Se fraagt ehrn Mann: "Wo du nu in Penschoon gahn büst, much ik mi ok geern maal ´n fien' Lenz maken, warrst du mi helpen?"
"Jo", seggt he, "maak, wat du gern maken wullt, kümmer di gor nich üm mi."
Se nimmt sik ´n Book ut'n Schrank, so een, as se all fröher geern hatt harr. Jümmers harr se sik vörnahmen, maal oftins wedder rintokieken in ehr leevsten Geschichten. Jo, de Geschichten vun fröher... Veele Johrn keem se nich dorto. Dor weern de Kinner, dat Huus, de Goorn, un ehr Mann kunn ehr nich helpen, he is Wetenschopler, he mutt veel nadenken un harr nienich Tiet för dat "neddere Doon", för'n dösigen Alldagskraam, as he dat nöömt. Dorför hett he ja sien Fru, un de maakt dat alltiets goot. He hett nienich Grund hatt, sik to besweern. Nee, Huushold un wat dormit tosamenhangt, dat is Fruunslüüdssaak. He arbeidt för högere Opgaven. He erfinnt Vereenfachung, Verbeterung, höllt Vördrääg in'n Opdraag vun de Universität un anner Institutschonen.

Sien Fru sett sik in ehrn kommodigen Sessel, sleit 'n Book op un will anfangn to lesen.
"Ik will di jo nich stöörn", seggt he tögerlich von'e Döör her, "aver ik will uns ´n Koffie maken un finn de Fillertüten nich. Du bruukst mi blots to seggen, wo ik ehr söken mutt."
Se seggt em dat, man he finnt se nich.

Na ´n halv Stünn treckt he sik den Mantel an und geiht ut´n Huus.
"Wohen is he gahn ahn den versproken Koffie? He kümmt sik woll unnütt vör", denkt se un klappt ehr Book wedder to. "Ik heff wat falsch maakt... Avers nu heff ik seker noch ´n beten Tiet för mi un kann ´n poor Sieden lesen." Se klappt ehr Book wedder op. Nee, lesen... Se versteiht nich, wat dor schreven wörr, all den schönen Text, den se so geern leest hett in ehr Jungmäkentiet. De Bookstaven ergeven keen Tosamenhang.

Se is unruhig, finnt keen Konzentratschoon, mutt jümmers an ehrn Mann denken, de nu alltiets tohuus is, un wat se harr beter maken kunnt, dormit he nich so alleen rutgahn mütt. Se steiht op, geiht op'n Böön. Baben weit se nich mehr, wat se hier doon wull. Se stolpert över ehr Teikensaken un kraamt in ehr rüm. Fröher, dor hett se doch so geern teikent, dat hett ehr jümmers so goot doon, hett ehr niege Kräft geven.. "Nu, wo he penschoneert is un bereit, mi ´n beten to helpen, kunn ik meist ok maal wedder teiken. Aver erstmaal mutt ik den Huushold ´n lütt beten beter mit em afsnacken. He wull jo nienich wat dorvun weten. Later warr ik denn to mien Teikensaken trüchkamen", so snackt se mit sik sülven. "Villicht, wenn he sik nu anstellig wiest", sinneert se wieder, "villicht maakt em de Huushold sogor Pläseer, kann't een weten?" Man nu mutt se sik toeerst beten wat nütt maken. Se mutt't wedder goot maken, wat se anstellt harr. Se mutt em wiesen, dat se egentlich för sik sülven gor nix bruukt. Bet op ehrn Mann.

Se leggt de Wäsch ornlich tosamen un bösst sien Antog, un ehr fallt in, dat he em doch nu fast gor nich mehr antrecken kann, jedenfalls nich mehr för sien Vördrääg. Un ok nich mehr, wenn he op sien Platz in de Uni geiht. Dat is jo nu gor nich mehr sien Platz, aver lotlaten kann he den Gedanken noch nich. Un se bösst dat goode Stück un bösst op un daal un hangt dat rut to'n Lüften. Later will se em noch ´n lütt beten överplätten.
Se föhlt sik goot in ehr wennte Huusfruunsarbeit un -denkwies un geiht an'n Herd, sett ´n Ketel mit Water op för ´n gooden Koffie. Warrt he sik wohl freun? Bi lütten warrt se em dat allens wiesen mit Gedüür, mit veel Gedüür, een na'n anner, dormit he sik nich so unnütt vörkamen schall. Un wenn he na buten gahn will, so will se mitgahn. Lesen kann se jümmers noch. Later villicht...

Vör Johrn hebbt se ehr Leevstes afgeven müßt: ´n Jung, ´n fienen, klooken Jung, ehrn Söhn. Dat hett lang duurt, bit se wedder ünner Lüüd gahn is, un ganz över wegkamen warrt se wohl ehr Levdaag nich. Dat hett to un to wehdaan. Mennigmaal, wenn se slapen will, lopen ehr de Tranen de Wangen daal, un oftins mutt se slucken un sniefen. Denn nimmt ehr Mann ehr in'n Arm un se weinen beid tosamen, bit se inslapen sünd. Jümmers dröömt se vun lütt Karli mit dat lockige Blondhaar un de blagen Ogen, ok wenn he all groot west is, as sien Stunn slaan hett. Groot weer he, breit, so as sien Vadder, un sien Haar wörrn later binah swatt woorn, so swatt as de vun ehrn Vadder. He weer so'n leven Jung wesen, alltiet fründlich un tovörkamen. Un so een mutt denn to See fahrn un ünnergahn. Mit 23 Johrn. All fröh gell sien Sehnsucht to de Seefaahrt hen, un de See hett em denn ok glieks behollen. Seihn hebbt se ehrn Jung nich mehr. Se hebbt em nich wedderfunn, dor baben bi Spitzbargen, wo sien Iesbreker vun instörten Gletscher zermalmt worrn weer.
So sünd se nu alleen bleven, un se hebbt sik doch so freut, as he vun'n Mäken schreev, und dat se heiraten wulln un Kinner kriegen, "´n ganzen Stall vull. So schall dat Leven lebennig warrn", harr he schreven.

Nee, se will nich jümmers an fröher denken, de Gegenwart hett ok ehr Recht. Dor weer jo nu ehr Mann in't Huus, un de geiht noch jeden Dag eenen Weg: Hen na de Universität, kieken, op ahn em ok allns in de Reeg is. Mennichmal geiht se mit em, aver wenn't em vörmiddags ut'n Huus drifft, so harr se ok noch to doon. Mutt jo allns sien Ornung hebbn, ok in Huus un Goorn. Hüüt sünd se nu beid tohuus bleven. Dat regent un störmt, un is so'n richtigt Hamburger Schietwedder.

He sitt an'n Schrievdisch und spekuleert, wo he üm disse Stünnstiet vör een Johr west is. Dor fallt em in, dat weer in Berlin op jichenseen Kongress. Dat Thema - wat weer dat man noch för'n Thema? Em will dat nich infallen, un dat hett he nu all oftins, dat he so een Gedanken nich mehr to Enn denken kunn. Dor harr he ´n Lück. Un dat quält em, he mutt nu jümmers an disse Lück denken. Dat is pienlich, un sien Fru dröff dat nich marken, sünst makt se sik Sorgen. Dörbi ward em ´n lütt beten klöterig tomoot. Aver, denkt he wieder, oftins hett he in de letzt Tiet ok markt, dat se wat vergeten deit. Dat kümmt nu mehr un mehr vör. Denn denkt he, wo hett se blots ehr Gedankens. Seker bi unsern Karl-Georg in Spitzbargen. Aver dat em dat mal sülven passeern kunn, nee, dat kann he nu ok noch nich glöven. He hett doch jümmers sien gröttst Kaptaal op'n Hals dragen! Un nu markt he, wo weh dat deit, totogeven, dat he nu ok bi lütten oolt warrt.
Villicht schall he anfangn optoschrieven, wat he sik marken will. "Vör een Johr - dor weer'k in Berlin", erinnert he sik. He söcht sienen Kalenner vun't vörig Johr. An wat för een Thema hebbt wi dor rümklamüstert? He söcht un söcht un finnt den verdreihten Kalenner nich. "Güstern weer he doch noch dor! Allns verstekt sik nu för mi! Dat kann doch nich mit rechten Dingen togahn!"
Un as he em funnen hett, lüchten sien Ogen, un he kann wedder kloor denken. He treckt sik ´n Jopp an und seggt to sien Fru: "Ik will mi nu blots ´n beten de Fööt verpedden, glieks bün ik trüch!"
"Nee", antert se, "ik kumm mit di! Du bruukst nich alleen to gahn. Mi deit de Luft ok goot." Aver he hett wat Besünners vör, wull ehr ´n Freud maken un seggt: "Ik gah nu alleen, un wenn ik trüch bin, maak ik dat Avendbrot. Fraag nich lang, laat mi gahn!" "Ik mutt mi nütt maken, Ruth 'n lütte Freud maken", denkt he, as he't Huus verlött, "dennso warrt mi't beter gahn".
"He löppt as'n jung Kerl", denkt se. "Wat is denn in em föhrt?" Se klappt ehr Book wedder to un fangt an, den Disch för't Avendbrot to decken. "Lesen kann ik later noch", denkt se.

In'n Huusflur raschelt dat, he slütt de Döör op, un as se em entgegenkümmt, schüfft he ehr ´n Gedicht vun een rode Roos entgegen. So een, as he ehr fröher oftins maal bröcht hett. Maal ´n Gedicht vun een Roos in Geel orrer Rosa orrer Witt. Fröher...´n groote, duftende Prachtroos mit'n langen Stengel. Jümmers wenn he markt hett, wat för'n Bullerkopp he wedder west is.
"Eenfach so an'n Alldag schenkst du mi ´n Roos, un wat för'n duftig een!" Se flüggt em üm ´n Hals, un he drückt ehr an sien Bost. "Opassen, dat de Roos nix passeert! Un nu laat mi los, ik will doch Avendbrot maken. Aver wat is dat denn? Du weinst jo!" "Nee, dat sünd Tranen vör Glück. Ik freu mi so! Dat is wunnerboor! So as fröher, as wi noch jünger west sünd. Denn kumm man mit in Köök un ik wies di, wat du weten muttst, nu, wo wi so veel tosamen maken köönt."

"So", wiest se em an, "hier is ´n Ei, un hier is de Stoppuhr. Wenn nu dat Water in dissen Pott kaakt, denn leggst du dat Ei in't kaken Water, stellst de Klock op 8 Minuten, un wenn se klingelt, is dat Ei goot. Denn nimmst dat rut un schreckst dat ünner kolt Water af. Ik gah nu in'n Goorn un haal uns ´n poor Tomaten un'n Gurk."
Dat Water kaakt, de Mann steiht an'n Herd un freut sik, wo dat dor vör em bruust un gluckert un de Perlns opstiegt.
Wat schall he doon? Wat hett sien Fru seggt? He leggt de Klock ganz sacht in't Water. Blubb-blubb makt dat, blubb-blubb. Richtig kommodig, so in regelmäßige Afstänn: Blubb-blubb. Un dorbi richt sik de Siet vun de Klock, de in'e Mitt vun'n Pott liggt, jümmers licht op. Op un daal geiht dat, blubb - op, - blubb - daal. Nee, is dat schöön. Huushold kann ok Spaaß maken! He warrt sik maal opschrieven, wat so'n Huushold doch för niege Inblicke wohrt. He warrt seker wat opdoon, he warrt Verbeterungen finnen! Ruth warrt sik wiß freun un ehrn Mann dankbor sien!

Na 10 Minuten kümmt sien Fru wedder rin, kickt em fragend an, he kickt freudig trüch un will ehr graad vertellen, wat he entdeckt hett: "Kiek maal, dat maakt so kommodig blubb - blubb... un..."
Se will't nich glöven un fraagt: "Un dat Ei, wo is dat Ei?" He kickt sik üm, kickt an sik op un daal, kickt över ´n Herd un finnt dat Ei nich wedder. De Fru wiest op sien linke Hann un wendt sik schüttköppen af. He kümmt to sik, maakt de Hann op un kommenteert achter ehrn Rück: "Dat hett noch nich klingelt!" Dennso markt he sien'n Versehn un grippt in't kaken Water, de Klock to retten un dat Ei in'n Pott to leggen.

Op'n Weg in't Krankenhuus denkt se: "Wo kann dat blots angahn, dat he so tüdelig woorn is. Aver dat hett ok wat Goodet för sik. Dat is so, as will mi de leve Herr in mien Öller ´n Ersatz för mien Karli schenken, för uns verloren Söhn. ´n Mann heff ik heiraadt, ´n Söhn heff ik verloren, un nu warrt mien Mann jümmers wedder as mien lütten Jung." Un ehr warrt ganz warm üm't Hart. Achtern Stüür foolt se in Gedanken de Hann: "Herr, ik dank Di, dat Du uns tosamenföhrt hest! Aver ´n beten helpen schallst em nu ook. De Ümstellung op Huusmann is noch ´n beten wat swoor för em. Wi beid möten Gedüür hebben. Dat wi tosamen blieven köönt, dat is dat gröötste Geschenk, wat du uns maken kannst." Amen to seggen, harr se vergeten, wullt't graad noch tofögen, dor denkt se: "Dat mit dat Lesen, dat mutt ik nu woll erstmaal opgeven, aver so lang ik em behollen kann, Herr, so lang will ik denn ok geern op't Lesen verzichden. He kummt tovörderst, so as domaals uns Karli. Amen!"

Elfi Bock, 7. Juni 2002
Rosenbiller vun Elfi Bock