GeheemnisTöven un versteken

Geschicht för een Heemliche.
Vun Angela Ehlers


Mit Digitaal-Biller vun Rudi Witzke

Maria is en Heemliche. Dat weet natürli keeneen, sünst weer se ja keen.

Heemliche sünd jümmers Fruunsminschen, siet Dusende vun Johrn. De Geschicht vertellt nich vun heemliche Geliebte, de Mannslüüd sünd. Blots Mannslüüd hebbt mitünner son Heemliche.
Je berühmter se sünd, desto intressanter sünd se bekanntli. Macht un Geld regeert de Welt un opregend is dat ok. Blots desto heemlicher mutt de Heemliche ween.

Maria is een moderne Fru mit'n goode Profeschon, mit Familje un Kinner. Dat langt ehr, dor is se vull mit utlast un tofreden. Alleen bi ehr Arbeid kann se sik so veel Tied verdrieven, dat de Schloop to kott kümmt. Un denn wöllt de Kinner mit ehr diskereern, ehr ehre Sorgen vertelln, achterrüm mol son lüttjen Raat hem un eenfach üm ehr ween. Eern Mann is ok noch dor un de ward jümmers fünsch, wenn he markt, de Tied is för Gott weet wen dor, blots nich mehr recht för em. Denn givt Lengendat Larm un himmelhoge Diskuschons un Traan de halbe Nacht hendörch un wat ni all.
Denn is dor ok noch'n grootet Huus un Goorn un, un, un.

Maria hett sik schworn, se will ehr Tied good indeeln, se will för ehrn Mann un de Kinner un de Familje un ehr Mudder un allns dorwehn. Se will ehr tohörn un mit ehr lostrecken un Spoß hem un dat Leben geneeten. Se is ja nu ok in en Öller, wo se all'n Barg beleevt hett.
Un vun ehrn Mann is se vör lange Tied mol de Heemliche ween. Mit Versteekspeeln vör sien Fruu un sien Kinner un Haartkloppen un Verraat un himmelhoogen Larm un allns, wat de Minschheit in son Fall kennt.
Ni nich weller — dat weer gewiss! Ni nich weller wull se in son Situaschon koom. Worüm ok — leep doch allns tobest.

Maria is angascheert in ehr Profeschon un kennt de wiede Welt. Se hett, as man secht, Karriere maakt. Se kümmt jümmers wied ümher, maakt 'n dutten Reisen un is bannig fraagt as Vördreegersch. Em kenn se vun fröher — flüchti. He kenn ehr förwiss ni mehr, is ja jümmers in't Rampenlicht un drüpt jedeen Dach niege Minschen. All wöllt se mit em schnacken, sien Raat un sien Vörspraak. Se mögt em ni nich lieden, aber wenn een so een kennen deit, denn kann he villicht sölbst een lüttje beeten de Trepp langop falln.

Maria givt em de Hand na de Vördreech — erst hal he schnackt, denn'n ganzen Dutt annere Berühmte un ganz opletzt wer se an de Tour ween. He kiekt ehr an — wieso kiekt he nu nich vörbi, dat deit he doch sünst ok jümmers. "Wir kennen uns von früher?" "Nee", will se segn. "Ja, aus der Akademie. Ich habe damals Ihre engagierten Beiträge schon sehr bewundert!" Wat schall dat nu bedüden, nu ward ehr hitt. Ni nich mehr schull ehr hitt warn wegen son Mannsminschen. Wegen so een doch wohl gorni.
"Wir sollten noch einen Schluck zusammen trinken. Dort drüben ist ein kleiner Imbiss vorbereitet!" Wat bild de Kerl sik in, schall sik üm de Revolverblattschrievers kümmern, de överall op em luert. "Ja gern, ich freue mich. Ich hätte nie gedacht, dass Sie sich noch an mich erinnern. Das ist ja schon mindestens zwanzig Jahre her, dass wir uns kennengelernt haben."
Dat Ünnernehm nimmt sienen Loop, sien Handy bimmelt in een Tour, sien Toplegersch kiekt all ganz verbaast un de Schrieverslüüd luert. "Na ja, mit dat blonde Gift kann ik sowieso nich mitholn, de ward em wohl oppassen un — sech mal, wat dinkst du dor eegentli för'n Quatsch, Maria. Kann di doch wohl egaal ween, wer em oppasst. Hett he eegentli 'n Fruu, Kinner, Enkel...?" Maria suust de Kopp, ehr is schwindli un se hett dat Geföhl, se is achtein un ni mehr ganz bi Grüschen.
"Hier ist es auch sehr unruhig und Sie sind sicher nach dem langen und anstrengenden Tag müde. Wenn Sie mögen, kommen Sie doch morgen nachmittag um 16.00 Uhr in mein Büro. Dann könnten wir uns in Ruhe unterhalten." "Bi Di piept dat wohl, ik heff'n vulln Kalenner un üm de Tied mien Spreekstünn. Wat schulln wi beidn wohl ok beschnacken, so unwiderstehli...." "Ja, gern, ich will mein Möglichstes versuchen, dass ich dann Zeit habe."
"Du geist ni, verdammt, wat wullt du dor? Dat is all dumm Tüch, maak dien Arbeit, go dien Gang un kümmer di üm dat, wat anliggn deit! Du hest di schworn, ni weller...!"
Maria schüttkoppt över sik sülbst, schnackt sik in't Geweeten, vertellt tuhuus vun den feinen Vördrach un de langwieligen Lüüd, de 'n Barg schnackt, wenn de Dach lang is, aber för de Minschheit doot se doch nix. Vun em vertellt se nix, denkt blots jümmers an em un överlegt, ob dor nich güstern wat over em in't Blatt stohn hett.
Schlaapen kann se nich recht, wat schall se morn Nomiddach antrecken, wie schall se de Lüüd loswarn, de op ehr luert? Schall se nich beeter afseggn, se will sik op keen Fall in wat rinrieden, wat ni good geiht. He will doch blots mol schnacken, verdammt — se hett sik wohl in Ogenblick ni ganz in Griff.

Annern Morn kiekt ehrn Mann all son beeten komisch un fraagt ehr, wo se mit ehr Gedankens is. "Wer dor güstern wat, wat Du mi nich vertellt hest? Un wat hest Du hüüt ok för 'n schmucke Kleedasch an?" "Blödsinn, nu fang blots nich all weller dat Spinnen an! Du mit dien verdammte Eifersucht! Ik heff anners to don, as mi dormit aftoargern!"
Nu is se ok no op sik sölm wüti, wat se glieks so losballert hett. He hett doch in aller Örnlichkeit fraagt. Dat givt noch 'n poor nich so scheune Wöör hin un trüch un denn geiht se af, mit dördreihte Röör vun Hoff. Laat em denken, wat he will.

De ganze Dach is se fohrig un hett Haartkloppen as een junge Deern. Natürli leggt se all ehre Termine üm un hett förn Nomiddach Tied. Natürli geiht se hen un dröpt as eerstes dat blonde Gift: "Sie wünschen bitte?" "Dumme Trina, dat weest Du doch ganz genau, wat ik will." "Ich bin angemeldet!" Dor steiht he in de Döör, lehnt an't Döörgericht, genauso, as se dat in dat Blatt vun güstern sehen hett, un grinst. "Grins nich so utverschoomt, mi dörschaust du nich, mi nich, un vun di will ik sowiso nix..." Ehr ward all weller hitt un se denkt kott an de Wimperntusch. "Hoffentli verlöppt se nich, heff so lang nix mehr dorvon bruukt — watt sech ik blots?"
He wiest ehr den Weg na binnen un schlütt de Döör. He kümmt glieks to Sook un verwickelt ehr in ehn lange Diskuschon över ehre Profeschon. Dor will he allns över weeten. Se givt alls, wat se to geben hett. Se versprüht ehr Füer, se diskereert hitzi un schlau un se lett em nich ut de Ogen.
"Ik mutt dat hier in Griff beholn un de Kurv kreegen, bevör he mi rutschmitt. Allns, ober dat schall mi nich passern." Se kiekt na ehr Klock, deit ganz verbaast un will opspringen.
He steiht op, nimmt ehr bi beide Hannen un — dat is loopen. "Ich möchte Sie wiedersehen und weiter mit Ihnen diskutieren. Das war außerordentlich erhellend für mich. Aber das muss ja vielleicht nicht unbedingt öffentllich sein. Sie wissen ja, wie die Menschen heutzutage sind. Ich möchte alles unnötige Aufsehen vermeiden." "Wenn du nix int Schild föhrst, denn brukst du jo ok nix befürchten. Un ik heff mien Tied ok nich in Lotto gewonnen!" "Ja, ich würde mich auch sehr freuen. Wann passt es Ihnen denn, ich richte mich ganz nach Ihrem Kalender!"

Un dat sünd de Schlödelwöör: Kalenner, Termine, heemli Dreepen, Handygebimmel, nix vertelln, wied üm fohrn, verstett warn, allns kottfristig ümstöten, töven un sik versteken. Töven un töven un sik nix anmarken laaten.
Maria tövt op em. Maria hett dat Handy jümmers an. Maria kiektDat Geheemnis ixmaal an Dach de Mails nah, mitünner is dor wat vun em dorbi. Maria leest in't Blatt un in't Internet un weet allns över em. Se weet, wo de besten Informaschoons stoht. Wo he is, wat he secht, wat he nich secht, wi sien Stimm klingt, wi he utsücht un wat sien Fruu em nied inkleed hett. "Kann se em denn nich mol wat anners kööpen as jümmers düssen oldmodschen Kraam. Wenn ik dat weer! — Büst du ober nich, Maria!"

He nutzt ehr ut. Wenn he Sorgen hett, fraagt he ehr üm Raat. Wenn he unseeker is, lett he ehr de Laag analüseern. Achterran hett he dat jümmers sölbst all weeten. Wenn he de Tied ni hett, lett he ehr'n Entwurf schriebn. Ob se Tied dorto hett, fraagt he nich. Worüm ok, se wohr ja doch ni nee segn. Sien Schnacken is drööch, he kümmt ni an bi de Lüüd, de Poengten sünd vun Maria. Se hört ehr denn in't Radio, wenn se vun de Arbeit nah Huus fohrt. Blots vertelln kann se dat nüms.

Un anner Week hett se weller mol Glück. Denn is weller en Kongress un he schall schnacken un se schall schnacken un achterran is en Empfang un denn kann se ganz in siene Neechde ween un dörf dat ok noch ganz offischell. Se könnt diskereern un sik deep in de Ogen kieken un dat dusselige Kribbeln föhln un den lüttjen Stick in't Hart, de so wunnerbor is. Un wenn he ehr in de Jack hölpt oder 'n Glas Water givt oder de Döör ophölt, denn kann se sien Klick op  to'n Vergröttern!Hand föhln un keener kann watt dorgegen hem.

Op de Fohrt na de groote Stadt sitt se in de Isenbohn un dröömt. Mennigmol dröömt se wat, wat so verboden is, dat se Haartklabatschen dorvon kricht. Se rükt em un hört sien Stimm un hört em ropen "Marie!" Dat secht sünst keeneen, un so schon gorni.

Se is natürli weller veel to fröh un kann sik noch dat heele Gebüüd vun boben bit neern bekieken. Schall ja keener wies üm warn, dat se all dor is un luert. Se deit, as ob se ehr Konzept bekiekt, un tövt un tövt op em.

De Lüüd achter ehr in de tweete Reeg schnackt över em un secht miteens: "Oh, er kommt schon, heute mal ganz pünktlich. Guck mal, wieder mit viel Bewachung. Ach nee, heute hat er ausnahmsweise mal siene Fruu dabei!"

"Ni beschööm, Maria! Bliev ruhi un riet di tosom. Du hest dat doch ni beeter wullt, du dumme Goos! De Traan loot sitten, de vergüttst du ierst hüüt Obend in't Bett, wenn allns schlöppt..."

"Wir haben uns aber lange nicht gesehen. Ich habe meinen Mann schon nach Ihnen gefragt. Wie schön, dass Sie heute hier sind!"


Angela Ehlers


na baven