De Gnaad vun uns Herrn Jesus Christus und
de Leevde Gottes un de Gemeenschaft vun
den hilligen Geist wees mit Se.
Amen.

Leeve Gemeend,

de Minsch leevt ja nich vun Broot alleen, un so will ik Se hüüd mol min Hart utschütten: Ik hev een Hiobsbottschaft kregen! Ik sall wat doröber seggen, worüm dat Bibelbook ook hüüttodaags noch aktuell is.

Kark in Berkenthin. Bild: Krespahl/Wikimedia Commons

Nu is de Geist wohl willig, man bloß dat Fleesch is swack.
Och wat, hev ik mi denn dacht: Sien Lüüd givt de Herr dat in't Slaap, un de Kelch warrt sowiso nich an mi vörbigahn. Un as de Prophet in eegen Land nix gellen deit, hev ik mi op'n Padd mookt und bün nu hier bi Se in't scheune Berkenthin, dor bün ik denn wohl ok keeneen, de in de Wööst roopen deit.

Berruguete um 1500, Salomon

Ik will min Licht jo nich ünner Scheffel stelln, man ik hev Blood un Water sweet un hev dat Volk op Muul keeken, denn ik will hier ja nüms en Doorn in't Oog sien un to'n Steen, de anstött, waarn.

Ober as dat jümmers so is: De Minsch dinkt un Gott lenkt, un Öberraschungen givt dat as Sand an't Meer.

Bi de Vörbereidungen to düsse Predigt sehg dat op min Schrieftisch ut as Sodom un Gomorra.
Dorbi hev ik markt, dat dat Beebelbook gor keen Book mit söben Siegel is. Good, man mut uppassen, dat man nich twee Herrn to glieke Tied deenen will, ober dor hett min Mann mit Engelstungen op mi inreedt, un so hev ik nich dat Kainsmal kreegen.

Glieks dorup is mi dat as Schuppen von de Oogen fullen: Ik mutt ers alln's op Hart un Nieren pröven, dormit ik nich to de Eersten hör, denn de warrt jo de Letzten sien. Se weet jo: Hoochmood kümmt vör den Fall, un wokeen en annern en Kuhl schüffelt, fallt sülbs dor rin.

Ik glööf, so langsom is Se en Licht upgahn un Se tappt nich länger in Düsternis. Ik war hier hüüt wiss keene Parlen vör de Söög smieten, denn hier sall dat nich Oog üm Oog oder Tähn üm Tähn gahn, nee, hier sald wi uns seeker as in Abrahams Schoot fööln.
So as in dat Land, wo Melk un Honig lööpen.
Ik will hier keen ool Wien in neege Schläuche verkööpen, denn ik will jo ook nich öbern Jordan gahn.

Gustave Doré 1832-1883: Salomon

Later mut ik noch füürige Kohlen op min Kopp sammeln un kann mien Nächsten ni mehr so leev hebben as mi sülbs, wobi: Dat is jo ook so'n Schwert mit twee Schnieden.
Genauso sall ik jo oppassen, dat ik den Oosen, de döscht, dat Muul nich tobinden do un bloß üm't gollne Kalf danz un op den schnöden Mammon kiek, denn sünst is bald Matthäi an Letzten.

Vun Scheitel bit na de Sohl sass du in'n Sweet vun dien Angesicht Schwerter to Ploogscharen mooken, dormit du keen Wind seihn un Storm aarnen deist.

Pass up: Wokeen den eersten Steen smitt un keen Jota vun sien Meenung afgeiht, de markt noch, dat he twors en Judaslohn kriggt, ober dat letzte Hemd keene Taschen hett. Bloß wokeen vun Saulus to'n Paulus ward un sik den Stoff vun de Fööt schüddelt, de ward marken, dat nich allns för en Linsengericht to hebben is.

So, nu is ober bald good mit Hokospokus mooken hier baben, ik dink, dor geit ehrder en Kamel dörch en Nadelöhr un ik seh wohl ehrder den Splitter in Se ehr Oog, ehrdat ik den Balken in min egen Oog seh.

Dat A un O in sonn'e Predigt is doch, dat de, de hier boben schnacken deit, keen Wulf in Schaappelz is, sünnern he wohrhaftig vertellt, dat allns Goode vun baben kümmt.

Denn sünnst würn Se dat bestimmt glieks marken un em in de Wööst schicken.

Nu höp ik, dat Se en salomonisches Urdeel fällt un mi glöövt, dat, wenn dat Hart vull is, een de Mund öberlöppt, mi nicht den Foot in Nacken sett, sünnern glöövt, dat dat noch Teken un Wunner givt, de wi all wies ward, wenn wi wedder rut goht in den scheunen Goorn Eden dor buten.

Een Wermootsdruppen hev ik noch: Gotts Woord sall jümmers so en lütt Stachel in't Fleesch sien.

Ik bedank mi för ehr Utduur und segg: Ehre, wokeen Ehre hebben sall!

Leeve Geemend, nu suust Se dat in'n Kopp, oder?

Ik mutt togeben, dat weer meist 'n beeten veel op eenmool, un dorbi weern dat bloß de Spröök, de so ook in de Bebel stoht. Na jo, bit op dat "Volk op't Muul Kieken", dat hett Martin Luther daan, as he dat Bebelbook öbersett hett, dormit de Minschen dat okverstaht, wat dor binn steiht.

Weglaten heff ik jo noch all de Schnacks, de sik op Geschichten ut de Bebel und de Kark betreckt. To'n Bispeel:
De billige Jakob, een de Leviten lesen, mi is wat to hooch, en Oog op een smieten, de Axt an de Wöddeln leggen, de Teeken von uns Tied erkennen, von Pontius na Pilatus loopen un ok Ja un Amen seggen.

Wi kennt de Spröök all good; liekers, woher kaamt denn nu all düsse Wiesheiten?

Anfungen hett dat allns mit Salomon sien Spröök.
Dat König Salomon en wiesen Kirl weer, dat weet wi all lang, un mennicheen salomonisches Urdeel betreckt sik noch hüüt op em. Un wieldat Salomon so wies weer, hett he all siene gooden Gedankens opschreben.

Mennicheen vun düsse Gedankens hett he ook al in de olen Schriften funnen un hett se mit in siene Sammlung opnahmen. Een Bispeel: De Minsch leevt nich vun Broot alleen. Dat steiht al in't 5. Book Mose. Wi sallt ok op den Herrn sien Wöörd höörn, denn dor binn licht de Hölp för uns Leeven.

Nu kunn man jo dinken: Wat sall uns denn dat hüüttodaags noch seggen, dat is doch all so lang her!

Jo, dat is wohr. Liekers, geiht uns dat hüüt anners? Wi freit uns doch ook, wenn uns een wat Netts vertellt, wenn een fründlich mit uns schnackt.
Kiek, un dor sünd wi wedder bi den Herrn sien Opdrach: Weest fründlich miteenanner! Du schast dien Nächsten leev hebben as di sülben! Un du schast op den Herrn hörn!

Denn Gott het uns veel to seggen, ok wenn he nich so direkt mit uns schnackt, so as mit Moses. Wi mööt uns schon de Möh maaken un mal in't Bebelbook kieken, dor steiht allns binn, wat Gott uns to seggen hett. Un denn söllt wi dorna leeven.

Ja, ik weet, secht sick licht dorhen, dat is en schwore Opgaav, dat mutt man jeden Dag wedder vun vörn anfangen to öben. Obers graad dat is doch dat, wat Gott vun uns will: Nich opgeven! He weet, dat de Geist willig is, man uns Fleesch is swack; man he will, dat wi jeden Dag wedder vun vörn anfangt, no siene Wiespahls to leeven.

Ik glööv, dat lohnt sick, denn wenn blots wi poor Manns- un Fruunslüüd, de wi vunmorgen hier tosomen kamen sünd, jeden Dag en beten fründlicher to uns Nohber sünd, denn is al veel schafft. Wenn wi uns jeden Dag so'n lütt beten Möh geevt, dat wi kiekt, wat den Herrn gefallt, denn künnt wi Kinner vun dat Licht sien. — Wat den Herrn gefallt? Kiekt Se sik de 10 Wiespahls an, dor binn is allns klor seggt.

Noch en wunnerboren Satz heff ik funnen: Jesaja 2:

Kümmt se dat bekannt vör?
Is nu all öber 30 Johr her, dor hebbt die Lüüd in de Karken in de DDR sik dat Bebelwoord för ehr opsternaatsches Dinken und Hanneln gegen de Regierung utsöcht. Un de Regierung kunn nich mol veel dorgegen seggen, weer dat doch dat Motto vun den groden Broder in Moskau. 1959 het de Sowjetunion de UNO ene Skulptur schinkt, de denn ok in den Goorn vun dat UNO-Huus opstellt worden is. Dor is en Smitt to sehn, de ut en Schweert en Plog mookt. Dormit wull de Sowjetunion wiesen, dat se för Freeden un Fründschaft in de Welt is. Utrekent de Regierung, de so gegen de Kark west is, hett sik so en Symbol utsöcht, üm en Teken för den Freeden to geven! Mutt wohl doch wat an sien...

Nu kunnen de Lüüd an de Regierung vun de DDR jo dat Symbol schlecht verbeden. Hebt se denn jo doch; liekers, nützt hett jüm dat nix mehr.

Graad düsse Belevnisse wiest doch, wo veel Macht in düsse Spröök, in disse Biller stickt un wa aktuell se ook hüüt noch sünd. Ümmer un ümmer wedder.

Dorüm dröffen wi ook nich ophörn, dorvun to vertellen, dorvun Tüchnis aftoleggen. Dat is uns wichtigste Upgaav as Christenminschen. Wenn uns in Alldag so en Word bemöten deit, denn künnt wi den Minschen blangbi uns mol to frogen: "Weetst Du egentlich, wo de Schnack herkümmt?" Un denn mol kort to vertellen, dat dat all in't Bebelbook steiht.

Un wenn Se Glück hebbt un hebbt Kinner bi sik, denn vertellt Se jüm doch vun all de Lüüd und de Geschichten ut dat Bebelbook, so as König Salomon dat mookt hett, de all de klooken Spröök för siene Kinner und siene Landslüüd opschreben hett.

Denn bloß so holt wi dat Weten waak, so kann jedereen vun uns wat dorför doon, dat düsse grootordigen Spröök nicht vergeeten ward oder nüms mehr weet, wo se herkaamt.

Un nu komm ik doch noch mol op den Israel-Sünndag to schnacken: Wi süllt nich bloß de klooken Sprööken nich vergeten, ne, wi süllt ook nich vergeten, wo wi herkaamt.

Paulus an de Christen in Rom: Dat 9. Kapitel, Vers 1 bet 9:

Wi stammt all vun Volk Israel af, ook wenn uns dat hüüt mennichmool nich mehr so klor is. Liekers, ik vertruu op Gottvadder: He hett uns ropen. He hett uns all ropen!
He hett jedeenen vun uns leev un hett jedeenen vun uns Gnaad toseggt. Wi dröfft bloß nich opholn, no siene Gebode, no siene Wiespahls to leeven. Jeden Dag wedder!

Denn dat is dat, worup dat Gott ankümmt, dat wi siene Wöörd in uns Harten driggen doot, dat wi dorno leven und hanneln doot. Denn is em dat ok ganz egool, to wat för en Volk wi tohört.
Denn sünd wi all siene Kinner.

Amen.

Kanzelsegen:
Un Gott sien Freden,
de wied över dat rutgeiht,
wat Minschen sik utdenken köönt,
de sall juun Hart un juun Gedanken fastholln bi Jesus Christus.