De ole Koptein

vun Ewald Eden

Ding - dong, ding - dong. Dat Lüüden keem van d’ Kaarktoorn her. Jeder Oabend Klokk söäben wee dat to hörn. Un elker Oabend seet he hier un keek över d’ Woater.

He seet up siene Bank. He nöömt hör stilkens jümmer ‚siene Bank’. Wiel de in sien Föölen dat Eenzige is, wat noch dor is, dat Eenzige wat blääven is van en langet Lääven up See un achtern Diek. Söäbenunfüfftich Joahr is he rutfoahren mit sien Kutter.

Elker Dach bi Wind un Wäär.

Dat sünd minn Doagen wäst, an de he vöör de Noordwest kapituleert hett. De grooten Störms – de keemen jümmers ut Noordwest. In Winterdach weih woll foaken en stiefen avlandigen Oostwind – man de har hüm ni nich dorvan ovhollen kunnt, noa buten to goahn.

Sien Grete har denn woll mennich Stünn’n in Huus sääten un trillert. See har hüm denn leever bi sükk hat, unner dat schulige Reiddakk. Nu – wenn he hier su sitt, un an de Tieds noa achtern langskikkt – nu kann he hör Sörgen verstoahn. Domoals is hüm dat Begriepen nich ingoahn.

He muß up dat Woater rut – so, as wenn dor buten een wee, de hüm an d’ Lien har un hüm ruttrukk.

He is as Jung bi sien Grodvoader anfungen. De wee dor ok all nich mehr de Jüngste. Sien Voader wee in Frankriek blääven – un so fääl een Ooch in de Kett van Fischkerslüü in de Famili. Sien Moder har dat gannich lieden mucht – oaber dat wee Mannslüüsoak – un dat bleev Mannslüüsoak! Dor harn de Froonslüü sükk rut to hollen.

Vandoach sücht dat för hüm anners ut – vandoach läävt he in en Froolüüwelt.

Dat sächt he woll moal luut to sükk sülven, wenn he weet, dat he alleen is. Alleen up sien Bank – hier boaben up d’ Diek.

Disse twee Meter hollten Plank – dat is hüm blääven van siene Welt. De licht nu all hoast twintich Joahr hier up twee Poahlen. Sied de Tied, as see sien Kutter up d’ Ollendeel stüürt hevvt.

De Jungs wullen hüm en Freud moaken un hevvt de Plank un twee Stükken van de Mastboom to en Bank torechttimmert.

Domoals we hüm dat keen Freud – oaber mit de Tied is hüm de ole Bank an d’ Haart wussen.

Is dat Hollt doch dat Eenzige, wat ut siene Welt noch mit hüm dör de Tied geit. Grete – sien Froo in fiefunzsäßtich lange Joahren – har joa all vöör tein Joahr bi de Herrgott up dat groote Schkipp Ewichkeit anhüürt. Sieddem luur see säker up hüm – up de groode Reis. För hüm wee noch keen Bott up dat groode Herrgottsschkipp. Doarüm sitt he elker Dach hier un tööft, dat see vöörbiseilt, un he hör towenken kann. Ov villicht ok moal en poar Wöär mit hör schnakken – wenn dat Schkeep för’n poar Minüten Anker schmeet. Üm wäär een an Bord to nähmen.

De Sünn stunn achter de Kaarktoorn un blenker son bietji dör de Schieven – dat keem hüm hoast an, as wenn de Herrgott hüm mit sien groode Fingers wat wiesen wull.

He kroam sien Tabaksbüdel un sien Piep ut d’ Taaschke – en Fingerspütz vull muß he noch ähm in de Piep stoppen un schmöken. Denn muß he wäär in sien Froolüüwelt retuur.

In de Froolüüwelt, in de dat keen Schmöken un keen Priemen geev. Dor heet dat blods jümmers: „Opa Rass, rauchen ist nicht gut für Sie. Wir müssen auf Ihre Gesundheit achten.“

Tüünkroam – dat geev säker en büld Gedoo, woarüm he nich schmöken schull – oaber nä – jüst sien Gesundheit mussen see vöörschuuven.

He har noch nie nich en Dokter brukt in sien Lääven – un wee mit Schmöken un Priemen token Wääk dreeunnängzich Joahr old. Dat schull’n de besörchten Froonslüü hüm man eers noamoaken.

De eerste Tied – noadem see hüm in dat ‚Seniorenheim’ verfracht harn – hett hüm dat düchdich dwarß säten.

Bit he denn spitzkrägen hett, dat man mennich lütji Vöördeelen har, wenn man sükk dornoa geev. He hett sükk dornoa gääven – tominnst noa buten hen.

He har joa sien Bank. In de Stünn’ns up siene Bank kunn he schmöken un priemen, sovöäl as he wull. He kunn sien Piep an de Bank utkloppen, oahn dat glieks een anfung to rären, wat he denn dor för en Schwienkroam mook.

Un dat moiste – he kunn de Sloatji nochmoal so richtich över d’ Diek mang dat Woater suusen loaten. So as fröher ut dat Stüürhuus över de Reling.

Schmüstern kummt hüm an – een van de Uppassersfroolüü ut dat ‚Seniorenheim’ hett in de Anfangstied moal ähm sehn wullt, wat he so up sien Bank dreev – un wee hüm noaklamüstert.

He har sükk vöör de Dör all glieks en gooden Priem achter de Kuusen neit un wull de – as he bi sien Bank ankoamen is – glieks in d’ Woater speen. He dreit sükk üm – stüürt de Priem mit Kattun up Tuur – un hört wat klatschen. De Priem wee nich in d’ Woater laand – he seet mirden in d’ Gesicht van dat Uppassersfroominsch – un drüppel dor heel sinnich noa ünnern.

Dor hett he denn noch laang för betoalen musst, de ole Koptein – oaber dat wee hüm dat Spill weert wäst.

As ‚Entschädigung’ hett he dat woll ankääken – son bäten as Gooddoon dorför, dat see hüm sien Erinnerungen noahmen hevvt. Nä – nich de in sien Kopp un in sien Haart – oaber de, de he anfoaten kunnt har, noadem sien Grete up de groode Reis goahn is.

He wull in sien Huus blieven – in dat Huus, wor he sien Lääven tobrocht har, wenn he an Land wee. In dat Huus, wor achter de Dör – in de hukich Gäävel – jümmers een Minschke up hüm wachten de, wenn he van d’ Woater keem. Liekers bi Störm un Rägen ov bi Sünnenschien. Wenn he in de Dör stunn, wee dat jedermoal, as wenn de Tied stoahnblääven wee.

Mit Gretes Wächgoahn wee een Deel van de Tied wüggelk stoahn blääven. Un jüst denn mussen see hüm verplanten.

Na – he is joa nich ingoahn as so’n ollen Boom – oaber een groten Deel van sien Takken sünd doch indrööcht.

Sien beid Deerns harrn hüm dorto brocht, dat he in dat ‚Seniorenheim’ wesselt is. Noa hör Schnakken kunnen see sükk denn en büld mehr mit hüm ovgääven. Wiel denn joa sien Huusholln un Plääch nich mehr dorbi ween.

Wo moi schull dat worden.

Un wu moi is dat wurden.

Eenmoal to Winachen sünd see denn noch bi hüm wäst – dat is nu all nägen Joahr her. He hett sükk dormit ovfunn’n. Hett sükk inricht in dat neeä Tohuus – so good as he d’ man även kunnt har.

He hett joa sien Seefoahrtsbook noch – un dat Heim is joa blossich en Stää, üm to tööven, dat he dat letzte moal anhüüren kann – up de Herrgott sien Ewichkeitsschkipp – bi sien Grete an Bord.

As he denn sowiet is, dat he sien Piep to Ennen schmökt hett, un de Diek andoahl noa Huus to will, dor tutert dat över d’ Woater. He sücht furs, dat de Herrgott sien Schkipp anseilen kummt.

Gediegen – denkt he – de tutern doch anners nich – un will sien Grete all to wenken. In disse Oogenblikk sücht he de Anker fallen – un he kricht to weeten, dat he an Bord anhüüren kann.

Tja – de Froonslüü ut dat Seniorenheim hevvt hüm noaderhand söächt. Funnen hevvt see blods sien’n koolen Liev – de kann nümms mitnähmen, wenn he up dat Ewichkeitsschipp anhüürt.

Eenzich sien Piep – de hevvt see nich funnen. Bit vandoach sächt de Lüü an d’ Hoaben, dat he de mitnoahmen hett – dat hett sien Herrgott hüm denn togestoahn.