liggt en Bünner frische Miesmusseln, de de Welln anspöölt hebbt. Rin damit in den Emmer!
"Wat schall dat denn warrn?!" En Barg Stimmen roopt dör'nanner. Dat sünd de Musseln! "Wi sünd doch noch veel to lütt, smiet us gefälligst wedder in't Water! Wat wullt du mit so lütte Musseln doon?!" "Eentlich wull ik en Supp vun ju kaken, avers wenn ji meent
. Ik mag nämli keen Musseln nich eten, de snacken köönt." Also keen Musseln in de Supp. De Wind bruust, un Talke stappt wieder. Seeigel, frische soltige Seeigel, de smeckt wiss good in de Supp. Nu na den Storm liggt mennig Seeigel an de Spöölkant. Ruckzuck hett de lütte Hex teihn dicke, witte Seeigel opböört.
Plumps, rin in den Emmer! Un da geiht se los, de Schriegerie. "Wi kriegt ja gor keen Luft mehr in düsse klapprige Röhre!"
"Wat schall dat överhaupt ween? Plastik?! Ik will Water
üm mi!" "Wi wüllt wedder in't Water, höörst
du?" "Uns dünne Schelln gaht kaputt bi düsse Drängelie!"
"Wat denkst du di eentlich?! Wenn ik dat mit di maken wöör,
di eenfach wo rinpacken, ahn to fragen!" "En Frechheit is
dat!" Mit'n Süüfzen kippt Talke de Seeigel wedder in't
Water. De Seeigel sünd reddt, avers: Taschenkreevten, ganz dicke Taschenkreevten, ja, dat weer lecker. Dorto noch beten smackig Soltkruut un villicht poor Stengel Meersenf. Talke löppt al dat Water in'n Mund tosaam. Da, dat kriescht un fuucht as verdull! Dat is en Katt! Seehund! He hett an't Över seten un in de Luft keken na de sülverwitten Möwen. Se fleegt mennigmaal as'n Rakeet op sin Kopp hendal, un he will doch mal sehn, wat he een vun düsse driesten Beester fangen kann. (Bi de Strandlöpers hett dat ok al klappt, avers dat dröff Talke nich weten.) Un nu nu hangt wat an sin gries ringelten Steert, un dat deit weh, förchterlich weh. Luut queest he na Talke. So hild as se kann scheest Talke na Seehund röver. An sin Steert
höllt sik en groot Taschenkreevt fast un kniept jümmers
faster un faster to. Seehund huult un fuucht, un Talke dwingt so fix
as man wat de Scheren vun den Taschenkreevt mit de Tang apen. Dör
den Swung flüggt de dicke Taschenkreevt wiet in't Water. Weg
is he, un: Wat bedrippst is de lütte Hex ja doch över, dat de Taschenkreevt perdü is. Man Seehund, de freit sik. Man he is nu mööd, lickt sin Steert, mag nich mehr lopen, un Talke, de lütte Hex, lett em in den Emmer sitten. Süss is ja nix in den Emmer. "Se warrt je woll nich...?", denkt Seehund, avers he brukt
keen Bang nich hebben. Nienich wöör Talke ut Seehund en
Supp kaken!!!
Niegelich löppt Talke mit Seehund in'n Emmer da hen, 'neem de Möwen hin un her dör de Luft scheten doot. De Emmer wippwappt bi't Lopen, un Seehund krallt sik man even so an de glatte Wand fast. As he den Henkel tofaat kriggt, kratzt he Talke ut Versehn beten an de Hand; avers se kriggt dat gor nich mit. De lütte Hex is ganz entgeistert: Seesteerns, veel, ganz vele Seesteerns liggt dor in't Water, un de Möwen... Mit ehr scharpen Snavels hackt de Möwen na de weken Liever vun de Seesteerns. Wuppdich!, un Seehund warrt ut den Emmer kippt. Laut schriegt Talke, fuchtelt mit de Tang in de Luft rümmer un schuucht de Möwen weg, so good se kann. Nu is Seehund sin Stünn kamen! He raast de Möwen achterran. Nu hett he keen Bang, oknich vör't Water, denn eentlich kann he natte Poten nich af. Talke füllt den ganzen Emmer vull mit Seesteerns. Ganz kort, avers würklich bloots ganz kort denkt se: "Seesteerns, smeckt de sachs in en Supp?" Avers se löppt mit ehr Stebeln in't Water rin un smitt de Seesteerns in hogen Bagen wedder in de See. Keen Seesteerns in de Supp un ok keen Supp nich. Wat kunn een denn... Ja, en schöne dicke Fisch, de wöör,
kaakt, good in de Supp smecken. Also ok keen Fisch in de Supp. Da kümmt Seehund ansliekert, he hett en Strandlöper fungen. "Pfui", röppt Talke, "laat em los, süss..." Ganz füünsch kiekt se Seehund an. De Strandlöper is nich versehrt, bloots beten benusselt, un sin Hart puckert as verdull. De lütte Hex puust ganz sachen den Sand af un wischt de Kattenspucke vun sin Feddern. Liesen fangt de Strandlöper to fiepsen an, un denn löppt he, so fix as man geiht, na de annern Strandlöpers.
Seehund is ok ganz sluukohrig, nixnich kann he richtig maken. He wull doch bi de Supp helpen. Schall Talke nu noch wieder an'n Strand na wat Lebennigs för de Supp söken? De lütte Hex gifft dat op. Se plückt en beten Meersenf un... dorto gröne un beten brune Seetang, allens schöön lang kaken laten, un de Supp is trecht. Avers warrt se ok smecken? "Höört sik nich so an", denkt Seehund. Och, eentlich smeckt mi nu en hitte Kakao veel beter, denkt Talke,
un dorto en schöne dicke Pannkoken, dat weer lecker. Mehl heff
ik noch noog tohuus, Zucker, Melk un Butter to'n Braden ok noch, bloots
Eier, de bruk ik noch. Avers da blifft Talke miteens stahn dat is ja Winter, un da gifft dat gor keen Möweneier. De Möwen leggt ja nich as de Höhner jedeen Dag en Ei, sünnern bloots in Fröhjohr, wenn se bröden wüllt. Also ok keen Pannkoken. Bedrippst sliekert beed, Hex un Kater, na Hus. Middag is lang vörbi. Tohuus treckt Talke eerst mal de sandigen Schoh ut un warme Husschoh an. Bavento nimmt se den kuschligen Huusantog ut weke Schaapswull un treckt em gau an. Nu mutt noch Seehund kämmt warrn, süss jückt em dat naher de ganze Tied. Annerletzt hett he an en Igel snopert, un achterna seten veer Flöh in sin Fell! Talke hett jüm tellt, de Flöh, nadem dat se jüm fungen hett. Tovör hebbt de Flöh avers noch utprobeert, woans Hexenbloot smeckt, süss harr se ja gor nich mitkregen, dat Seehund Flöh harr. Klein deit he sik ja sowiso in eensento. Beed kuschelt sik op dat weke hellgröne Sofa tosamen, un husch! sünd se inslapen hungrig inslapen. As beed opwaken doot, is dat düüster, un de Steerns blenkert
al hooch an'n Heven. Fix nu de Kekse in den Aven, un na poor Minuten rüükt dat al ganz wunnerbar. Dorto noch en Beker Kakao, un Talke un Seehund sünd heel un deel tofreden, ok ahn Supp. |
|||
Text un Biller: Ursula Gressmann
22.5.2011
|