De kribbeligen Hannen

vun Brigitte Fokuhl

Paul Cézanne, Greisin

Se liggt dor in't Bedd un kickt dörch de Krankenstuuv as 'n Vagel, de in'n Käfig sitt. Rögen kann se sik nich veel, blots de Arms hoch- und dalbören. Aver de Hannen, de sünd so kribbelig. Se kann ehr kuum stillholln. Hüüt morrn sünd de Swestern kamen, hebbt ehr ut'n Bedd hievt un in'n Rullstohl sett. Nahst hebbt se dat Bedd niet betrocken un ehr nahst wedder dorin verfracht. Vör veerteihn Daag is se tohuus de Trepp dalfulln, wüss vun nix wat af, un de Dochder, de ehr fünn, de hett dorför sorgt, dat se in't Krankenhuus keem. Olt is se egenlich noch nich mit Anfang söbentig, aver dat Leven hett ehr bannig tosett. "Beidseitiger Schlaganfall" hebbt de Dokters in't Krankenhuus faststellt. Se kann de Been nich mehr rögen, in'n Kopp is ehr duselig, allens in'n Lief is as doof, aver de Ogen, de wannert an de Stuvendeek lang, und de Arms, gediegen, in de Arms is noch Leven. Un de Hannen, de maakt sik an't Beddtüüg to schaffen. Toeerst warrt mit Dumen un Wiesfinger een Fool knifft, so even över'n Buuk röver, denn noch een un denn de drütt. Mehr nich. Bit dat heel akraat utsüht. Nahst höört se eerstmal up. Dornah treckt se de Folen wedder uteneen un striekt dat Beddtüüg glatt. Na'n Tiet geiht dat wedder vun vörn los. Dree Folen kniepen, denn wedder glatt strieken. Mehr as dree Folen knifft se nich, dat warrt ehr toveel. Aver reken kann se noch bit dorhen, letztenenns hett se fröher bi de Bank arbeit.

Al in de School harr se enen scharpen Verstand. Un dat is so bleven, bit ehr de Slag drööp. De Krankenswestern hebbt dat Befaten mit dat Beddtüüg natüürlich mitkregen. Aver se seggt nix dorto. Se hebbt al so veel sehn in'n Deenst. Blots wenn de Kinner to Besöök kaamt, denn warrt fraagt: "Mama, wat sall dat denn? Holl doch mal diene Hannen still." Denn verfehrt se sik. Glieks höört se up un steekt de Hannen ünner de Bedddeek. Aver dat duurt nich lang, se is alwedder mit ehr Beddtüüg ingang. "Mama, kannst du nich mal mit uns snacken? … Blots poor Wöör, Mama!" Se kickt de Kinner an, de Mund vertreckt sik so'n beten, aver dor kümmt nix rut. Kann se nich odder will se nich? Doröver is se sik sülvst nich kloor, so as dat in ehrn Kopp utsüht. Un is ok egaal. Is je meist allens seggt. De Ogen wannert wedder baben an de Deek lang un an de Wännen up un dal. De Kinner kiekt sik dat een Wiel an, tuckst mit de Schullern. "Tschüüs Mama, övermorrn kaamt wi di wedder besöken. Villich geiht di dat denn al beter, tschüüs!" Wat sall blots in Tokunft warrn! Wenn't so blifft, mütt Mama in't Ollenheim.

In de letzte Nacht harr se enen Droom. Enen goden? … Se kann goot un slecht gor nich mehr so recht ünnerscheiden. Jedenfalls hett een an ehr Bedd stahn un liesen mit ehr snackt. "Miene leve Deern", hett he seggt, "du hest so kribbelige Hannen. Dat is up Duur nich goot. Beter wäär, du würrst ehr mal ruhig up de Bedddeek leggen, villich upeenanner, de Ogen tomaken so as jüst nu in'n Droom. Ik weet aver, du kümmst dor alleen nich vun af vun de unruhigen Hannen. Dor will ik di woll bi helpen, sallst mal sehn. Aver noch nich glieks, 'n lütt beten Gedüür müttst du noch hebben. Tööv man up mi." Ja, dat will se. Dat hett se begrepen. An'n nahsten Morrn is se heel tofreden, wenn blots de kribbeligen Hannen nich wäärn. So üm un bi teihn mal hett se al dree Folen knifft un liek soveel mal dat Beddtüüg wedder glattstreken. Aver nu heet dat töven, bit de Mann sik wedder bi ehr sehn lett. Villich hett se je Glück un he kümmt al in de tokamen Nacht. Schöön wäär dat, disse Roh un de övernanner leggten Hannen up de Bedddeek. Un kene Folen mehr kniffen un nahst nich dat Beddtüüg wedder glatt trecken. Eenfach blots still liggen, wo schöön dat wäär!