Foto: Stephanie Hofschlaeger/Pixelio

Snorken

vun Marita Pollak

Mien Mann und ik sünd siet tweeunveertig Johren verheirad, mit Heuhen un Depen, mit veel Leev, aver ok mit Kreeg und Freden. Dat is ganz natüürlich, denn Fruuns und Mannslüüd sünd vun Natur ut bannig verscheden.

Wi Fruunslüüd snorkt nich!!! Op keen Fall! Dat moken blots de Mannslüüd, wi sünd blots en beten kregelig biem Slopen, dat is doch keen Snorken!

De minschliche Kehlkopp. Bild: Wikipedia

Mien Mann hett ganze Woolden ümsoogt, egol wo wi weern, ok in'n Urlaub — un mien Nerven wurrn ok glieks mit twei soogt. Jojoo, wenn ik mien Mann blots nich so leev harr, nich!

Weet Se, woans sik dat op en Schipp, in'n en Buten-Kabien anhört? Ohauahauaha!

Nu hett he aver en Snork-Apparaat verschreven kregen, denn he holl ok noch männichmal sien Aten an'n, un dat is gor nich goot west, ik harr ok noch jümmers Angst üm em hatt.

De Apperaat hett en langen Slauch mit en Aten-Mask, de mutt he sik jümmers vör sien Mund hollen, un en lütte witte Mütz, de sett he op, dat hürt allens tosomen, jo und de Snork-Apperaat hölpt em nu bie't Aten.

Anti-Snork-Appraat. Bild: Wikipedia

Ik kann nu beter slopen, ok wenn he dormit utsüht, as keem he vun en annern Steern!
Blots männichmal wook ik op, denn he hett nu statt en Mütz Remen üm den Kopp snallt, und seten de to loos, dennso hör ik denn de afordigsten Töön ut em rutkomen.
Dat kann man gor nich beschrieven, de Apparaat hett denn ok noch sien Egenleven, de Luft zirst an'n de Sieden mitrut! Dor kummt man in's Gröveln, gleuvt Se mi. Sien Arm hett he mit de Bettdeek ganz över sien Gesicht trocken, dormit sien Atenmask nich verrüüscht.

Aver ik weet mi denn to hölpen, sacht nehm ik sien Arm, beweg em as en Hevel wedder no ünnen un steek em wedder ünner de Bettdeek, so as sik dat hürt, un dat funkschoneert!
Keen Striet, keen Op-em-Dropsetten, üm em to'n Swiegen to bringen, keen Utwannern in'n en annere Stuuv, und keen Scheden-Wullen mehr!

Nee, ik dreih mi denn eenfach üm, kuschel mi wedder in'n mien Deek in un bün tofreden, dat mien Mann so en goden Apperaat hett!
Ik bewunner em dorför, dat he mit düssen dullen Luftswall ümgohn kann, de ut den Snork-Apparaat kümmt, ik bün mi seker, dat deiht he ut luter Leev to mi!

Wat heff ik nich allens in'n de lang Nachten mit em belevt un mitmokt, un he mit mi! Aver dat Thema kennt Se sekerlich ok, heff ik nich Recht? — Aver bloots villicht, Fru Pollak!