Dünen, Woter un en Sommerdag

vun Marita Pollak

Imke kiekt in sien greun-brune Ogen, de se mit so veel Leev, Lust un Lengen ankieken.
Se slütt de Ogen, geneet sien sacht Strokeln, sien Mund, sien Lippen komen ganz nehg an ehr Lippen — sien Hannen sünd överall — ganz zoort glieden se över ehr Lief.
Imkes Hannen erkunnen ok ganz sacht düssen wunnerboren Mann mit sien goot sneden Gesicht. En lütte Karv deelt sien Kinn.

Langsom fangt Jörn an, ehr Gesicht mit lütte hitte Küss to överseien, sacht strokelt Imke mit ehr Lippen sien Gesicht ... sien Huut smeckt no Woold, Moos un Holt. Ehr warrt ganz hitt, denn sien Hannen langt nu an en Steed — de Middelpunkt vun jeedeen Fru — se höllt de Luft an — will vör Lust schreen — over Jörn is gau — he slött ehren seuten Mund mit sien vulle hitte Lippen un küsst se, dat ehr slank Lief vun luter Leev lichterloh brennt.

Se spöört, dat sik sien Muskeln spannen — se spöört em op ehren Lief, den ganzen wunnerboren Mann — se mücht em för jümmer fasthollen.
Liesen swiestert Jörn ehrn Noom, seggt, wo scheun se is, bewunnert ehr Hoor, dat in lang Krüllen över ehren Lief liggt un gollen in de Sünn schemert. Küsst zoort ehr groten scheunen blauen Ogen, seggt liesen wunnerbore Wöör — Wünsch un Sücht —, heurt keen Momang op, se mit sien Hannen to strokeln.

Imke verseukt allens in sik optonehmen un to bewohren — düssen blauen Heven, de lütten witten Wulken, den liesen Wind, dat blinken Woter mit de lütten Scheep wiet achtern; se heurt den sachten Bülgenslag un dat Ropen vun de Meuwen.
Se liggen midden in de Wenningstedter Dünen up Sylt, de vun Wildrosen inrahmt sünd.
An düssen freuhen Morgen sünd noch nich veel Lüüd ünnerwegens. Se feuhlen sik hier in ehr lütt Leevsnest seker — dor kannst meist nich rinkieken.

Imke un Jörn vergeten de Tiet, bit Hunnenöchen se ut ehr Smusen opschreckt. Se trecken sik an un gohn Hand in Hand trüch an den Strand, lopen verleevt an't Woter lang, jümmer wieder, bit se op eenmal en oles Poor vör sik sehen — en oles Poor ohn nix an! De ole Fru bückt sik af un to, — nee ok doch —— Jörn weet gor nich, wo he sien Ogen loten schall! Düssen Blick mutt he nu nich hebben!
Ok de ole Mann bückt sik un wiest sien Fru Musseln un Steens. Dat ole nokelt Poor is blot för sik dor.
Un ... jümmer mehr nokelt Lüüd kamen den Strand lang.

"Weest wat", seggt Jörn dröög, "wi sünd, ohn dat wi dat wullen, op enmal op den FKK-Strand!"
Imke un he fangen luut an to lachen un dreihen üm — se wullen keen nokelt Lüüd üm sik rüm hebben. Al gor nich ole Minschen ohn nix an!
Imke blifft stohn, smüüstert Jörn an un seggt: "Vör en poor Johrn harrst du dat nich so licht hatt, mi in den Sand to leggen!"
"Woso nich?", froogt Jörn un smüüstert trüch.
"Ganz eenfach", anter Imke. "De Wöör vun mien Grootmoder klungen mi jümmer in mien Ohren: Imke, wenn en Kerl verseukt, di dorto to bringen, dat du di henleggst — loot dat nich to! Sett di gau wedder hen, or noch beter, stoh furts op — denn wenn he dat schafft hett — denn kriggst du vun de Küss un dat Strokeln en Baby! Dat wullt du doch förwiss noch nich hebben, so jung as du büst! Also heur jümmer op mien Wöör! — Un so", lacht Imke, "so bün ik jümmer wedder — swupps — würkli gau wedder opstohn! Kloor, dat de Mannslüüd dat nich lieden kunnen!"
Jörn fangt an to lachen un seggt: "Dat stell ik mi grood vör!"
He nimmt se in sien Arm, smüüstert un seggt: "Dor heff ik over Glück hatt, dat du hüüt nich op dien Oma heurt hest!"
"Wieldat du de richtige Mann för mi büst", antert Imke.

He drückt se fast an sik un seggt, "Du büst de wunnerbore scheune Fru, de ik mi jümmer wünscht heff — de ok noch to mi heurt, wenn ik oolt bün!"
Verleevt gohn beide wieder, bit Imke stohn blifft un ünner Lachen seggt: "Over wi gohn, wenn wi oolt sünd, nich nokelt an'n Strand spazeren un bücken uns denn no Musseln un Steens!"
Jörn grient trüch un antert: "Op keen Fall!"