Mien Leben

vun Friedrich Ehlbeck


As ick ganz lütt wör, do bün ick geborn
in son lütt je Kaat mit Goorn.
As ick dat wör, wörn alle platt,
har sick woll keener recht vor hatt.
Dat wör in Monat Januor,
denn is jo Winter, dat is klor.
Do wör allens kolt un frisch,
keum uck nich recht wat up'n Disch.
Wenn ick Hunger har, denn heff ick schreet.
U un denn wüssen se Bescheed.
Ick kreeg 'n Nuckel inne Schnut,
un dor keum meistens uck nix rut.
Manchmol künn ick em nich mol finn —
kann ick mi noch genau besinnen.

Dat wörn domols schlimme Johrn.
Sonst wör ick bestimmt uck grötter woorn.
Den ganzen Winter in Kabuff,
un in Fröhjohr keum ick anne Luft.
Do hefft se mi in Kinnerwagen
dörch de Naberschap verschaben.

Bald keum ick denn in Goorn upn Rasen,
bloß ton Späln so, nich ton Grasen.
Manche Stunnen heft ick dor säten
un mi allns genau bekeeken.
Wie de Immen sick in de Blomen versteeken,
un wat de lütten Vagels möken.

As ick denn beten lopen künn,
keek ick upn Hoff mi üm,
wat Goos un Aanten, Hahn un Hehn
dor den ganzen Dag so dään.
Mutt woll so wän.
Ick heff dor faken öber lacht
un mi uck mien Deel bi dacht.
Mit usen Ganter un den Buck vun den Naber sien Zegen,
dor heff ick den ersten Krach mit kregen.
Dor kummst as lüttje Mann
partu nich gegenan.

Bald keum na uns ne Kinnerdeern,
de wull mi denn so veeles lehrn.
Bloß dat Dumme wör man jüst,
dat ick dat nich to schätzen wüßt.
Dat Lehrn wör mi ne Qual
un de Deern wör mi egal.

Do kreeg ick denn so'n Schaukelpeerd,
dor heff ick denn dat Rieden up lehrt.
Wenn rieden kannst, is nich verkehrt!

Von Schaukelpeerd bün ick rünnerwossen,
do steeg ick up de groten Zossen.
So aff un to, un uck mitünner
füll ick denn von baben rünner.
Nich schlimm, dat Fallen so hendal —
bloß dat Anholln so mitmal.

Bald füll us Lüer denn uck jo in,
dat ick al schön wat helpen künn.
Denn müß ick los mit de Inkopstasch;
de Spesen heff ick glieks vernascht.
Nützlich woll ick uck mol wän
un mol doon, watt andre dään.
Kaffee wull ick ümmer mahlen
un uck Holt un Törf rinhalen.
Dor schüll ick denn jo gor nich bie —
"Ne, ne, dat is to schwor för di."
Ick woll jüm wiesen, wat ick künn,
un naher müß ick ümmer hin.
Wör ick doch leever lütter bleben,
heff ick jüm to verstahn geben.
Arbeit is so bang för mi,
mi is dor nich bange bi.

Denn wör ja de Schooltied,
dat is en Thema ganz för sick.
Wenn't Tüchnisse geew, wör ick to beduurn,
se wörn jo nich schlecht — man bloß de Zensurn...
De beste Not, de ick mol har,
har ik bloß een halbes Johr:
"Verhalten in der Schule" — wör krank un gor nich dor.

Schmöken, dat wör nix för mi,
dor wör mi ümmer so kotterich bi.
Wiel ick uck jo geern mol wüß,
wie dat mit Alkohol so is,
kreeg ick jo denn de Buddel her.
De eerste Schluck schmeck ganz vörquer;
denn sög ick doch jo beten mehr.
Bumms! wör ick duhn — nich mehr alleen,
verdudeldeidi, wör dat schön.
Ick keum denn richtig so in Schwung
un alle Ecken wörn so rund.
Up mol wull alles wedder rut,
dor seeg de Welt ganz anners ut.
De Flur wör beten dreckig worn,
denn Rest, den kreeg ick noch in Goorn.

Na, mit den Alkohol, dat wör passiert.
Do hefft se mi denn kumfermiert.
Nee'n Anzug an un Schlips vörbunnen,
un hin na Kark. Dat duur twee Stunnen,
do wör ick ferdig kumfermiert,
do hefft se mi denn all graliert.
Geschenke kreeg ick 'n ganzen Hupen,
manches künn ick gor nich bruken.
Denn dröff ick uck al beten fiern.

Ick müch uck lüttje Deerns al giern,
deshalb wör ick uck all bald
in Rosalinde in verknallt.
Anstatt bloß ümmer rümtostahn,
wull ick mit ehr spazierengahn.
Upmol, do wör se wech,
dat wör en Pech.
Un so stünn ick denn alleen.
Do frög mi een:
"Wat, hest du keen? Ick weet noch een,
de kannst du freen, ohne vörher to besehn.
Un de hett Been...!"
Har se uck, de muchst nich sehn. Ton Schreen.
— Ick dach: heiraden? Ne, dor tööf man mit.
Fro is en Kapital, wat fritt.

Mit jede Sekunnen, tick, tick, tick,
ward dat Leben kötter, Stück för Stück,
un een, twee, dree, denn steihst du dor
mit krummen Puckel, graue Hoor,
kannst nich mehr in Bogen speen,
kannst nich recht hörn un nich recht sehn.
Begribbst nix mehr, warst veel vergeten
un dröffst uck nich mehr allens eten.
Brukst villiecht uck fremde Pleg
un steihst anner Lüer in Weg.

Up eenmol is dor uck de Dag,
de schient di düster wie de Nacht.
Ob du denn Lust hest oder nich,
denn geihst du weg un kummst nich trüch.
Denn sleept se di no'n Karkhoff hin
un makt en Lock un kuhlt di in.
Up den Graffsteen steiht to lesen:
"Dat is de un de ... mol wesen."



8.11.2015


na baven