Fränzi, dat Kohlmeeschenküken:
De Eekkater als Hölpsmann!


Leev Kinner, hier bün ik noch mal wedder!
Juuch Fränzi!


Upps, nu segg bloots, ik heff da en Klecks maakt? Nu schaneer ik mi aver!

Meist harr ik vergeten, dat ik Juuch noch vun mien Hölpsmann, den Eekkater, vertellen wull.

Wenn de nich west weer, kemen wi blots an dat Foder, wenn de Fru den Deckel vun den Ammer nehm! Se streu uns jeden Moorn en Handvull Körner up den Lünkendisch. To Meddag un an Avend kregen wi ok wedder wat. Aver na de Mahltieden legg se den Deckel ümmer wedder up den Ammer. Babenup keem noch enen groten sworen Steen.



Wi harrn mitünner noch Hunger.

De Ammer weer dörchsichtig. Wi kunnen dat Foder sehn. Denn leep uns dat Water in Snavel tosamen. Aver wi kemen ganz eenfach nich an dat Foder!

Denn hett de Eekkater uns holpen. He böör den Deckel mit den sworen Steen hoch un smeet em mit den Steen up de Eer hindaal.

Denn hett he sik up den Ammerrand sett un sik eerstmal den Buuk vullhaut. Wenn he denn satt weer, leet he uns ok an dat Foder.

Wat de Jung för Knööv hett! Wi hebbt uns ümmer wedder wunnert. Eenmal menen wi all: Hüüt schafft he dat nich.

Toeerst keek he sik den Ammer mit den Steen genau an.

Denn beet he in den Deckel un schööv em an de Siet!

Mit luden Krach full de Steen hindaal. Nu kunn he an dat Foder.

He leet sik dat goot smecken!

Uns Hölpsmann is en richtig smucken Keerl!

Achterna kemen wi an de Reeg! Dor weer blots nich mehr veel in den Ammer.

Goot, dat wi vörher wat up den Lünkendisch funnen harrn.

Mien Geswister leten sik noch ümmer geern füttern.

Ik weer al groot un haal mi dat Foder alleen!


Un en Prachtmeesch bün ik ok!

Mitünner legen ok Appelstücken up den Lünkendisch. De smeckten mi besünners goot!

Moorns müssen wi oftins up uns Foder töven! Ik sett mi denn ümmer buten up de Stohllehn un klopp mit mien lütten Snavel an de Schiev.

Glieks keem de Fru un streu Foder up den Lünkendisch. Mien dree Geswister möken sik as eerst över dat Foder her.

Gau harrn se den Disch leer. Aver de Fru streu nochmaal Foder up den Lünkendisch. Nu harr ik den Disch för mi alleen.

Na dat Fröhstück kreeg ik ümmer Döss. Neven den Lünkendisch stünn noch en lütte Vageltränk.

Dor heff ik enen groten Sluck to mi nahmen!

Dorna heff ik mi to mien Süster up den Lünkendisch in de Sünn sett!

Dat hett mi richtig goot daan.


Mööd un satt — wa schöön is dat!

Dor keem een vun uns Bröder up den Lünkendisch. Wat sehg de ut! Sien Fedderkleed weer ganz dörcheenanner un he harr kenen Steert mehr. "Ik bün in de Mauser", piep he.


"Lacht nich! Ik kann nix daför!"

An annern Dag harr ik ok minen Steert verlor'n, den smucken Steert! Ik kunn mi kuum up den Ammerrand hollen.


"O nee! Un gistern heff ik noch lacht!"

Dor keem uns Mama an. Se sett sik up den Rand vun den Lünkendisch. "Weest man nich truurig. Ji sünd in de Jugendmauser. Dor wesselt man dat Fedderkleed!"

Un dat duur ok gor nich lang. Bald kregen wi niege Feddern.

Aver nu mütt ik mi eerstmaal verhalen. Ik bün ümmer mööd un hungerig.

Villicht seht wi uns mal wedder.

Tschüüs! Juuch Fränzi!


Un den Joghurt heff ik ok ganz alleen eten!


Un hier warrt de Geschicht vörleest:


Lesen deit Antje Heßler in holsteiner Platt.


Fotos un Text: Antje Heßler
9.9.2012


na baven