De swatte Hammel

vun Heinz Tiekötter


Nich wiet vun Bordesholm in Langwedel harr Klaus afsiet vun de Stroot, 'n wunnerboret Anwesen. De Wischen fallt hier 'n beten af un stiegt an de anner Siet vun en Bach wedder an un schafft 'n fein lütt Taal. Söben Kilometer vun den Bach geheurt Klaus to. An düt lütt Paradies hangt sien Hart. He hett 'n Forellenbecken utbaggert, en Bruuthuus boot un an'n Rand vun den grötteren Diek steiht nu fiefhunnert Meter vun de Stroot weg 'n lütte Hütt. In de köönt Klaus un siene Hilde merrn in de Natur öbernachten. An beide Sieden vun den Bach stoht op de Wischen siene witten Merino-Schopen.

Man grod för twee Doog harr he 'n swatten jungen Bock mang all de witten Deerten. Un dat keem so: Klaus weer in Geschäften an de Westküst ünnerwegens. Vör em is'n Vehtransporter mit Merino-Schapen fohrt. De weer nich to öberholen; de Stroot harr to veel Böögden un weer eng. Twüschen all de witten Jungdeerten op den Wogen stunn een gnitterswatten jungen Bock. De keek achtern dörch de Trallen jümmers no Klaus hen un in sien Auto rin. De weer so andoon vun dat scheune Deert, dat he sienen Termin öber Handy afseggt hett un jümmers den Transporter achterran fohrt is. Jichtenwann kunn he den Laster öberholen, sik vör em setten un em stoppen. Klaus is ut sien Auto rutsprungen. He leep no den Transporter hen un froog den Fohrer, wohen he mit sien Schopen wull. Klaus wull unbedingt den swatten Hammel keupen. De Fohrer lach un vertell, dat he in Heide afloden ward. Denn fohr de Laster wieder un Klaus achteran; bit no Heide. Mit den Vehhändler is Klaus sik gau enig worrn un he kreeg den swatten Bock. Fröh an neegsten Morgen stunn he mit sien Anhänger bi den Vehhändler op'n Hoff un hol sik sien Schoopsbock af.

De Fründschop mit düssen swatten Keerl stunn vun Anfang an op wacklige Been. All bien Oploden geev dat dat erste Malöör: De Swatte wull nich vun de annern Schopen weg. Villicht harr he ok keen Lust, allwedder Auto to fohrn. He stemm sik gegen dat Verloden. Un as Klaus em an dat Genick packen wull, sprung dat wedderböstige Deert hooch un Klaus kreeg 'n Kinnhoken. So'n Schoopskopp, dor steekt wat achter. Klaus harr veer wacklige Teen un müss dorno to'n Tähn-Dokter.


"Wat? En Swatte? Mit Swatte wüllt wi nix to doon hebben!"

Dat Pech güng wieder. As Klaus mit den Neen tohuus ankeem, fungen de annern Schopen fortsens Striet an. Se muchen em nich lieden; he seh anners ut un bi jede Gelegenheit kreeg he 'n Knuff. He weer jo noch to lütt un kunn sik nich recht wehren. Klaus hett meent, de Deerten ward sik wull an'nanner geweuhnen. Doch as Klaus annern Dag op sien Grundstück keem, dreef de lütt Swatte doot in den Fischdiek. De witten Kollegen hebbt em in't Woter stött un nich wedder ruutloten. Se hebbt em afmurkst.


"Wi Witte weet vun nix!"

Bi de Koreoners gifft dat 'n Spreekwort: "Du sasst keen witte Duuv in een Wohld mit swatte Kreihn utsetten."


21.7.2019


na baven