Dumen un Wiesfinger langt doch — wöör sogor James Bond langen, as dat utsüht!

Hummer satt

vun Heinz Tiekötter


Egentlich weer Willi Schmidt jo Slachter. Nodem he sik an de Bandsoog dree Fingers afsneden harr, güng dat mit siene Profeschoon nich wieder. Willi müss ümsatteln. He harr Familje un mit siene foftig Johrn weer he ok nich old noog för dat Rentnerleben. De Beroopsgenossenschop meen, dree abbe Fingers weer keen Grund, em nu 'ne gode Rente to betolen. Nodem de Hann verheelt weer un Willi sik doran geweuhnt harr, dat he sien Kömglas ok mit Dumen un Wiesfinger holln kunn, mook he sik op den Padd un söök sik een nee Arbeit.

He weer'n stuckigen Kerl un harr orrnlich Knööf un dor he as Slachter all mit Lebensmittel to doon harr, funn he bald 'n neen Bohntje op den Fischmarkt. Wenn freuher op siene ole Arbeitssteed mol 'n Kottlett or 'n Rippenstück in siene Tasch wannert is — rein tofällig, dat leeg dor so rüm un dormit dat jo nich ümkummt —, denn weer dat nu'n Dorsch, 'n Butt orrer 'n Stück Lachs. Un Willi geev ook af. Dat een or annere Stück güng an siene Stammtischbreuder; för'n Lütt un Lütt, dat weer jo kloor. Ümsünst is nix in't Leben!

An een vun de Doog twüschen Wiehnachen un Silvester seten se all bi Albert in Kroog. Willi froog rüm, wat dor woll 'n Intresse an'n Hummer to'n Johrswessel bestünn? Horst weer de eenzige. Man blots, wenn dat Deert kookt is un Bilogen dorbi weern. Wat för Bilogen, froog Willi. Du warst jowohl Majonees un Wittbrot in't Huus hebben. De Majonees kannst du di 'n lütt beten pikanter moken un mehr bruukt een ook nich, üm sik so richtig to delektieren. — Horst weer inverstohn un geev as Anbetolung schon mol 'n Runn Lütt un Lütt ut. An neegsten Dag güng he in siene Meddagspaus loos un besorg sik dat neudige Handwarkstüüg. Hummertang, lüttfien Gobeln un en silverfarbig Tablett hett he för dat ploonte Beleevniseten köfft.

An Silvester seten se vörmiddags dat letzmol för dütt Johr bi Albert in Kroog, as Willi mit den Hummer in'ne Plastiktüüt to de Döör rinkeem. He mookt de Tüüt op un fief, soss Ogenpoor keken dorin. In den Büdel leeg 'n greun-brune Hummer mit Handschellen üm de Scheren. Segg mol, wull Horst weten, mutt de nich een rode Farv hebben, wenn he doch kookt is? Och wat, meen Willi, dorvun versteihst du nix. De is fardig kookt. Wenn ik di segg, de geheurt so, denn muss du mi dat all gleuben. — Horst weer tofreden, geev noch n' Lütten ut un trock denn mit sien Hummer af no Huus.

Bi'n Freuhschoppen an Neejohrsmorrn stunn grod dat erste Gedeck op den Disch, as Horst rinkeem un glieks Willi an'n Krogen güng. He weer fix in Brass. Wat hest du mi toseggt, gnurr he em an, de Hummer sall fardig kookt sien, dor kunn ik mi op verloten. Heike hett sik freit öber uns erste gemeensom Hummereten. Man de Freid hett nich lang anhollen. As dat Deert op de Platt leeg un ik mit de Bilogen ut de Köök keem, hett Heike all froogt, wat dat ok seker weer, dat de Hummer kookt is. Ik geev ehr wieder, wat du Mors mi versproken hest. Worüm de Hummer denn keen rode Klöör harr, wull Heike vun mi weten? Un ik heff antert, wat du mi seggt un hooch un hillig tosekert hest: "Wiel dat he noch so frisch is!" Man Heike gläuv, se harr bemarkt, dat de Hummer grood mit siene Antennen 'n beten wackelt hett. "Unsinn", heff ik seggt, "dat geiht jo gornich, wenn he doch doot is." In Stillen weer ik mi gornich mehr so seker.

As ik em mit de Tang to Liev gohn wull, fung de Hummer dat Lopen an un versöcht uttorieten un vun de Platt doltokomen. Dat weer'n Opstand bi uns. Heike hett Woter in uns groten Pott to'n Koken brocht. Ik heff den Hummer solang in dat Geschirrdook inwickelt, dormit ik em fastholln kunn. As dat Woter kookt hett, heff ik em dorin smeten. Un denn kreeg he ok de rode Farv.

Dat ik em so piesackt heff, hett mi ober doch Leed doon. Eten muchen wi em denn beide nich mehr. Wegsmieten muchen wi em ok nich. Dorför ist he to düer west. Denk mol an all de Runnen för di, du, du Hummerexperte. So hebbt wi kotterhand bi uns Nobers bimmelt un se froogt, wat se nich ok geern Hummer an Oldjohrsobend eten würrn. Wi hebbt jem seggt, dat wi uns en lüttbeten öbernohmen harrn. Twee Hummers weern to veel för uns.

Dat segg ik di, Willi Schmidt, de neegsten Runnen goht op di. Un neegst Johr gifft dat bi uns an Silvester wedder Kantüffelsaloot mit Bockwüst!


...oder de Hummer geiht to'n Angriff över!


29.12.2016


na baven