"Jette, ween nich!"

vun Anke Nissen

Se sitt an sien Bett.

Dat geiht em gor nich goot. De Süük hett em vele Maande tosett. Nu is he mööd worrn. Sien Lief kann nich mehr. Mag ween, dat he ok nich mehr will. De Dokters meent, dat keen Höpen mehr is.

Se sitt an sien Bett.

He schlöppt. Se straakt över de dünne, smalle Hand un över sien Gesicht. Denn sitt se ganz still. Se höllt sien Hand fast un liesen lopen ehr Tranen ut de Oogen.

Miteens seggt he: "Jette, ween nich!"

Se nimmt den Kopp hoch. He röögt sik nich. Se drückt sien Hand. Un dor föhlt se, dat he ganz liesen ok ehre Hand drücken deit. Se wischt sik de Oogen dröög. He hett seggt: "Jette, ween nich!"

En poor Daag later warrt he to Graff bröcht.

Dat is schlimm för enen Minschen, wenn he bi en Truurfier in de erste Bank sitten deit. Jette sitt dor. Se höört nipp to, wat de Paster vertellt. Af un an nickköppt se ganz licht, as wenn se seggen wull, jawoll Paster, Du hest recht.

Se singt ok mit: ,,Geh aus mein Herz und suche Freud", Vers 1, 14 un 15, - so as ehr Mann sik dat wünscht harr - un "Die güldene Sonne", Vers 1 un 8 un 12.

Aver wenen deit se nich.

Dann steiht se an't Graff. Se beedt luut dat "Unse Vadder in Himmel" mit, un se kiekt stief up de Kist, in de nu ehr Mann liggt.

Nastens is se mit all de Truurgäst tosamen, drinkt Kaffee un freut sik richtig, wenn Godes vun ehren leven Mann vertellt warrt.

Un noch en poor Daag later markt se eerst richtig, wo dull se doch alleen is. Se hett nu allens, wat mit dat Starven un mit dat Gräffnis to doon is, beschickt. Dor is nix mehr to doon.

Dor is wohrhaftig nix mehr to doon.

Allens is üm se rüm still.

Wenn se na Huus hen kümmt, is dor nüms, de up se luurt.

Nu stiegt de Tranen doch mit Macht in de Oogen.

Se meent, se fallt ganz deep hendal.

Un dor höört se dat wedder, ganz düütlich:

"Jette, ween nich!"