Hannes Fehlerfrie

vun Claus Günther

De mehrsten Minschen reageren wat egenordig, sodraad dat üm jümehr Leefhebberee geiht. "Wat heet hier, dat is to happig? Is doch allens normaal", meent se. Een kann aver ok seggen, düsse Lüüd hefft 'n Tick, 'n Fimmel oder 'n Splien. Bi de Froons sünd dat tomeist Bargen vun Schöh un düre Handtaschen, bi de Mannslüüd ammerwies Beer un de Footballvereen.

Bi Hannes — du kennst em doch: Hannes Geest, sien Vadder weer bi de Hoochbohn un hett mit dat linke Been so'n beten in de Kuhl peddt, nich? Akkerat de. Bi em, ik meen bi Hannes, is dat allens anners. Keen Beer, keen Spriet, nix! Nich mol 'n Sluck Kittelwoter hett he drunken na dat Gräffnis vun "de gresige Ollsch", as he siene Swiegermodder jümmers nömt hett. Un Football? "Lot mi an Land! Dor strieten sik tweeuntwintig Keerls üm eenen Ball — wat dösig is dat denn?"

Nu frog ik di: Is Hannes as Mann noch normaal? Wat för'n Minsch is he egenlich? He is bannig pingelig, allens mutt perfekt sien, un Fehlers, meent he, mookt blots de annern. He nich! Een kunn meist denken, he öövt för dat Guinnes-Book vun de Rekoorde un will dor rin as "Hannes Fehlerfrie"!

Silke, wat Hannes siene Fro is, Silke kennt em anners. Bit kott vör de Heiraat hett he ehr ok wat vörspeelt. "Ik un en Laster? Ik doch nich! Keeneen!" Aver denn hett sik rutstellt: Hannes smökt. Den Verdacht harr Silke al lang hatt. Sien Kopp hett he jümmers mit Rüükwoter ümnevelt, man siene Kledaasch hett stunken as Otter. Aver dat wull he nich wohr hebben. Dat keem vun den Dieselafrief in de Lucht, hett he seggt. Un nu? As Ehmann höllt Hannes sik nich mehr trüch. He smökt nich — he pafft! Zigarren! Un he ascht, woneem he geiht un steiht: In de Stuuv, in de Köök, in'e Sloopstuuv un op'n Floor. Sogor bi Tante Meier — sünnerlich dor! Dat is to veel för Silke. "Nich mit mi, Hannes, sunst sünd wi scheedt, versteihst du? Sluss mit de Smökeree in de Wahnung! Un gah nich op'n Balkong mit diene Stinkstengels!" Hannes bleev blots de Gang vör de Huusdöör. Kiek, dor buten hett he sik denn batz verköhlt — un miteens de Pafferee instellt. Geiht doch!

Eerst kümmt de Zigarr in'n Sarg...

Amenn hett he rein gor keene Fehlers mehr …? Töv, dor is noch wat. Hannes is di en negenkloken Beterweter, en Klookschieter op Düwel kumm rut! Dag för Dal lest he dat Blatt mit 'n Bleestift in de Hand. Jedeen Fehler striekt he an un schrifft dat richtige Woort an de Siet. Een mutt togeven, he kennt sik teemlich goot ut. Aver dat mutt he Silke doch nich duersam ünner de Nees hollen! Dat langt! Se hett keenen Bock, mit em över so wat to diskereren.

Is nu goot? Nee nee. Hannes mookt mit siene Beterweteree ok vör't Feernsehn nich Halt. Sünnerlich hett he de Ansaagen op den Kieker. Un nu kümmt dat. Nülichs avends hett ene vun de fründlichen Froons in'n Kiekkasten seggt: "Ich wünsche Ihnen noch einen schönen Abend!"

Dor weer't vörbi mit Hannes siene Roh. "Hest du dat hört, Silke? De Anseggersche hett mi noch enen schönen Avend wünscht!" "Di doch nich alleen, Hannes, mi doch ok, un all de annern Kiekers överto!" "Man dat weet un weet un weet ik doch! Aver wat hett se dormit ment, mit: noch einen schönen Abend? Wat is denn, wenn de Avend vörbi is un dat Nacht warrt? Kümmt de Fro denn noch mol wedder? Mutt ik so lang op ehr töven? Tje, du schüddkoppst, Silke! Aver wat passeert, wenn een dat blots anners betoont, ik meen, op enen? Se wünscht mi noch enen schöönen Avend! Mehr nich, Silke! Denn is dat hüüt de leste Avend, un morgen is allens vörbi!"

...denn de Minsch!

"Bi di in de Büx woll", anter Silke dröög; denn sett se hento: "Morgen is Sünndag." 'N Ogenblick weer't musenstill. "Wi hefft af morgen Sommertied", bohr Silke schienhillig na. "Kloor!", anter Hannes gau. "Ik weet, op wat du rut wullt. Aver de Klocken heff ik al ümstellt. Hest dat nich sehn? En Stünn trüch, as letztes Johr. Richtig?"
"Nee, verdreiht!", see Silke un grien. "So verdreiht as letztes Johr. Un nu loot mi dor mol ran. Anners stellst du de Klocken wedder een Stünn vör un denkst, du hest dat op de Rehg, man denn is dat so, as dat nu is, mit de Tied. Se möten twee Stünnen vör, üm dat du se een Stünn trüch stellt hest. Kannst du dat begriepen?"

"Nee. Jo", anter Hannes un arger sik. He mookt doch keene Fehlers, Minsch, he doch nich! Oder?