So geiht Hassos Reis toenn

— Oostfreeschkes Platt —


Dat is bet hier passeert:
Hasso läär de Welt kennen
Hasso kriggt en nieg Familie
Hassos eerste Dag alleen


An leevsten leep he dor, wor he keen fasten Stroat ünner de Footen har. Faste Stroaten — dat wuß he ut eegen Belääven —, de ween mennichmoal heel gefaarlich. Wo flink har een son blikkern Viegöäkel van Auto tofoat! In disse Gefoahr wull he sükk eers gannich begääven.

De tweete Dach krüdel dör de Tied — un sien Famili bleev mit elker Trä wieder achterrut, un mit elker Trä wur sien Denken an Tohuus grötter. Dit Denken dreev hüm jümmers een bietji nörder an bewoahnte Hüüs ran. Wor Minschen ween, dor geev dat ok wat tüschen de Bakkschokken — wat anners har he joa nich lehrt. So wee dat ok woll — blossich, wenn he in de Nöäs kreech, dat dor Hunn'n in d' Huus ween, denn ween de Fräetpotten jümmers achter faste Dören.

Dat kunn to een Problem warden.

De tweete Dach hett he nu all niks to bieten — bit up twee Müüs, de hüm güstern Oabnd in de ole Feldschüür tomööt koamen sünd.
He har sük in de Schüür verkroapen, wiel he nödich schloapen muß. Bestich wee dat wiers nich. Keen Heu un keen Stroh, wor man sük een Bäed van torechtschuben kunnt har. In een Hörn leegen 'n poar möäre Tuffelsakken — un to sien Glück ween de Müüs doarin. Dat he good schloapen har, kunn he nu rein nich särgen — he spöär jeder Knoaken in d' Liev. Vörmörgens hett he sükk denn eers twee Stünn'ns an d' Schlootskant in de överjöhrigen Reiten utstrekkt. Dat de Sünn hüm son bääten upwaarmen dee. Wo wee dat ok noch bi sien Famili? Stunn dor nich een heel moien Wilgenkörf — un tööf dor nich Futter up hüm?
He wull dor nich an denken — oaber mit jeder Kniepen in d' Buuk schoot hüm dat wäär in d' Kopp.

Wiiderkoamen is he vandoach ok nich. De heele Dach is he üm dat Dörp rümschläken — jeder Minüt kieken un rüken un lustern, ov irgendwons wat föör hüm to frääten is. Mülltünnen har he all in d' Ooch hat. Dreemoal har he versöcht, an een rantokoamen — dreemoal hevvt de Lüüd Steenen achter hüm anschmääten. Een dorvan hett hochkant siene Schuller droapen — bi d' Upträäden schoot hüm dat as Füür dör d' Liev.

In sien Noot hett he all Gras fräten. Dat is hüm nich good bekoamen. Dor muß he noa würgen — un niks wee in de Buuk, wat he utspeen kunn.

In de Feldschüür har he sükk wäär verkroapen. Dor licht he nu manken dat koole Iisen van de olen Maschin'n. Eenzich de rötterk Sakken gääven hüm son bäten Schuul.

In een Eck hett he een poar Maiskolbens funn'n, de de Müüs woll översehn harn. Up dat drööch Tüüchs gnauelt he nu all een Settji rüm. He drömelt sükk so dör de Nacht.
Pien hett he — Dörst hett he — Schmacht hett he.

Wat kann dor eelich noch koamen?

Jüst is he een bäten inschloapen, dat he de Pien nich spöört, da brengt hüm sien Pans, de vöör Schmacht utgielt, wäär to Verstand. De Tung steiht stief in d' Hals — keen Drüpje Fuchtichkeit hett he noch in d' Schnuut. He licht dor as een halven Dod. To geern wee he nu in Huus — an Spoanien denkt he wiers nich mehr.

Dat Upstoahn is villicht stuur. He röäkelt sükk mit sien dree Beenen hoch un strumpelt noa buten. Dat is noch ähm vöör Dach un Dau. De Hääven word all son bäten schidderkgries.

De Keuen lirgen wiet verstreet in d' Land un sünd noch in Schloap. Ov un to brummelt moal een vöör sükk hen, wenn he to wies an hör vöörbistrumpelt. Woater sticht hüm in de Nöäs — glieks moot he an de Schlootskant wääsen.
He schlikkert mit sien drööge Tung dat Woater, as wenn dat niks bäters up de Welt givt.

Dat düürt een heel Settji, bit he dat groode Lokk in sien Pans mit Woater vullschloahn hett. He is mit beid Vöörbeen'n in d' Woater glääden, un maakt, dat dat sien Pienpood good deit. He lächt sük hen un lett dat Been, dat hüm so säär deit, in dat kölich Woater hangen.

Dat de Vöörmiddach wächlopen is, hett he gannich mitkrägen. Bit he tomoal sücht: de Sünn steit joa all hoch in Middach!

He rappelt sük hoch. Harrijeses — de Pien is hoast wäch. Över de Richtung, de he inschleit, denkt he gannich mehr noa. Sien Nöäs un sien Gefööl stüürn hüm. Noa Huus andoal! As so'n Indioaner löpt he — oahn to verpusten, oahn to schloapen — blossich een Bild vöör de Oogen. He sücht nur de Achterdör — de noch nich utwussen is.

Dat Tempo word jümmers 'n bäten minner. He löpt un löpt — un twee Trä bevöör hüm sien Kräfte verloaten, licht he vöör sien Achterdör. Bläken kann he nich mehr — oaber sien Hiem'n — dat hebbt se binnen in d' Huus mitkrägen.

Sowat an Freud un Troan'n un Lachen hett he noch nich belävt. Särß Aarms hebbt hüm tofoat un knudeln un drücken un stroakeln — he weet nich, wekker Gesicht he toeers schlikken schall. He weet blossich eens — un dat heel säker: Wenn nu moal in d' Huus wat up de Stimmung drückt — he geit nich glieks wäär up de Reis noa Spoanien.
Un Zeitung läsen deit he ok nie nich mehr.


Enn!



Den Text hett Ewald Eden för ju schreven. He is links to sehn.

De Biller hett Kensise Anders för ju maalt. Se is rechts to sehn.


4.9.2011


na baven