Modder Sünn ehr Kinner:
Op de Gooswisch

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De Wisch weer beseit mit Mardelblomen. As luter lütte, witte Steerns keken se ut dat Gras hervör, luter lachende, lüchtende Kinnergesichter. Enkelte vun jüm harrn rosig anhauchte Backen un enkelte weern noch 'n beten schu un helen sik dat Gesicht to; åvers liekers, de mehrsten segen frisch un stråhlend in den hellen Morgen, op denn blauen Heven, un plieröögt in denn gollenen Sünnenschein rin; dee antosehn weer een grote Freud ...

Op de Gooswisch

"Wenn dat de Göös wüssten!", sä de Wippsteert, dee op de Wisch spazeren güng. Åvers dat gröne Gras, dat meen: "Lever nich! Dat is nich nödig, dat se 't weten, wohrhaftig nich."

Dat Gras, dat harr nämlich för sik sülvst Bang! Denn de Göös freten even so geern Gras as ok de Mardelblomen.

Ik weet nu nich, of de Wippsteert de Göös dat doch verrååt hett. Denn eens Dåågs keem wohrhaftig een Horde vun witte Göös in'n Goosmarsch op de Wisch trocken.

De Göös hebbt ja bloots Döss!

"Gagagagagagak ...", möken se sik all vun wieten bemarkbor.
"Workeen is dat?", frogen de Mardelblomen, denn se harrn noch keen Göös sehn.
"Dat warrn Suldåten sien. Åvers dorför watschelt se veel to dull."

"Schoolkinner sünd dat, denn dee singt ja all", meen een annere. An'n Morgen weer nämlich all 'n Trupp Suldåten un 'n Reeg Schoolkinner op de Landstrååt vörbi marscheert. Åvers dat Gras, dat mang de Mardelblomen stünn, dat sä: "Passt op! Dat is jue Gevatterschaft — jue Påtenonkels un -tanten, vun dee ji denn Nåmen hebbt, nämlich "Gänseblümchen". Dat sünd vörnehme Lüüd, dee dregen schöne, witte Fedderkleder, dat is wat! Åvers, ik mutt seggen, ik wünsch doch, see weern bleven, wor de Peper wasst, denn wor dee henkååmt, dor wasst bald keen Gras mehr — un ok keen Mardelblomen. Passt blots op!"

De Mardelblomen verfehrten sik richtig! "Gagagagagagaaak ...", möken de Göös un kemen neger un jümmers neger.
"Wordennig se all seehrs Häls recken doot", sän de Blomen heel bang. "Ja, na — se wullen sik seehrs Påtenkinner doch genau bekieken!"
"Un wat schriet se so?"
"Dat heet: Goden Dag. Goden Dag."
"Na, ik mutt nu ok seggen: Dat weer mi viellicht 'ne nette Gevatterschaft! Jedetmål, wenn so'n Påtentant een lüttjet Mardelblomenkind goden Dag seggt, denn bitt se em gliek den Kopp af. Dorbi harr man menen kunnt, see wull em blots 'n Söten geven. Åvers so geiht dat männichmål."

Al de Lütten vun de Göös freet Mardelblomen!

"Dat is 'n Jammer üm de schöne Wisch", klååg heel truerig de Wichelbusch an'n Beek. "Ik wull, dat Goosliesl snitt een Gerte vun mi af un ik dorv dormit de Göös dörchhauen."

De Wind åvers, dee över de Wisch ümherstreek, dat weer 'n pfiffige een. "Wat wüllt ji denn?", sä he, "wenn de Göös nu nich freten, kriegt wi to Martini keen'n Goosbråden. Un wormit schall denn de Modder ehr Betten stoppen? Mit jue Wichelruten etwa? Na, also?"