Quaak, de Porch

— Oostfreeschkes Platt —


Jan-Peter hett hüm Quaak nöömt — den lütjien gröönen Porch. He woahnt in de Woaterpol bi us glieks achter d' Huus. Tomoal wee he dor.

"Mama… Mama…", keem Jan-Peter eergüstern ganz upgeräächt in de Köken suust. He har gannskeen Tied hat, sien Gummistävels uttotrecken. As schwaarte Oantenstappen leet sien Footspoar up de witten Steenploaten. He har sien Stävels moal wäär verkeert rüm antrukken.

"Kiek moal, wat ikk funnen hevv."
He har een heel lüütji Porch in siene Füüsten.
"Dat is een lütten Porch...", wull sien Moder hüm jüst verkloaren, as Opa in de Döör rinkeem.

"Dat loat mi man ähm moaken, mien Deern", sää he to Jan-Peters Mama. "Ikk will hüm dat woll verklokfiedeln". Dorbi nääm he Jan-Peter bi de Hand — netso as he dat jümmers de, wenner de beid Mannslüü wat to beschikken harn, as Opa dat nööm.

"Koam man mit Opa." So trukken de dree noa buten. Opa, Jan-Peter un de lüütji, grööne Porch. Buten in d' Tuun an de Kant van d' Woaterpol gung Opa up sien Kneen to sitten. Wiel — denn bruks Jan-Peter nich stoadich to hüm hochluuren.

"So, mien Jung — nu wies mi man även, wor du de Porch funn'n häst."
"Hier, Opa, hier."
Jan-Peter wee vöör Upgeräächtheit an Trillern un wies mit sien Fingers noa een Stääe tüschen de Reiten.

"Denn willt wi hüm man gau wäär noa Huus breng'n, sien Mama tööft säker all up hüm."
Heel versichtich nähm he Jan-Peter siene Hand mit de Porch dorin — un schwupps, wee de Porch in dat Woater sprungen.

In de eerste Moment trukk son bietji Truurichkeit manken dat Kinnergesicht.
"Tööv man een bäten", sää Opa, worbi he sien Enkel in d' Aarm neem.
Un richtich — Opa har sien Piep noch gannich togaang brocht, dor keeken all twee gluubsche Oogen ut dat Woater. As wenn se särgen wulln: ‚Ikk dank di dorföör, dat du mi wäär noa Huus brocht häst.' Jan-Peter hööch sükk över d' heele Gesicht.

"Kiek", sää Opa, "so mutt dat wääsen. Wi beid goaht nu elker Oabend hierher un besöken de lüütji Porch. Du schasst sehn, dat word noch dien Frünnd."

Jeder Oabend, wenn dat schummerdüster wuur, seeten Opa un Jan-Peter nu an de Kant bi de Reiten un wachten gespannt
up de Porch. An de veerte Oabend keeken dor wäär twee Oogen ut dat dunkel Woater.
"Quaak", sää dat tomoal.
"Opa, Opa — Quaak is dor."

Jan-Peter wee am leevsten so in dat Woater strumpelt — sien Frünnd wee wärkoamen. Elker Oabend — de beiden harn sükk man jüüst an de Kant sett — keek Quaak ok allwär to. Jan-Peter kunn richtich mit hüm schnakken.

Wenn Mama hör Jung denn to Bäed brocht har, mook see dat Koamerfenster wiet oapen, un sien Frünnd Quaak vertell hüm elker Oabend een Goodenachtgeschicht — un elker Oabend muss de lüütji Porch wäär van vöörn anfangen to vertellen, denn elker Oabend schleep Jan-Peter noa de Hälft van de Geschicht in.


Den Text hett Ewald Eden för ju schreven. He is links to sehn.

De Biller hett Kensise Anders för ju maalt. Se is rechts to sehn.


14.11.2010


na baven