Modder Sünn ehr Kinner:
De Harvst måålt Billerböker

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Op dat Holt harr de Harvst, as op 'n groten Lådendisch, sien schöönsten, bunten Billerböker utbreedt. De Sünn lach an'n blauen Himmel und dordörch segen se noch bunter un lustiger ut.

De Harvst måålt Billerböker

Sünnerbore Billerböker weern dat! Egentlich blots friee, enkelte Bläder. Dorop harr de Harvst vele bunte Placken måålt un de Kinner schullen nu råden, wat dat för welke sünd.

Billerböker — wer köfft Billerböker?", reep de Harvst achter sien'n Lådendisch hervör. "Kost ok keen'n Penning! Blots 'n beten Swienplietsch un Bekiekmilust."
Un de Harvstwind, dee de Lådendener in den groten Bökerlåden weer, müsst in de ganze Stadt herümsusen un de Kinner dat noch düütlicher in de Ohren schriegen.

"Kost keen'n Penning?", repen se, "dat is ja billig! So billig kriegt man hüüttodåågs all lang nix mehr!" Un se lepen gau nå'n Holtrand hen, leten sik 'n poor bunte Bläder dålsmieten, setten sik op en Bank un bewunnert se.

"Ha!", lach de lütt Heiner un wiest op 'n brunen Placken, "ik weet, wat de Harvst hier målen wull: Kantüffeln! Brune Kantüffeln! Dee warrt in'n Harvst ut de Eer nåhmen un denn gifft't Kantüffelfüer, dorin warrt se denn bråådt. — Mm!"

De Kinner möken grote Ogen. Gesche åvers seggt: "Op mien Blatt is ok 'n brune Placken. Dat sünd åvers Nööt! Nööt — weet ji, dee de Niklås bringt. Un hier sünd Dannentappen, brune Dannentappen, dormit mååkt Modder dat Füer an. Oh, un hier heff ik Eckern un Hasselnööt, dormit dat Katteker sien Spieskåmer vull packen kann un to'n Winter wat to freten hett."

Un wat Gesche nich all'ns wies worr! Mit blanke Ogen, noch veel ieveriger as vörher, keek jedet Kind nu wedder op sien egen Billerbookblatt.
"Kiek, ik heff hier 'n grönen Placken", seggt Franz, de Förstersöhn, "dat sünd de Dannen un de annern Nådelbööm, dee ok in'n Winter gröön blievt."

Stine schien dat nich recht to weten, wat "Nådelbööm" sünd. Åvers dor sprung Gesche ok all vun de Bank hooch un stell sik vör Stine hen. "Du lütt Dummerchen!", lach se un schüddel de Lütt so'n beten, "dat weetst du nich? Dat sünd doch dee Bööm, wovun de Engels sik de Nådeln håålt, wenn se vör Wiehnachten de Poppenkleder neihen."
Staunend sparrt Stine ehr'n Mund wiet op.

"Ooh, dor is en ganz düüsterlila Smeerkrååm", brummelt Fritz, de Schostersöhn. (Hee harr schient's mehr Bekiekmilust as Swienplietsch).
"Zwetschen! — Dat sünd Zwetschen!", repen all togliek, "bi uns Tohuus warrt hüüt Plummenmuus kååkt."

"Un ik heff rode Punkten, luter lütte, rode Punkten", sä een vun de Kinner. All denkt se nå.
"Dat sünd Vågelberen (Eberesche) ünnen op de Landstrååt, un de roden Backen vun de Appeln. Dor is åvers ok een grote, rode Placken", meen de lütt Gesche.
Nu kunn Dokters Lilly nich mehr länger an sik holen. "Dat is uns' Goorntuun mit dat rode Wienloff! Un dat sünd de Huusmuern, de Kapell un de Brüüch in Vadders Goorn!", reep se. Un zappeln vör Vergnögen wiest se nå de lütt Goornstadt, dat, mit dat rode Wienloff smückt, wohrhaftig herrlich utseeg.

"Viellicht schall de rode Placken ok de rode Åvenfüergloot sien, dee åvends jümmers so kommodig in de Stuuv schient", sä Franz.
Nee, also, an wat de Harvst ok nich all'ns dacht hett!

Mitteens sprung Gesche mit 'n poor grote Sätz den Anbarg dål, as harr se dor wat utmååkt. "Haah, wat seggt ji nu?", reep se vun wieden. Denn keem se wedder rop un heel een heel gollenet, zackiget Blatt hooch. All de Kinnner lepen hen, ümdrängelt se. Ja, wat hett de gode Herr Harvst op dütt Blatt måålt?

"Dat is een Steern", sä endlich Gesche, "dee Steerns glemert in'n Harvst un Winter sünnerlich schöön."
"Oder de Lampenlichten, åvends, in de Stuven", sä Franz.
"Oder in de Köök", meen Fritz. Hee harr güstern Geboortsdag un dacht an denn goldgelen Appelkoken, dee sien Modder em backt hett.

Åvers de lüttje Trude, de nüüdliche, lüttje Trude, dee in ehrn blauen Kapuzenmantel as 'n richtige Butzemännchen dorstünn un bit nu noch keen Woort seggt harr, ehr weer dat Woort "Lichten" woll in de Ohren steken bleven. Miteens fangt se an to hüppen un — de Arms as twee Flögels utbretend — quiekt se mit ehr fiene Stimm glückstråhlend: "Christkind!"
Dat weer een Juvel!

"Ja, ja, lüttje Trude, du hest recht!", sä Gesche un nähm de Lütt op'n Arm. "Dat is de gollene Schien vun de Wiehnachtslichten und dat gollene Kleed vun't Christkind."

De Kinner sünd denn all nå Huus lopen un hebbt ehr wunnerboren Rådelsböker seehrs Modders wiest. Dee hebbt viellicht Ogen mååkt!

Un as denn de Harvst "restlos utverköfft" harr un'n griesen Nevelvörhang vör sien'n Låden trock, dor möök dat, wat de Kinner op sien Bläder sehn harrn, ehr Dååg noch bunter un froh!

Möögt ji, leve Kinner, wenn't wedder mål Harvst is, nich ok so feine Billerböker ut't Holt hålen?


24.10.2020


na baven