Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen An'n Heven trock 'n grote, dicke, griese Wulk ümher. Weet ji, worher dat keem, dat dee soo dick weer? See weer total vull mit luter lüttje Regendrüppens. De Regendrüppens möken de arme Wulk gor veel to schaffen. Se kunnen dat gor nich mehr aftöven, bit dat se endlich dål op de Eer dorven, un rüttelt ungedullig an de Wulkendöör ... De Regendrüppens Åvers, de Wulk sülven, dee harr dat gor nich so hild; see müsst doch ok eerst jeedeen vun de lüttjen Drüppens seggen, wat hee dor ünnen för 'n Arbeit to doon harr. Denn ji dörvt nich denken, dat de Reis nå de Eer blots 'n Vergnögungspartie för de Drüppens warrn schull. Ooh nee! Nu bleev de Wulk ståhn. "Soo, nu sünd wi to Steed, nu kann't losgåhn", sä se un schoov de Wulkendöör 'n lütte beten ut'nanner. Husch ..., dor weern 'n poor vun de nieschierigsten ok all dörchwutscht. Direktemang op dat Stråtenplåster lepen se op to, un jedet Mål möken se 'n dicken, swarten Punkt dorop. "Dat fangt an to regen", sään de Lüüd un spannt de Schirms op; un dat weer goot, denn nu keem miteens de ganze Drüppengesellschaft anlopen un all hebbt sik anfåådt, in lange Regen. Hei, weer dat lustig! Se danzt un hüppt op de Strååt ümher un målt se total swart an. Wor 'n depere Stell weer, dor sprungen se rin, so dat dor glieks 'n Pütz ut worr, un denn kemen wedder annere, dee sprungen in de Pütz rin un danzten dorin in'n Krink rüm. Op den Footstieg muchen se nich geern blieven, se lepen lever blangenbi, un wenn se 'n Blatt oder 'n Stück Papier bemöten dän, wat op de Strååt leeg, so repen se: "Kååm mit! Kååm mit!", un reten dat mit sik. Dat weer 'n fidele Fohrt! Un 'n Larm möök de Gesellschaft, ganz schrecklich! Dat rieselt un ruuscht, dat plitscht un platscht, vör luter Vergnögen! Ooh, wat weern dat doch för lichtsinnige, vergeetliche lüttje Drüppens! Hüppt un danzt dor ümher, freut sik un dachten överhaupt nich mehr an de Arbeit, dee jüm de Wulk mit op'n Weg geven hett. Dat weer blots goot, dat tominnst nich all so weern, dat ok vernünftige, flietige Drüppens dormang weern, dee de Arbeit besorgen dän. Denn, to doon geev 't 'n ganze Masse. Dor weern toeerst de Däcker, dee reinwuschen warrn schullen, un dat weer 'n böse Arbeit, dorbi müssten 'n ganze Barg Drüppens helpen. Åvers se dän dat ja geern. "Wor lustig dat is", sään se un schrubbten de Dackpannen schön blank. "Ooha, åvers heel vörsichtig müsst man sien, dat güng bannig schreeg dål hier. Wenn de Dackrönn nich weer, denn weern wi nu vun't Dack fullen. Åvers wat is denn dat för 'n Rohr, dat dor op dee Strååt dållöppt?" Nieschierig, as Drüppens nu mål weern, wullen se in dat Rohr rinkieken, plumps, dor fullen se rin. Weer dat 'n lange Rutschpartie in dat stockdüüster Rohr! Endlich kemen se wedder an't Dåågslicht, åvers fungen weern se liekers, nämlich in een Regenfatt; dat harrn de Lüüd hier opstellt, üm Regenwåter to'n Waschen to kriegen. "Nu sünd wi fungen", klåågt de Drüppens, "nu kriegt wi gor nix mehr to seh'n, un wi hebbt uns doch soo op düsse Reis freut! Wat woll de annern nu mååkt? Of se ok nich vergeet, de ole Landstrååt buten to begeten?" Nee, nee, dat harrn de annern nich vergeten. De Landstrååt harr jüm dat ok ganz schöön övel nåhmen! See brummt soo all ganz argerlich, wieldat se so lang hett töven müsst. "Seht ji denn nich, wor stöffig ik bün?", sä se to de Regendrüppens, "de Lüüd wullen all gor nich mehr op mi gåhn. Geet nu blots düchtig to un vergeet ok de Blomen hier neven de Strååt nich, dee jammert all lang vör Döst!" Dor müssten denn gau 'n poor Drüppens nå de Blomen henielen un jüm Wåter bringen; see weern all neeg an't Verdösten un leten de Köpp ganz deep hangen. "Aaaahh!", möken se all, as se endlich
to drinken kregen, un böört wedder seehrs Köpp, "aaahh!
Danke! Danke! Wat goot, dat ji kååmt! Wi dachten all,
wi müssten starven. Wenn ji nich kåmen weern, harrn uns
de Sünnenstråhlen verbrennt!" Ach, wat truerig seeg de Beek ut! Wor fröher all
de fidelen Wellenkinner hüppt un danzt hebbt, över Steen
sprungen un snötert un lacht, dat man se all vun wieden hören
kunn, dor legen nu blots noch 'n poor grote Steen; över dee slieken
blots noch 'n poor överblevene lüttje Wellen truerig un
heel langsam röver. "Ach, de Sünnenstråhlen hebbt se mi weghåålt. Dee sünd jümmers so hitt un döstig, wenn se uns besöökt; dor kååmt jüm Regendrüppens jüst recht." Dor harrn nu de Regendrüppens wedder seehrs leve
Noot, bit dat se denn armen Beek tröst't harrn. Nich all de Regendrüppens kregen so veel vun de Welt to seh'n, as dee, dee nu mit denn Beek wiederreisen dorven; åvers 'n beten wat belevten se all, männichwelk sogar recht wat Nüüdlichet. Dor weern welke, to dee harr de Wulk seggt, se schullen den groten Boom reinwaschen, dee merrn op de Wisch stünn. Dat hebbt se ok dåån un rohten sik nu op de grönen Bläder vun seehrs Arbeit ut. "Piep! Piep!", höört se dor een seggen. "Dat is doch goot, dat de Regen dat grote Reinmåken besorgt; dat is doch allemål 'n fürchterliche Arbeit in dat grote Huus." Nu wüssten de Drüppens, dat de Boom een Wåhnung vun'n Vågelfamilie weer. Se wullen åvers de Familie geern mål seh'n un dörchsöken die ganze Wohnung nå ehr. All de Rüüm dorin weern gröön; as't schient, de leevste Farv vun de Vågelfamilie. Endlich funnen se dee in de Slååpstuuv, dee nakloor ok gröön weer. Blots de Vågelmodder un dat Jüngst weern to Huus! Dat Lüttst leeg in de Weeg un pieps. "Piep! Si rohig", sä de Modder un trock de grönen Vörhänge vun de Weeg tosåmen. "Höörst du, wordennig dat buten regent? Dat is goot för uns, dor kååmt all de Wörm un Sebber ut de Eer rutkråpen. Wenn du nu ornlich inslöppst, håål ik di morgen 'n poor recht fette." Dor weer dat lüttje Vågelkind musenstill.
Båven an'n Heven stünn de Wulkendöör noch jümmers
åpen; dat kemen jümmers noch niege Drüppens dål,
un all wullen noch wat seh'n un beleven. Nu weern se binnen in de Stuuv, bi de lüttje Deern.
See harr 'n fienet, wittet Kleed an, mit 'n rode Sleuf üm, evenso
as de Popp. Åvers liekers möök se gor keen vergnögtet
Gesicht, sonnern 'n bannig böset. Dee åvers worrn glieks ganz böös. "Wi
sünd keen Regendrüppens, wi sünd wat veel Vörnehmeret",
sän se, "wi sünd nämlich Trånen. De lüttje
Deern hett uns weent, un ji sünd schuld doran. Worüm kååmt
ji jüst hüüt? Hebbt ji nich wüsst, dat se hüüt
mit ehr Popp spazeren gåh'n wull?" Åvers de Regendrüppens antert: "Nee,
dat is nich wohr, wi sünd nich unnütz. Kiek di blots dat
Dack dor dröven an; is dat nich blitzblank? Dat hebbt wi mååkt.
All de Däcker in de ganze Stadt hebbt wi wuschen. Un nu vertellt se vun de stöffige Landstrååt, dee se begåten hebbt, un vun de döstigen Blomen, dee se Wåter bröcht hebbt. Se vertellt vun den armen Beek, dee sien Kinner verloren hett un so froh weer, dat he wedder niege kreeg, un vun de lüttjen Vågels, dee sik op de Wörm un Mücken so bannig freut. De
lüttje Deern höör opmarksam to. "De arme Beek",
sä se mit eenmål ganz liesen, "un denn de armen Blomen.
Dat weer doch goot, dat ji kåmen sünd, sünst weern
dee seker verdöstet." 1.5.2019
|