Op de Stroot

vun Heinz Tiekötter


Vör de Bardörper Kark is sommerdags wunnerbor to flaniern. Op de ene Siet de Bill un dat Bardörper Slott in den groten Park un op de annere Siet de ole Wotermeul un dor achter dat groot Worenhuus. Keen Wunner, dat sik hier de Strotenmuskanten henstellt un jemmer Künst wiest; jüst so, as de Roma Jula Rose. Hier lett sik sommerdags wat verdenen. Anners as de mehrsten "Künstlers" ut Osteuropa speelt Jula Rose so wunnervull, dat de Lüüd bi em stohn blievt un em applaudiert. He kann mit siene Vigelien Geschichen vertellen, lett ehr ween' un lett ehr lachen. He kann er strakeln orrer Furioso spelen, ninich kratzt een Toon bi em. Jede Streek kümmt wunnerbor kloor röber. De Minschen köönt dat marken, dat hier een mit veel Talent speelt. Erkennen doot se em nich.

Dat weer vör 'n poor Johrn anners. Dor hett de hele Musikwelt sik üm em reten. Dor weer Jula Rose een Weltstar un hett noch Julian Hermann heten. Julian Hermann weer sien Künstlernoom. Siene Familje keem ut Hermannstadt in Siebenbürgen in Rumänien. In de groten Konzerthüser op düsse Welt hett he speelt un dat Publikum hett em fiert. Ninich harr he sik dat vörher drömen loten, as he un siene Fro Ella sik no Düütschland op den Padd mokten. Se wulln hier n'beteret Leben un een Tokunft hebben.

Anfungen hett dat meist as 'n Märken: De Strootenmuskant Jula Rose harr woll 'n Glücksdag. Grod harrn em twee Udls in de Hamborger Spitolerstroot seggt, no dat negste Leed wull'n se em hier nich mehr sehn. He sall sik 'n annere Steed seuken. Rose harr düssen Dag all veermol den Platz wesseln musst. He kunn nich verstohn, dat Minschen em Biefall spendiert un de Stootsmacht em wegjoogt. As he grod bien Inpacken weer, full em wedder de fiene, vörnehme Doom op, de sik jümmers 'n lüttbeten in'n Achtergrund holl. He seh ehr nich dat erstemool. Un unvermodens stunn de Fro denn vör em un drück em 'n Twintig-Euro-Schien un een Visitenkoort mit de Wöör in siene Hann, he sall ehr anropen. Se harr Interesse an siene Musik un wull em een Vörslag moken. Op de Koort stunn een fiene Blankneeser Anschrifft.

An Obend in de Nootünnerkunft hett he siene Fro vun dat Beleevnis vertellt un dorvun, dat he bang weer, dor antoropen. Twee Doog lang hett Jula nodacht. An'n drütten Dag weer he grood wedder an't Inpacken; de Udls weern ook all tweemol vörbikomen, as de vörnehme Doom miteens vör em stunn. Se freug, worüm he nich bi ehr anropen hett. Jula stammelt unseker un freug denn direktemang, wat se vun em wull. De Antwort weer kott: Dat will se em vertellen, wenn he endlich to ehr keem un nich hier op de Stroot. Un för em weer dat wichtig. Un noch beter weer dat för em, wenn he nu glieks mit ehr keem. Se harr so een bestümmende Oort an Liev, dor harr Jula nix dorgegen to setten. So güng he mit.

As se op een grote swatte Limusien tostüerten, sprung dor een Schofför ut denn Wogen, nehm sien Mütz af un reet denn Wogenslag op. Ninich vörheer in sien Leben hett Jula Rose in so een Auto seten. Allns weer ut Eddelholt un Ledder un Chrom. He bewunner den Fohrer sien Künst, mit so een Fohrtüüg ümtogohn. De Fro tipp denn Fohrer vun achtern op de Schuller un säe em, se wull nu de Musik heurn; he wüss all welke. Jula tock tosomen; wat dor ut de Luudsprekers keem, dat weer siene Musik, bloots 'n Stück wat beter speelt. Dor musizier een ganz groten Meister op de Vigelien.

Een halbe Stünn Fohrt dörch de Stadt un boben an de Elv lang, denn beug de Wogen dörch een grotet Door in een Park un holl denn vör een riesige Villa. So een Huus harr Jula bitlang heugstens mol in een Illustrierte sehn. De Fohrer güng vörweg un mook de Huusdöör op un lett jem an sik vörbi. Jula stunn in een Halle, dorin harrn tohuus in Rumänien fief Familjen wohnt.
De Fro seggt em Platz tonehmen un wies denn op een groot Gemälde an de Wand. Dor weer een Mann mit'n Vigelien in de Hann to sehn. De Mann keem Jula bekannt vör. Dat weer Christoph, mien verstorbenen Mann, säe de Fro. Du hest em im Auto heurn kunnt. He weer een grootordigen Geiger. He kunn so spelen, as du dat kunnst, wenn du elkeen Dag euben würrst. Mien Christoph hett allerwegens in de groten Hüser in de hele Welt Konzerte geben un du kunnst dat ook, wenn du den Willen hest un de Diziplin opbringst. För all dat Annere will ik sorgen. Ik heff em groot mookt un heff em dorhen bröcht. Ik bin siene Managerin west. Bit to sienen Doot harr he 'n eenzigordigen Platz in de Musikwelt. Un hier kümmt mien Vörslag: Wenn du an sienen Platz komen un so een Leben feurn wullt, denn bring ik di dorhen. Mit all de Plichten, de du ingohn muttst? Öberlegg di dat, du hest dree Doog Tiet. Denn will ik dien Antwoort hebben un vun di weten, wat du di dat totruust. Noch wat: Solang du hier in Huus büst, gelln miene Regeln. Ik will hier nüms vun diene Lüüd sehn; du wohnst hier un du geihst ook nich ut dat Huus. Dat verlang ik vun di. De Fohrer bringt di nu trüch un hoolt di, wenn du toseggst, an Dünnersdag af. Ik beet di een Leben, as du un dien Speel dat verdeent. Man du warst swoor dorför arbeiten möten. Hier, nümm düsse dusend Euro för diene Familje. De sall diene Fro elkeen Moond hebben, solang du hier öövst. Achteran warrt ji beiden keen Noot mehr kennen.

Jula weer ganz benaut vun dat, wat de Fro em dor vertellen däe. Tohuus hett he de dusend Euro op denn Disch leggt un Ella allens verdellt, wat de Fro vun em fordert harr. Julas Fro hett weent un beddelt, he sall sik dor nich op inloten, dor steekt keen Segen in. Un he sall ehr dat nich andoon un se alleen loten. Man Jula hett de Utsicht op Geld un Ruhm orrnlich prickt un he harr innerlich all lang toseggt. An Dünnersdag is he in dat grote Huus introcken. He hett mehr euvt un speelt, as he dat bit dorhen wennt weer. Utneihen geev dat nich. De Fro weer unerbittlich, poch op den Verdrag un hett nix anneret gellen loten. He harr dat versproken un dorbi sull dat blieben. Sienen Verdeenst as Strotenmuskant hett se em verduppelt, man he harr keen Tiet, wat uttogeben. Un elkeen Moond hett de Schofför dusend Euro bi Ella vörbibröcht. Jula kunn ehr nichmol anropen. Mennigmol harr he Twiefel un wull hensmieten. Man he hett ook speurt, wat sien Speel beter un beter worrn is. Un em hett gefull'n, wat he üm sik rüm funnen hett; den Luxus, dat Eten, siene Ünnerbringung un de Kleedung un all dat, wat sien neet Leben nu utmookt hett.

Veer Moond weern vergohn, as de Fro em mitdeel, dat he vunobend sienen ersten Optritt harr. He ward Klock söben mit sien Speel beginnen. Dor kemen wichtige Lüüd, de sull'n em heurn. Wenn de tofreden mit sien Speel weern, denn kunn dat licht angohn, dat he bald in Paris or London siene ersten Konzerte harr. Jula speel düssen Obend, as güng dat üm sien Leben. As he mit de erste Ouvertüür toenn weer, bleev dat 'n Momang still. Un denn geev dat 'n gewaltigen Applaus. Un dat nehm keen Enn. De Gäst stunnen um de Huusherrin rüm, drückten ehr de Hann un weer'n rein ut de Tüüt. Un Jula hett markt, dat he in eene annere Welt ankomen weer. As in Rausch speel he Stück för Stück un de Bifall mook em ganz benaut. He feul, dat he wunnen harr.

Een Johr loter legen all Konzerte in Paris, London un New York achter em. He seh nu anners ut as freuher. De Boort weer weg, he harr 'n plegten Hoorsnitt mit Scheitel un alleen för siene Kledoosch harr he freuher vele Moond as Muskant op de Stroot stohn. De Musikwelt leeg em to Feut. Konzerte, Plattenopnohmen, Fernsehn holl'n em fix in Draff. För siene Fro bleev nich veel Tiet. De poor Doog in Johr, wo Jula bi ehr weer, kunn man an twee Hannen aftellen. Se leevt nu in en Huus, för dat Jula 'n Barg Geld betoolt harr. Un jeedeenmol, wenn he ehr beseuk, hett se weent un em beden, he much trüchkomen. Se harrn doch freuher ook ehr Utkomen un sünd tofreden west.

Man Jula much sien neet Leben nich mehr opgeben. Vun öberall in de Welt hett he Ella Brefe schreben un ehr Geschenke sendt, obers he weer noch seltener tohuus. Un elkeenmol, wenn he sik 'n beten Tiet afkneep un siene Fro besöcht hett, denn seh se noch wat truuriger un elenniger ut. Tweemol weer se all alleen in een Krankenhuus komen, as he op Reisen weer. De Dokters kunn nix faststellen un meenten, ehr leeg Kummer op de Seel.

Und as he in Harvstmoond vun New York no Huus keem, leeg een Breef op den Disch. Dorin hett siene Fro em schreben, dat se nich alleen in düsse grote un kole Stadt leben kunn, de ehr krank moken däe, un dat se nu to ehre Familje no Hermannstadt trüch gohn is. Jula hett all sien Termine afseggt un is ehr achteran fohrt. Man ehr Kummer un dat vele Wenen hett ehr so tosett un mürr mookt, dat se nich wedder gesund worrn is. Se weer stännig bang, dat ehr Mann wedder op Reisen güng, wenn ehr dat beter gohn wöör. Vör twee Johrn is se storben. Se hett wull markt, wo Jula dat Reisen dörch de hele Welt, de groten Optritte un de Applaus fehlt hett un dat se em un sien Glück in'n Weg stunn. Jula is noch'n tietlang in Siebenbürgen bleben. Post vun de Konzertbühnen un siene Managerin hett he nich leest un glieks verbrennt. As sien Geld to Neige güng, is he wedder no Hamborg komen; un hier steiht he mit sien Vigelien op de Stroot. He hett wedder 'n Boort un lange Hoor, nu all 'n beten gries. Vun de groten Musikhüser will he nix mehr weten. Se süllt em ook nich finnen. Se hebbt em keen Glück brocht.

Un de Minschen, de keen Tiet hebbt un keen Verhältnis to Musik, de löppt minnachtig an em vörbi un weet nich, dat dor de sülbige Mann steiht, för den de hele Musikwelt mol en Kneefall mookt hett. Se seht blots en Utlänner, de sik sien Lebensünnerhalt tosomenfiedelt.


31.1.2016


na baven