Ungedoo

En Moderdagsgeschicht vun Ewald Eden


Well mien Geschichten käent, de käent joa sääker ok all mien Frünnd Texas Bill – mien olen Indioaner, as he sükk sülvst nöömt hett. De knustige Eekenboom mit de Klöär van een Törfsood. De Keerl mit dat weeke Haart in een steenbakken Körst. Noare Tieden hett he langer as veerteindoach beläävt. Oaber wenn he man blods een dröögen Knüv Brod har – de hett he an schmachtich Deerten verdeelt, un sülven Woater ut d' Tochschloot drunken.

He har een Oart van Natur – dor kunn so flink nümms anlangen. Säker – he much geern een Lütten drinken – ov ok woll een mehr, wenn sien Pinunsen dat denn lieden kunnen. Dat wee denn oaber woll mehr een Ploaster up aal de kört Stäen, de dat Lääven in sien Seel haun har.

Wo he sien Doagen tobroch, un wat he waarken dee – dat wee hüm schietegoal. Oaber twee Ekkpielers de harn siene Doagen.

Soaterdachsnoamiddachs muß he in sien Hauptskarteer wääsen. Sien Hauptskarteer nööm he een bestimmden Krooch. De Boostää, up de wi jüüst togaang weesen, de kunn noch so wiet wächlirgen – Soaterdachsnoamiddachs muß he dorhen – dat kunn wääsen wat wull.

Oaber up eens dor kunns Hüüs up boon – Sönndachsmörgens, wenneer dat lächt wuur, denn – stunn he wäär an sien Boantji. Un wenn he veertich Kilometers to Foot lopen mußt har.


Teknen: Hannelore Hinz. Klick op to'n Vergröttern!

Un netso iistern trukk hüm dat eenmoal in d' Joahr noa Huus andoal – noa dat Huus mit de Duwen up de Böän, dat sien Kinnertied sehn har. Dit eenmoal in d' Joahr, dat wee jümmers de tweede Sönndach in d' Maimoand – Muttertag – as man ok woll sächt.

Een Nacht lang seet he denn up de ole Bank vöör dat lüütji Köälenhauerhuus – van Düsterworden bit in de eerste Mörgenlächte. He de niks äten, he de niks drinken, he de nich schmöken – he sää keen eenzich Word. Nich moal to sükk sülven.

Sien Moder, de lääv woll noch – oaber de is nie nich dorachterkoamen, dat hör Jung de Nacht up de ole Bank achter d‘ Huus tobrocht har. Irgendeen hollten Begääven har hüm in sien halfwussen Tied ut dat Öllerhuus dreeven.

Sieddem har he keen Toanenspitz mehr in dat Binnerennen sett – oaber he wuß sien Moder dor binnen manken de Müürn, un sulaang hör Waarmte in dat Huus wee, sulaang wee de tweede Sönndach in d' Maimond sien hoochsten Fierdach.

Ikk hevv hüm nie noa dat Bewennt föör sien Doon froacht. He har mi dor ok säker keen Antern dorup gääven.

Bit in een scheddrigen Moandnacht noa de tweede Sönndach in d' Mai. He stunn vöörtieds allwäär bi mi vöör de Dör.

Sien Moder wee dor nich mehr – hör Waarmte wee van disse Eer.

Dor hevv ikk dat eerste un eenzichmoal Troanen in sien Oogen sehn – un ikk hevv to weeten kräägen, wat in siene Halfmannstied passeert wee.

Ikk vertell jo dat, wiel, Texas Bill – de Indioaner – de is ok all up de Günntsied van d’ Lääven.

He har as jungen Kierl in duunen Kopp de Hand tägen sien Moder hoaben – un dit Krüüz hett he sien Läävdach up d' Pukkel droagen. Villich givt dat de een ov anner 'n van jo een bietji wat to denken.


10.5.2015


na baven