Modder Sünn ehr Kinner:
De lüttje Steernbloom

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus—Dieter Tüxen


In den Blomengoorn bi de lütt Kapell in Westerdål weer een lüttje, niege Aster opgåhn. "Nee, ik will keen rosa Kleed", sä se füünsch, as de Modder Eer ehr even een lüüchtend rosa Rock övertrecken wull. "Ik heff güstern Åvend de lütten Steerns opgåhn sehn, un dee harrn all gollene Kleder an. Un ik bün een Steernbloom un ik will ok een gollenet Kleed."

"Himmel, wat för Infäll!", sä Modder Eer, "hett man all jemals so wat höört! Wiss büst du een Påtenkind vun de Steerns un sühst dee mit dien Stråhlen ok liek. Åvers dien Swestern all hier in'n Goorn doch ok. Un hett villicht een vun dee een goldenet Kleed?"

De lüttje Steernbloom

De Asterbloom seeg sik in'n Goorn üm. Nee — dor weern blots welke mit rode, rosa, blaue, vigelette un witte Röck an. "Åvers dat is mi ganz egål", sä se, "wenn mien Swestern so dumm sünd — ik bün dat nich. Steernblomen mööt gollene Kleder hebben un ik will nix anners as een gollenet Kleed."

Dat weer nu mål gor nich so unrichtig dacht vun de lütt Asterbloom. Åvers — de Harvst, dee all de bunten Kleder för de Asterkinner mitbröcht hett, dee hett nu eenmål nich doran dacht; hee harr ok jümmers an so veel denken. Anner Blomen hett he woll gollengele Kleder geven, åvers för de Astern hett he even blots rode, blaue un witte utsöcht, dormit müsst ok de jüngste, lüttje Steernbloom sik nu woll mit affinnen.

Dee åvers weer een lüttje Trotzkopp. Ganz bleek un gröön weer't in't Gesicht vör Arger. See streckt de lütten Arms in de Hööcht un wull se üm all'ns in de Welt nich wedder rünner doon. Sodennig kunn Modder Eer em dat Kleed nich antrecken. "Mienentwegen — bliev so as du büst", sä se argerlich, "denn warrst du even ganz ohn Kleed gåhn."

Eens Dåågs keem een Dååm in denn Kapellgoorn. "Goden Dag, ik müch geern een'n recht bunten Asternstruuß hebben", sä se to den Goorner. Dor güng he mang de Asternswestern herüm, plöck hier een rode un dor een blaue, een rosa, een vigelette, een witte, wat weer dat för'n herrliche Struuß! Wat segen all de bunten Röck tosåmen doch smuck un so lustig ut, un wat stråhlten ut ehr Mitt all de gollenen Asterngesichter!

De Dååm freu sik ok bannig, as se denn Struuß nähm; se lach över't ganze Gesicht. Mutter Eer keek nå de lüttje, trotzige Steernbloom. Dat plier mang ehr Fingern hendörch so'n lütte beten nå ehr Swestern röver; åvers ansünsten wull se dat jümmers noch nich någeven.

So weer dat Åvend worrn. De Düüsternis is kåmen un mit ehr ok wedder an'n Heven de gollenen Steerns. "Nu warr ik woll endlich recht kriegen!", sä de dweerige Steernbloom, un stantepee wend't se sik an de Steerns, dee ehr Leed to klågen.

Un wat sään dor de Steerns? "Ei, ei!", sään se, "so een böset Gesicht un will uns liek sehn! Wat denkt sik düsse lütt Aster? Nee, nee, op dat Kleed kümmt dat gor nich op an. Do rohig wedder dien lütten Arms dål un stråhl recht schöön un recht fründlich. Denn is dat ganz egål, wat du för'n Kleed anhest, denn sühst du uns doch liek un wi hebbt di leev."

De lüttje Steernbloom möök eerst 'n heel verbååstet Gesicht. Denn åvers dacht 't 'n Ogenblick nå. Un wat denkt ji? Annern Dag stünn in den Goorn bi de lütt Kapell in Westerdål mit gollen tofreden Gesicht — een ganz wunnerschöne, rosenrode, stråhlende lüttje Aster.


29.9.2019


na baven