Modder Sünn ehr Kinner:
De Sünnenstråhl söcht 'n Fru

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

In de Kark worr jüst 'n Hochtiet afhool'n. Vele Hochtietsgäst weern dor versammelt, all in seehrs fienste Kledååsch. De Orgel speelt, de Altor weer mit Blomen un gröne Twiegen smückt. De Bruut in'n wittet Kleed, ganz un gor inhüllt in'n groten, witten Sleier, op denn Kopp 'n lütten Kranz in gröön un ehr blangenbi ... de Brögam!

De Sünnenstråhl söcht 'n Fru

De Preester harr jüm jüst fråågt, wat se Mann un Fru sien un sik leev behool'n wullen, för jümmers; un se harrn beid "Ja" seggt, denn se wullen dat wohrhaftig.
Jüst in düssen Momang keem dörch dat hoge, smalle Karkenfinster nieschierig een Sünnenstråhl rinhuscht un keem liek op de Bruut opto. Op ehr'n witten, fienen Sleier leet he sik dål, so dat he ehr direktemang in't Gesicht seh'n kunn.
"Wor schöön se utsüht", dacht de Sünnenstråhl, "wat för wunderbore brune Ogen se hett, un dat prachtvulle, swarte Hoor. Se süht ok bannig glücklich ut!"
Un denn huscht de Sünnenstråhl wieder, bekeek sik denn Brögam un all de opputzten Hochtietsgäst, keek sik all de wundervullen Blomen an, höör noch 'n lütte Wiel de fierliche Orgelmusik to un denn huscht he liesen wedder ut de Kark ruter.

As he wedder buten op de Strååt weer, müsst he noch an all dat Schöne denken, wat he jüst seh'n hett, un sünnerlich an de wunnerschöne Bruut. Op de Strååt, vör de Karkendöör, seeg he Lüüd ståhn un töven.
Dee wullen to geern de Hochtietsgesellschaft seh'n, wenn se ut de Kark rut keem, denn se weern all de Menen, dat Hochtietmåken wat Schönet is.

"Wor recht se hebbt", dacht de Sünnenstråhl, "Hochtiet måken is nich blots wunnerschöön, dat is dat Allerschönste! Ik warr nu ok Hochtiet måken, ik warr mi nu ok een Fru söken. Wat ik woll een finnen doo, dee to mi passen deit? Un wat mien Bröder, de annern Sünnenstråhlen, woll seggen wöörn, wenn ik jüm vertellen kunn, dat ik 'n Fru heff? Ja, ik söök mi een! Nu, glieks."

Neeg bi de Kark, in een'n Goorn, stünn een Rosenstruuk, doran blöht 'n herrliche, rode Roos. As de Sünnenstråhl de Roos seeg, dacht he glieks: "Dat weer so de rechte Fru för mi. Schöön is se, un vörnehm schient se ok to sien, anners harr se keen so fein rodet Samtkleed an. Ik will ehr doch glieks mål frågen, wat se mien Fru sien will. Blots töven will ik, bit dat de Botterlicker dor weg is, dee dor even bi ehr sitten deit, denn dee bruukt dat nich jüst mittohören."
Un de Sünnenstråhl töövt un töövt. De Botterlicker weer twoors wegflågen, man dorför keem 'n anner een, un denn noch een un noch een, un denn 'n Imm un denn 'n Käfer ... Dat worr den Sünnenstråhl denn doch to dull.
"Neeee, also, een Fru, dee jümmers soo veel Besöök kreeg, dee kann ik wohrhaftig nich bruken, denn dee hett ja gor keen Tiet för ehr'n Mann", dacht he sik. Un he güng vun de Roos weg.

An densülvigen Struuk, op 'n grönet Blatt, seeg he 'n blenkernde Daudrüppenparl liggen. Dee gefull em glieks bannig goot. As he ehr vun de Neegde ankeek, funkel se in all de schönsten Regenbågenfarven; root, gröön, geel, blau un vigelett. Dat gefull em noch beter. "Willst du mien leve, lütte Fru sien?", froog he ehr.
De Daudrüppenparl antert nich, see bevert blots 'n lütte beten. Dor dacht de Sünnenstråhl: "Dat heet wiss "JA" bi ehr!" un geev ehr glieks 'n Söten. Un denn noch een'n … un noch een'n ...
Ach du leve Tiet, wat weer denn dat? Bi jeedeen Kuss worr de Daudrüppenparl jümmers lütter. Dor weer ja meist gor nix mehr vun ehr över! Na, dor verfehr sik de Sünnenstråhl åvers bannig.
"Gott bewohr mi!", dacht he, "een Fru, dee noch nich mål 'n Söten verdregen kann, nee, dee döcht nich för mi." He leet den Rest vun den Daudrüppen op dat Blatt liggen un güng denn sien'n Weg wieder.

In'n Goorn gefull em dat nich mehr, un so spazeer he dor bilütten wedder rut. Nu keem he op 'n gröne Wisch. Dörch düsse Wisch leep 'n lütte Beek, un an een vun de Wichelbüsch, dee op beide Sieden vun den Beek stünnen, seet 'n heel fiene, blaue Kohsteert.
"Blau, as de Farv vun'n Heven, in den ik wåhnen doo", dacht de Sünnenstråhl luut vör sik hen, "viellicht is dat de rechte Fru för mi."

Jüst wull he sik neven düsse Wåterjungfer dål låten, dor breedt se ehr fienen, dörchsichtigen Flögels ut un floog över dat Wåter vun den Beek dorvun.
"See warrt sachts glieks wedderkåmen", dacht de Sünnenstråhl.
Man de lüttje Kohsteert keem nich wedder. He floog jümmersto över dat Wåter hen un her un snappt sik Müggen un allerlei annere lüttje Wåterinsekten.
"Mi dücht, see schient schrecklich gefräßig to sien", dacht sik de Sünnenstråhl, "man schull dat vun so'n zortet, fienet Wesen gor nich vermoden. Ik glööv ok, dat se bannig vun sik innåhmen is un ehr dat Beekwåter öft as Spegel deent. Na, weer weet! Ik will se lever flegen låten un mi 'n andere Fru söken."

Un nu möök sik de Sünnenstråhl wedder op de Reis. "Dat schient doch recht swoor to sien, wat Passendet to finnen, ik harr mi dat gor nich soo swoor dacht", sä he to sik sülvst, "åvers ik will doch noch wieder söken."
Un he wannert över de Wisch hen, een ganz grotet Stück, bit dor, wor de Wisch ophören un nå den Wohld ropföhren deit. Dor, op den grönen Wisch-Anbarg, dor seet 'n Deern un höödt Göös. Neven dat Mäken in't Gras seet ehr lüttje Swester, een lüttjet, sötet Ding, mit luter lütte, gollene Ringellocken, op dee båvenop 'n Kranz vun Goosblomen seet.
Vun düsse fiene un weke Locken, dee dor in den Wind danzen dän, harr sik de Sünnenstråhl to geern een mitnåhmen, denn se schemerten ja jüst so gollen as hee un passt schiens sünnerlich to em. Åvers de lüttjen Locken höört ja dat Kind, un dat Kind höört wedder to sien Modder, un dee harr dat doch ganz seker nich verlöövt.
De Göös op de Wisch snattert all bannig gefährlich un dat Kind fuchtelt ok all mit 'n Wichelstock, den se in ehr lüttje Hannen heel, un sä: "Du-hu!"
Dor kreeg de Sünnenstråhl dat mit de Angst to doon un gleed af in den Wohld.

Hier weer dat still un düüster. Mang hoge Boomstämm, över Boomworteln, Moos un Steen trock de Sünnenstråhl nu dorhen. Hier besöch he een Familie vun Bickberenstrüker, dor 'n Dannentappen; hier 'n Sebber un dor 'n Spinn. Un wor jümmers hee ok henkeem, dor flimmert dat gollenhell in denn düüstern Wohld op, un all, dee he besöken dä, dee freuten sik.
Miteens höör he, dicht neven sik, 'n fiene Piepsstimm. Dor seet ünner een'n groten, roden Flegenpilz 'n Wohldmuus. Düsse Wohldmuus seeg åvers bannig trurig ut. "Dörv man fragen, mien lüttjet Frollein, worüm du soo bedröövt büst?", sä de Sünnenstråhl.
"Ach!", süffz de Wohldmuus in'n elennigen Toon, "nu bün ik een Wittfru. Mien arme, arme Mann! Hüüt Nacht hett em de Uhu freten. Nu sitt ik dor mit mien söss Kinner."
"Oooh!", möök dor de Sünnenstråhl, "dat deit mi åvers leed. Ja, ja, de Uhus! Ik heff to dee nümmernich veel Totruun hatt. Åvers du kannst di trösten, beste Wohldmuus, du warst all wedder 'n niegen Mann kriegen. Wor oolt sünd denn dien lüttjen Kinner?"
"Twee Dååg oolt", antert de Wohldmuus, drööcht de Trånen mit ehr'n langen Steert un keek den Sünnenstråhl miteens wedder ganz vergnöögt an. "Dee sünd soo nüüdlich, mien Lütten. Noch ganz nåkert un ok de Steerten sünd bi jüm heel goot wussen. Wüllt Se dee nich mål ankieken? Wi wåhnt hier glieks nevenan."
"Danke! Danke!", sä de Sünnenstråhl, "dat deit mi twoors bannig leed, un ik mutt üm Entschulligung bidden, åvers ik mutt nu unbedingt wieder, ik bün nämlich böös in Iel!" Un weg weer he, achter de nächsten Brummelberenstrüker verswunnen.
"Ik glööv ja, de lüttje Muus harr mi bannig geern nåhmen", dacht de Sünnenstråhl. "See sülvst weer ja ok gor nich soo övel, åvers, söss nåkerte, lüttje Muuskinner ... nee, also, dor bedank ik mi! Mååk ik also, dat ik wiederkååm."

Bi all dat Ümherwannern, Söken un Besöken weer dat åvers all lååt woorn; för 'n Sünnenstråhl all meist Tiet to'n Slåpengåhn. De rechte Fru åvers weer jümmers noch nich funnen.
"Noch een'n Versöök warr ik nu måken", dacht de Sünnenstråhl, "un is dat dormit wedder nix, denn ... na, denn warr ik woll överhaupt keen Fru mehr finnen."
De Wohld, dörch den de Sünnenstråhl wannert weer, güng nu op't Enn to.
Blots noch 'n poor ganz lütte Dannenbööm stünnen dor, un Felsblöck un sünst noch allerlei Steens.
"Goden Åvend, Herr vun Sünnenstråhl", reep dat mang de Stenen hervör.
"Ei, ei, süh dor, dat Frollein Eerkrüper! Dat is ja schön vun di, dat du hier op mi töövt hest."
"Doo ik dat nich jümmers?", froog de Eerkrüper un keek den Sünnenstråhl mit ehr kloken, swarten Ogen so recht fründlich an. De Sünnenstråhl åvers seeg sik dat zierliche, gröön schemernde Ding, wat dor vör em op den Steen seet, nådenkern an. "Eegentlich", dacht he, "eegentlich is dat doch 'n ganz reizendet lüttjet Geschöpf. Un see hett mi all lang leev, dat weet ik."
"Wor weer't ..., Frollein Eerkrüper", froog he miteens, "willst du mi heiråden?"
"Heiråden?", froog de Eerkrüper heel överrascht, "ach ..., ach ..., dat weer ja wunnerbor, weer dat, das weer ja himmlisch, åvers ..."
"Åvers …?"
"Åvers, leve, gollene Sünnenstråhl, denn, denn dörvst du ok gor nich mehr vun mi weggåhn, denn musst du jümmers hier bi mi blieven."
"Dat weer't denn mål wedder!", sä de Sünnenstråhl, "un mien Arbeit, dee ik to doon heff? Mien Arbeit in de Goorns, op de Wischen un Feller? Glöövst du, ik bummel hier de Dååg blots to'n Vergnögen op de Eer ümher? Nee, nee, hier blieven, dat geiht nich."
"Nu, denn deit't mi leed", sä de Eerkrüper, "åvers, denn döchst du doch överhaupt nich to'n Heiråden! Denn, een Mann, dee denn ganzen Dag ümher stromert, sowat will nüms hebben!"
"Dor! Nu heff ik't all wedder kregen", dacht de Sünnenstråhl heel bedröövt, "also, to'n Heiråden döög ik överhaupt nich, schååd, schååd."
Un heel trurig verleet de Sünnenstråhl de Eer un trock wedder in Richtung Heimat, nå'n Heven rop.

As he båven weer un jüst in den Heven rinjumpen wull, seeg he 'n lütt duftige, witte Åvendwulk dorhertrecken kåmen.
"Dat mutt ik mi eerst noch ankieken", dacht de Sünnenstråhl; un he tööv noch 'n lütte Wiel, bit dat de lüttje Åvendwulk dicht vör em stünn.

"Ach, is dee nüüdlich. Soo witt, soo duftig! Ach ..., wenn de Eerkrüper nu doch nich recht harr, wenn ik am Enn doch to'n Heiråden dögen doo ...?"
"Lüttje, nüüdliche Åvendwulk, wullt du mien Fru warrn?", froog he denn frie doroplos.
Un de lüttje Wulk? See sä heel liesen: "Jaaa!"
"Jaaa?", juuchhei de Sünnenstråhl, "ooh, wat herrlich! Herrlich! Åvers ..."
"Åvers …?"
"Åvers, ik kann nich jümmers bi di blieven. Dagsöver mutt ik op de Eer, mien Arbeit doon. Blots 's Åvends, dor kann ik denn nå di kåmen."
"Dat schåådt nix", seggt dor de lüttje Wulk liesen, "dat reckt mi vull un ganz, denn … ik heff di leev."
"Jaaa!", juuchheit de Sünnenstråhl wedder, "jaaa, du hest mi leev. Dat is de echte Leev, nu weet ik dat. Un nu weet ik ok, dat du de rechte Fru för mi büst."
Un he geev de lüttje, witte Wulk een'n Söten un ünner sien'n Kuss glöh se rosig op vör Freud. Denn åvers ielt he nå Huus un vertellt dat sien Bröder un Swestern un låådt se all to de Hochtiet in.
De Sünnenstråhlbröder åvers funnen dat all bannig goot. "Morgen warrt wi dat ok so måken", sän se.

Jaha, un so kümmt dat, dat ji männichmål des Åvends soo veel rosarode, lüttje Wulken an'n Heven sehn köönt. De Lüüd seggt denn dorto: "Dat is dat Åvendroot", oder "De Engels backt de Wiehnachtskoken!"