Hoorsnieder

vun Heinz Tiekötter


De Kröger Julius steiht mehrsten in de Köök un siene Anna achtern Tresen. Wenn du mol dörch uns Dörp koomst, kiek mol rin in uns Kroog. Dat lohnt sik. Anna is scheun antokieken un Julius kann koken as man een. Narms gifft dat son Spitzen-Greunkohl in de Wintertiet, un wat Julius ut Spargel mookt, dat hett sik rümsproken. Dor machs gornich opheurn to eten.

An'n Tresen kriggst Julius nich veel to sehn. He kümmt goot mit sik alleen kloor. Un he hett jo all'ns, wat he beneudigt. Dat gifft sogoor 'n Fernseher in siene Köök.

Kööm steiht ok bi em in'n Keulschapp. An'n Heerd stohn mookt Dost. Af un an lett he sik vun dat Serviermäken, wenn se dat Eten afhoolt, en Beer vun Tresen mitbringen. Un wenn de letzte Gast satt is un de Köök Fierobend hett, denn schenkt Julius sik ok een in; or ok 'n poor mehr.

Nüülichs weern dat ornlich n' poor mehr.
An'n Tresen seet de letzte Gast un Julius harr keen Lust, sik dorto to setten. So hett he dat Kökenlicht utdreiht un is no boben gohn. He weer all teemlich chloroformiert un wull sik nu för de Nacht fardigmoken. As he in de Boodstuuv stunn un sik in Spegel bekeek, meen he, dat dat Tiet weer, sik de Hoor to snieden. He harr sülmst so'n Gerät, dat op Batterien leep. Mit sien Dunas harr he mol Lust op'n sportlichen Hoorsnitt. He stell dat Ding op Halvglatze, dat sünd soss Millimeter; un denn fung he an. He harr sik ok glieks den Kopp rasieren kunnt. As he de Hälfte vun sien Dööz blank harr, weer miteens de Akku leddig. Juliusklatter eersmol in de Puuch. Den Rest kunn he ok an neegsten Morgen afsnieden.

Ünnen in de Gaststuuv harr de letzte Gast betoolt un weer gohn. Anna hett allens afsloten, un as se ehre Kass tellt harr, mook se dat Lücht ut un güng ok no boben. Nodem se sik för de Nacht kloor mookt harr, klatter se in Düstern in ehr Bett. Se wull Julius nich opwoken. Un denn sloop se in. Dat weer'n harden Dag.


Ünner de Kookmütz sühst nix!

Dat weer meist Klock veer, as dat in'n Kinnerzimmer en dullen Larm geev. De lütt Tobi harr wedder 'n Asthmaanfall. Anna drück de Lamp an un keek no Julius röber, wat de wull opwookt is un sik kümmern ward. Mann, wat hett se sik verjoogt, as se düssen frömden Keerl mi sienen halfrasierten Schädel blangen sik liggen seh! Dat hett 'n beten duert, ehrdat se begrepen hett, dat dat ehr Julius weer. Eerst as he sik ümdreih un ehr de Siet mit de Hoor wies, weer se sik ganz seker.

Ehr Modderinstinkt dreev ehr ober nu eerstmol to den lütten Tobi. De kunn gornich begriepen, dat siene Modder enerwegens an Lachen weer, wo em de Hosten so pier. An neegsten Morgen kreeg Julius denn dat Wort to'n Sünndag to heurn, ok wenn egentlich Meddeweken weer. He verstunn gornich, wat Anna vun em wull. Begrepen hett he dat eerst, as Anna em den Toilettenspegel vör de Nääs holl.

Doch dor weer de Akku wedder oplood un dat kunn mi de Verscheunerung wiedergohn.

"Ik heff jümmers Glück!", säe de Kahlkopp, as he 'n Kamm funn.

Hoorsnieder II

Grood heff ik mi noch öber uns Kröger Julius lustig mookt, wiel he sik in'n Dunas de Hoor sneden hett, bit keen mehr dor weern. Harr ik dat man blots nich doon. Nu dreep mi dat süllmst. Annerlest an'n Nomeddag wull ik in en Ollersheim miene Geschichten vertellen. Wegen de velen netten Froensminschen wull ik mi vörher 'n beten ophübschen. Man weet jo nie! No dat Duschen wull ik mi rasieren. Mien Blick full op miene Frisuur. Öber de Ohr'n stunn dat Hoor af. Dat mach ik nich lieden. Ik nehm den elektrischen Hoorsnieder ut de Schuuf. De müss nu ran. So'n Geräät hett veele Instellungen. Ik heff de falsche utsöcht.

Egentlich sull mien Hoor 'n lüttbeten wat kotter warrn. All de erste Probesnitt hett mi 'ne veer Zentimeter brede Bohn bit op dat Fell sneeden. Dat säe ut as 'n Glitsche för Flegen. Ik na de Köök to miene Fro. Se sall mi dat n'beten henkämmen. Man dat güng ober nich. De Glitsche weer to breed. Ik seh ut as een, de "Stoffwesselsteurung mit punktuellen Hoorutfall" harr.

Also trüch in de Boodstuuv, kott öberleggt un denn heff ik de Instellung vun dat Gerät op Glitsche bibeholln un den Rest ok doolhoolt. Nu seh ik ut as Kojak, bloots ohne Lolli. As ik 'n Veddelstünn loter wedder in de Köök keem, is miene Fro de Freuhstückstöller ut de Hann fullen. Se meen, ik seh so bannig brutol ut; jüst as'n Slachterhund.

Denn wull se weten, wo lang dat duert, dat mien Hoor wedder nowussen sünd. "Ik dink mol, so'n veddel Johr wart door öber henweggohn." Nu sitt ik dormit to Huus an un droff nich vör de Döör gohn. Se hett mi dree Moond Stubenarrest geben. Rut droff ik bloots, wenn ik mi de HSV-Pudelmütz opsett. Man so, as dat in Momang üm de steiht, is dat jo noch veel slimmer as blots 'n Glatze.


11.6.2017


na baven