Twee Sieden

vun Günter Schiller

Se weer heel kaputt un seggt to ehren Mann, "Hinnerk, kumm mit un loot uns man de Fööt verpedden, dat deit uns seker goot."

„Mhm,“ seggt Hinnerk, he harr dat nich so mi dat Lopen un meent: „Ik heff noch veel to doon in mien Büro, dat mutt nu fardig warrn, dat kann ik nie nich later moken, wat mutt, dat mutt.“

Mudder is an süchten, se kennt ehren Mann. De lütt Peter seggt: „Ik bliev bi Vadder, denn heff ik em mol för mi alleen.“

Mudder gung nu mit de annern Blagen op'n Padd. Peter geneet dat mit sien Vadder alleen in't Büro. Peter snackt un snackt as so'n Woterfall, allns, wat em so in de Mööt komen is. Ofschons he dat goot verstohn kunn, wat sien Söhn so op'n Harten harr, woor Peters Vadder bald twiefelmödig.

Vadder keem to nix. Dor keem em miteens wat in de Mööt.

De lütt Peter mutt wat to doon kriegen. Nu gung Vadder an sien oles Schapp un trock en ole Weltkort rut. „Peter,“ seggt he, „weetst du, wat dat is?“ „No kloor”, seggt de Lütt, "dat is een Weltkort." „Richtig“, seggt sien Vadder. „Kiek se nochmol heel goot an.“

Peter warschaut un wunnert sik. Nu geiht de Vadder togang un ritt de Kort in lütte Stücken. Denn lött he allns to Boden fallen. „Nu mien Jung“, seggt he. „Wenn du dat allns richtig tosommen setten kannst" — un he gifft em een dörchsichtig Kleevband —, "denn kriggst vun mi een Euro.“

He denkt so bi sik, dormit hett de Jung lang to doon un ik kann mien Arbeit moken.

Dat duert overs nich lang, un uns Peter steiht vör sien Vadder un seggt: „Kiek mol, Vadder, ik bün al fardig.“

„Dat gifft jo nich“,seggt de Vadder heel verbaast. „Nee aver ok!“, un he stünn as wie een Kind, dat vör een Wiehnachtsboom steiht. Allns Best, elkeen Eerdeel an sien Oort, nie nich een Fehler, allns in de Reeg.

Mann un Fru op de Guldplatt vun de Ruumsonde Pioneer 11. Bild: NASA

„Jung“, seggt de Vadder, „wo kann dat angohn?" De Jung seggt, mit een Smustern in sien Gesicht: „Wenn du mi noch een Euro giffst, Papa, will ik di dat wohl verkloorn.“

Nu will de Vadder dat overs forts weten un geiht op den Hannel in.

Nu seggt de lütt Peter: „Dat is heel eenfach west“, un dreiht de Weltkort rüm. Op de Trüchsiet sünd twee Minschen to sehn, een Mann un een Fru. „Nu heff ik düsse Minschen tosomenkleevt. Un wenn de Minschen heel richtig tosomensett sünd, mutt ok de Welt in de Reeg sien. Allns kloor?“ Un he pliert sien Vadder mit sien Kullerogen an. „Nu mol her mit de Penunze.“

De Vadder mutt smustergrienen. Wat heff ik doch för een plietschen Jung! Un he freit sik.

Man mutt richtig hinkieken, jeedeen Sook hett meist twee Sieden. Wat för een Woort ut 'n Kinnermund: Mennigmol mutt man dat „Eenfache“ packen un tosomenbacken, denn gifft dat op de annere Siet een klores Bild.

Ik denk mi mol, dat schulln sik ok mol wi Groten dörch den Dööz gahn loten, de wi Verantwoortung draagt — wat dat nu in'n Alldag vun uns lütte Lüüd orr in de grote Politik is. Oftens hett een keen klores Bild mehr vun de Welt un vun de Minschen.

Denn schulln wi op de anner Siet kieken.