Elisabeth kaakt

vun Antje Heßler


Se köönt de Fotos per Klick vergröttern. Trüch kaamt Se denn mit den Zurück-Knoop op de Browser-Symboolliest.

Dörchfroren kemen ik, mien Fründinnen un de lütte Elisabeth na den Besöök bi de Schaap in en lütt Lokal. Dörch de apen Döör slog uns al warme Luft in de Mööt. In de een Eck legen luder bunte Kissen up de Bank. Dor hebbt wi uns daal sett!


Schöne Dekosaken in't Restaurant

Wi müssen unbedingt wat Warmes to Liev kriegen. För de Groten geev dat en Tass Kaffee un för Elisabeth en Beker Kakao mit enen Strohhalm. De Strohhalm is good dorgegen, dat de Lütte sik bekleckern deit, Kakaoflecken gaht so slecht rut. De Kakao dörf natüürlich nich to hitt sien, denn so'n Strohhalm is ja vun Plastik, un dat kunn denn smölten. Aver se sünd plietsch in dat Lokal: För so lütte Deerns as Elisabeth serveert se den Kakao in verdreegliche Temperaturen — de Lütten schallt sik ja nich verbrühen!

Up den Disch stünn en Spieskort. Mit grote Bookstaven priesen se en Töller Currysupp an.

"Wie is dat, wüllt wi uns nich en Töller hitte Supp bestellen?", fraag ik. Begeistert stimmen altohoop to. Elisabeth meen dor: "Ich koch eine Suppe für Euch!" un rutsch gau vun Modders Schoot hindaal.

 

Se weer in de Eck vun dat Lokal en Poppenherd un Poppengeschirr wies worrn! En roden Disch mit lütte witte Stöhl ümrüm weer ok dor. Up den Disch leeg en rotkareerte Deek un in de Meern stünn en Bloomputt mit gele Narzissen. Hier weer allens leeftallig för lütte Gäst inricht!

 

 

Gau harr Elisabeth den Disch afrüümt un wedder updeckt. Dat rode Poppengeschirr mit witte Punkten möök sik goot up de Deek. Nu haal se ok noch för jeden en Glas ut en Regal an de Wand. Ievrig leep se hin un her. Aff un an keek se mal hoch, up wi ok noch dor weern.

Wi harrn uns Freud bi't Tokieken. Ümmer wedder keem se ok mal an unsern Disch un vertell uns, wat se nu maak. Up den enen lütten Stohl sett se den Stoffhund, up den annern keem dat Swien. All sullen wat affkriegen.

Dor keem de Bedeenung mit de dampende Supp för uns. Gau weer Elisabeth wedder up den Schoot vun ehr Modder. De tüter Elisabeth en Klackerbuschen üm. Se sull sik doch nich mit de gele Supp insmeern! Un en Strohhalm güng hier ja wirklich nich, de Supp weer wirklich hitt.

Wi leten uns de leckere Supp goot smecken. De weer noch meist n' beten to hitt. Wi müssen bi den eersten Löpel düchtig puussen. Sünst harrn wi uns den Mund verbrennt. För Elisabeth müss natüürlich Modder oppassen — aver puussen kunn de Lütte al alleen.


De öllere Generaschoon

So goot harrn wi lang nich mehr to Meddag eten! Satt, wedder warm un tofreden möken wi uns up den Nahuusweg.


24.4.2016


na baven