Dat lebennige Fedderbett

vun Heinz Tiekötter

Ganz wied ünnen, wo du vun Sponien ut sehn kannst, wat för Weder se in Afriko hebbt, dor liggt Tarifa. Dor moken dree Jungmannen ut uns Dörp Urloff in en lütt höltern Ferienhuus. Dat hett nich veel kost un de mehrste Tiet weern se doch an'n Strand.

Eens goden Dags, as se vun'n Strand trüch kemen, gesell sik 'ne Hündin to jem un leep 'n Stück blangenbi mit lang. Roger harr 'n Rest Wittbroot un'n Stück Wost bi sik. He striekel un fütter de Hündin. So as de mehrsten Hunnen in Sponien weer dat Deert afmogert. Se sluck allens gierig dool. As se wiedergüngen, leep se wiederhen an jemmer Siet. Se weer en kloke Hündin, dat hebbt se bald markt. Twee Doog loter hett se morgens as verrückt bellt un weer rein mall. Se stell sik vör Roger, knurr em an un wull em nich an siene Stebel loten. Se weer rein ut de Tüüt. Roger kunn dat nich verstohn un schimp düchtig. Begrepen hett he dat eerst, as de Skorpion ut sienen linken Stebel kruup. Nich vörtostellen, wat passiert weer, wenn düsse lütte Kerl sik nich so för de Fründschop revanschiert harr!

Twee Doog loter kratz de Hündin an'n Obend an de Döör un wull rut. De sünd wi los, dat sünd doch all Stromers, meen Rogers Fründ Thomas. Wat weern se öberrascht, as se ehre Hündin heurten, de an de Döör kratz. Un se keem nich alleen. Se holl 'n lütten Welpen in'n Fang un legg den Roger vör de Feut.

Jede scheune Tiet find ehr Enn; an den Morgen, as de dree Frünn afreisen wull'n, leep de Hündin weg. Se keem nich mehr trüch. Ehr'n lütten Welpen hett se dorloten. So is Roger Vadder worrn. Se muchen den lütten Rüden nich alleen in Sponien loten. He harr dor ünnen keen Schangs to öberleben. Se hebbt em Rusty nöömt, denn he harr'n rotet Fell as'n Voss. Roger hett sien Findelkind mit no Düütschland smuggelt un den lütten Kerl bi sien Grootmodder ünnerbröcht. De weer selig.

Anfangs verdregen sik Rusty un de ole Fro goot. Rusty holl se fix in Gang. Doch he stell jeden Dag 'n annern Bleudsinn an. Eenmol hett he an een Steed Tapete un Putz bit op de Muersteen afkratzt. Dat weer argerlich. In Sponien hett he wohl keen Tapeten kennenleernt. Roger hett dat in wedder Ordnung brocht. Doch in'n Harvst müss he sienen Rusty bi Oma afholen. He harr sik to'n echten spoonschen Flegel entwickelt un keem nu an de Keet.

Nich to glöven! Göös sünd doch wehrhafte Deerten — avers all dood!

Grootmodders beste Legehenne un de beiden Göös harr he dootbeten. Dormit weer de Fründschop mit Oma perdüü. Oma hett dat Fedderveh utnohmen un denn för Wiehnachen infroren. De Feddern vun de Deerten hett se in hittet Sepenwoter wuschen un sik 'n Fedderbett stoppt. Dat weer sowiso an de Tiet, denn dat annere weer 'n beten to dünn worrn.

Twee Johr dorno geev se dat nee Fedderbett in de Reinigung. Se harr dat Gefeuhl, dat weer 'n beten klumpig worrn. Harr se dat man wegsmeten; se harr sik beusen Arger erspoort! Dat weer bannig schenierlich, as dree Doog loter dat Telefon pingel un de Reinigung ehr opforder, se sull stantepe dat Bett afholen. Dat weer jo nich to gläuben un 'n beusen Swienkroom weer dat ok. Dat Inlett weer vuller Moden! Op'n Weg no Huus hett Oma dat Bett in en frömde Mülltünn stoppt.

Dat hett 'n Tiet duert, bit dat Grootmodder sik 'n Riemel op de Geschicht moken kunn un op Rusty un de Göös kemen. Un denn weer ehr kloor: "Schuld harr weddermol düsse vermaledeite spoonsche Keuter!"