Mudder tövt

Geschicht för een ole Fru. Vun Angela Ehlers

Dat Heim is wunnerscheun un heet ok so: Altenstift Elbblick. De Minschen dor sünd nett un fründli, man all bi lütten op den Wech, ut de Welt to gohn. Se kennt sik all, aber likers holt se meisttieds Afstand. Dat sünd se so went, dat hebt se jümmers don, se sünd trüchholend öller worn. Ida ok. Ida is een noble ole Dam ut de feine Gesellschaft.

Nu, wo se krank is un in'n Rollstohl sitten mutt, ward se vun dat Personal pleecht. Se is jümmers fründli, bedankt sik för allns, givt ok fliedi mol son paar lütte Grüschens för ehre Hölpers un nörgelt un quengelt un meckert ni nich. Wenn se afholt ward to de Mohltieden in den grooden Saal mit den scheunen Elvblick un mit all de annern förnehmen Minschen, denn find se Ida bi't Lesen, bi't Fernsehkieken, bi't Utkieken nah de Elv. Un jümmers is Ida fein un op sieks.

Ida hett ok Familje. 'n berühmte sogor! Ehrn Söhn is Minister. Ministers sünd jümmers in Deenst, de hebbt keen Tied, bi'n besten Willen ni. De sünd ok jümmers op Reisen in de wiede Welt, un wenn se tohuus sünd, denn mööt se mit dat Wahlvolk schnacken, dormit se ok dor baben blievt, wo se ankom sünd. Dat weet Ida ok. Un to'n Glück givt dat ja all de bunten Blöör un dat Fernsehn mit de veelen Senders. Dor kann Ida ehrn Jung bekieken un mitünner, wenn keeneen bi ehr in ehr feine Stuuv is, denn schnackt se sogor mit em. Siet twee Johr hett Ida ok een Handy. Dat hett se kreegen, as se tachentli wohr un ehrn Jung bi ehr vörbikeek. In dat Handy is sien Handynummer ok inspiekert un so kann se em anroopen, wenn se Sehnsucht na ehrn Söhn hett. Dat hebt se ehr verklookfiedelt un dat hett ehr bannig freit. "Mien Jung, hier is dien Mudder. Wo geiht di dat, mien Jung? Büst Du ünnerwegens un hest'n Barg to don?" "Mutter, ich bin in einer Besprechung! Das geht nun wirklich nicht! Ich melde mich bei Dir, wenn ich Zeit habe!" Se hett dat to Anfang noch 'n paarmol versöcht, denn hett se sik dacht, beeter ik tööv, dat he mi anröpt. Dat Töven bün ik ja went.

Natürli is ehr Söhn ok verheiraad. Dat is man in sone Posischon ja meistieds. Un he hett ok Kinner, dree sogor, twee Jungs un een Deern. Ida hett sik bannig freut, dat ehrn Jung 'n Fru funn harr un dat se so scheune, gesunne Kinner harrn. Un Ida harr dor ok keen Arbeid vun, ne, se hett ja sölm jümmers arbeid, solang dat gung, hett ja ehrn Söhn optrecken un em studeern un Karriere maaken laaten müsst. Ehr Schwiegerdochter — wo heet se noch glieks — hett jümmers ehr eegen Öllern fraagt, wenn dor wat to hölpen west weer. Un sölm arbeiden hett düsse Fru ja ok ni bruukt, ehrn Söhn bröcht jümmers nuch Geld tohuus.
De Enkelkinner weern nu ok all groot, de beiden Jungs studeern. Wat de wohl studeern doot? Villicht ok Jura un Wirtschaft as ehrn Söhn. Oder villicht ok ganz wat anners. Naja, ünner Ümstänn meld sik ja Wiehnachten eener bi ehr, denn will se mol fraagen.

Nülichst hett se ehrn Söhn mit Fru un Kinner in't Fernsehen to sehn kreegen. Wer man blots ganz kott, so'n Werbespott, hett de Zivi seggt, de ehr jüst to Bett holp. Un denn hett de junge Mann noch seggt: "Na, is wohl bald weller mol Wahl. Denn ward se ja alle volksnah un wiest sik mit ehr ganze Bagasch. As ob man denn op so'n ollen Hengst beeter rinfalln deit. Good, dat ik so een nich as Vadder heff. De Kinner sünn ok straaft. Na, süchst ehr ok an, wo vergretzt de all tohopen kieken dot."
Ida hett sik den Kommentar verkneepen, dat dat ehr Jung weer. Se hett schlucken müsst un hett den jungen Mann bi de Hand kreegen un'n Ogenblick lang fastholn. "Geiht se dat ni good, Ida?" harr he fraagt. "Schall ik ok leeber den Dokter bescheed segn? De is jüst noch in't Huus!" Ida hett schüttkoppt un de junge Mann hett düssen Obend noch tweemol na ehr rinkeeken. Üm eens harr se em fraagt, wat he ehr de Billers vun fröher mol ut dat Büffee geben wull, aber se hett sik dat anners överlecht. Villicht müsst se denn doch noch huulen, un dat deit een as Ida doch nich! Wo se doch son Glück hett mit ehrn Söhn, de Minister worn is.

Düssen Haarst maakt dat Stift een Utfluch na de Heid. "Laat mi man tohuusblievn!", hett Ida seggt, "mit mi hebbt ji blots'n Barg Wöhlerie mit den Rolli un so! Laat mi man'n beeten op de Terrasse sitten un na de Elv rinkieken!" Se hebbt ehr all besnacken wullt, aber Ida bleev bi ehr Meen. Een paar ganz Gebrechliche bleven in't Bett un Ida bleev op de Terrasse.

Namiddags Klock twee keem de Zivi mit den Koffi un een besünners Stück sneerigen Koken. "Dat heff ik Se holt, Ida. Ik kunn dor nich för trechtkomen, dat se int Huus bleeven sünd." Ehr woor beid so komisch tomood un de junge Mann güng gau af. Man dat duert blots'n paar Minuten, dor kloppt he weller an Ida ehr Döör. "Ida", secht he ganz tögerli, "dor buten steiht 'n junge Deern und behaupt, se wull na ehr Oma. Hem se överhaupt Enkelkinner? Se kreegen doch sünst keen Besöök."
Ida antert, he schull den Besöök man mit rinbringn un dor steiht vör ehr een schmucke junge Deern vun villicht föftein Johr un sücht ut un kiekt mit son scheefet Grien un knippt mit een Ooch as ehrn Jung dat deit un as ehrn Mann dat dohn hett, bevör he dat letzte Mol in'n Krieg trocken weer.
Ida kneep sik in'n Arm un — de Deern steiht dor noch jümmers un de Zivi ok. "Johanna?" fraagt Ida liesen. "Oma!" seggt de Deern un kneet stoppelboots blang ehr. Ida strakel ehr över'n Kopp mit de bruunen Locken un dacht, sogar de Haar sünd de glieken.

Un denn hett de Deern 'n Stünn lang schnackt un schnackt un kunn gorni weller opholn. Se hett vertellt, dat se in de School so'n Fach hebt, dat nömt sik Ethik, un dor hebt se den Opdrach kreegen, sik soschial to betätigen — wo, weer de Schoolmeestersch egol west. Un dor harr se doran dacht, dat ehr Oma doch in een Heim weer. Ehr Mudder harr se dor nüms vun vertellt, de intresseer sik nich för de School, de weer sowieso ni so oft bi't Huus. Se weer jümmers alleen mit de Huushöllersch un de harr seggt, dat se dat man maaken schull un na ehr Oma gohn. Vun ehrn Vadder harr se lang nix mehr hört un sehn, de weer ja in sien Mysterium, as de Deern seggn düng.

"Oma," seh de Deern, "störe ich dich auch?" Dor harr Ida to'n iersten Mol in all de langen Johrn alleen ni mehr dröög dalschlucken kunnt, dor harr se weent un weent.
As de Deern wech müsst, hett se seggt:" Oma, wenn Dir das recht ist, komme ich bald wieder!" Glöövt hett Ida dor nich an, aber an nächsten Nomiddag weer Johanna weller dor. Se harr eer Schooltasch mit un hol son dicket, tweiet, afwetztet Book rut. Ida truu ehr Ogen nich. Dorin harr de Deern allns sammelt, wat se öber ehrn Vadder funn harr. Utschneen ut Zeitungs un kopeert ut Böker un utdruckt ut Internet un wat ni allens. Hüüt fohr Ida mit ehrn Rolli na dat Büffee un hol ehr Biller rut. Vun nu an hebt de beiden mennigmol tosomseeten un Biller bekeeken un Ida hett vun fröher vertelln müsst, jümmers weller hett de Deern ehr fraagt un fraagt. Se kunn un kunn ni nuch över ehrn Vadder un ehrn Grootvadder to weeten kriegen. Un Ida beleevt allns noch eenmol: wi se ehrn Mann kennenleernt hett, veel öller as se sölm, so'n staatschen Offizeer, de sportli weer un rieden kunn un de so good in de wiede Welt bescheed wust. Wo verleevt se ween weer un wo glückli. Denn harr he in'n Krieg müsst un se harr blots noch Angst un Bangen hat. As he op Heimaturlaub komen weer, harr he ehr vertellt, dat he nu an de Ostfront schull un se harr ni een Ogenblick överlecht. Se wust dat as hüüt, se wull em heiraden un wull'n Kind vun em. So hörst dat Johanna nu, dat se heirad harrn un he viertein Dach laater aftrocken weer mit sien Lüüd. Ida harr noch tweemol'n Breef mit de Feldpost kreegen un denn den Dank vun't Vadderland un sien letzten Papiern. Aber Ida harr 'n lütten Jung kreegen, de genauso utseeg as sien Vadder, un se harr em dörch Krieg un Bombennachten bröcht, se harr em op'n Rüch schnallt un dorbi arbeid. Un denn harr Ida fiefunzwintig Johr nix anners don as för sik un ehrn Jung sorgt un arbeid. Ida weer een schmucke Fru un veele Mannslüüd harrn sik för ehr intresseert, aber se sä jümmers blots, se müst na ehrn Jung.

Een Dach keem Johanna bi Ida in dat Stift an un sä: "Papa kommt!" Ida verstüng ni ganz, wat de Deern meen. "Papa macht wieder einmal Wahlkampf. Er hält eine Rede in der Stadthalle und wir gehen hin!" Ida meen, de Deern harr ehr klook verloren, aber de leet sik nix mehr utschnacken. "Wenn dien Mudder dor wies üm ward, Johanna-Kind!" "Oma, die interessiert sich nicht dafür. Die ist sowieso verreist!" Ida dacht doran, wo einsam un alleen ehrn eenzigen Jung wohl tomeern in düsse Welt stünn, sä aber nix.

Den Dach keem de Deern fröher as sünst, hol Omas Schapptüch rut un maakt ehr stadtfein. Un Ida, de lang rutharr, dat ehr Enkeldochter dat, wat se sik in Kopp sett harr, genauso dörchsetten düng as ehrn Söhn, Ida wor de Dame der Gesellschaft, de se fröher jümmers ween weer. De Zivi holp de beiden op'n Wech: "Ida, se sehn twentich Johr jünger ut as in letzten Harst!"

In de Stadthalle weern Dusende vun Lüüd, Reporters, Fernsehteams, Oppassers un wat ni all. Johanna schoof Oma Ida in'n Rollstohl na vörn. Jedetmol, wenn dat stocken düng, sä se: "Entschuldigen Sie bitte, aber unser Platz ist da ganz vorn!"
Bit sick dree groode, dicke Mannslüüd in Düsterblau vör ehr opbuun un seggn: "Dor vörn is afsperrt. Dor is blots för de Politikers!" "Und für mich und meine Oma. Der Herr Minister ist nämlich mein Vater und das hier ist seine Mutter!" Ida weer kloor, wer so optreden deit, de kümmt dörch. De kümmt dor hen, wo he hen well. Ida un ehr Enkeldochter funn Platz in de ierste Reeg an'n linken Rand. Se harr Haartkloppen un dacht, se schull beschwöm un ut den Rolli kippen. Johanna höl ehr rechte Hand ganz fast un seh: "Oma, wir beide sind doch zusammen!"
Muskanten keem un speeln op. Denn een Fanfarnton un he keem. Ida dacht in iersten Momang, se seeg ehrn Mann op ehr tokoom. Se wischt sik den Sweet vun de Stirn un Johanna keek 'n beeten besorgt.

Denn wor dat muusenstill in de heel groode Hall un he füng an to schnacken. He schnackte vun dat Geld un de Staatsfinanzen un dat dor keeneen so good mit ümkunn as he. He vertell vun dat groode Ansehn int Utland un vun de Opgoben, de noch op süm Partei töven düngen. "Weest du överhaupt, wat töven is, mien Jung? Hest du nich jümmers een hatt, de vör di tövt hett?" He harr sik in Raasch schnackt un wull sien Tohörers mitrieten. Dorüm vertellt he nu ok ganz wat anners, as wat op sien Zeddels stüng. He vertell, wat sien Mudder em jümmers so kritisch op de Fingern keek bi sein wichtiget Geschäft un em na de Staatsgeller un de Inflaschon fraagen düng un he ehr stets mit goden Geweeten antern kunn.

Ida dacht, de Footborn müst nu opengohn un se dorin wechsacken, dor hörst se blang siks een kloore, helle Stimm: "Papa, hier sind wir — Oma und ich!"