Buer Gerd

vun Friedrich Ehlbeck


Hefft ji al wat hört
von den Buern Gerd?
Mit Schlips un Kragen
un nix in Magen,
ganz glatt rasiert,
de Schoh poliert.

Mit forschen Schritt un ohne Fro
güng he na de Wirtschaft to.
An sien rechte Hand, dar blink
nich de grote Ehering.
Den harr he extra in Nachtschrank vergeten,
denn man kunn ja uck nich weten,
ob man als ringfreier Ehemann
nich noch wat mehr beleben kann.

He harr Papieren inne Hand —
"Versammlung Wasser- und Bodenverband".
Dorbi hefft se denn beschlaten,
se wulln Water in Graben rinlaten.
De Beschluss, de wör begaten,
sonst hett dat uck ja nich veel Zweck.
Eers Köm un Beer, un naher Sekt.

Gerd, de kunn sick dat jo leisten,
Moneten har he woll am meisten.
Sien Veehbestand wör rund un dick;
uck sien Fro wör good in Schick.

Naher wör he düchtig duhn,
hüng hier un dor mol öbern Tuhn.
An een Eck stünn'n Papierkorf parat,
vörsorglich von Gemeenderat.
Dor keek he uck noch düchtig rin,
un denn güng't na de Heimat hin.
He kipp noch poormal hin un her,
bit he in sien Kamer weer.

De Kamer, de dreih sik,
de Kopp, de damp,
he stött sien Birne an de Lamp,
de Lamp, de schaukel, do sä dat plutt,
un de Birne wör kaputt.

Do müß Gerd sik denn in Düstern
ut sien Klamotten rutklamüstern.
Un rumms leeg he denn quer in Bett.
Is jo uck ganz schön in Bett,
wenn man siene Ruhe hett.

Denn hett he düchtig schnarcht un schnaben
un dröhmt von't Water in den Graben.
Dat wör een tämlich langen Graben,
un he hett lange schnarcht un schnaben.
Up eenmal huul de Füersireen,
uck hör man buten Lüer schreen.
Gerd denn in sien Klamotten rin,
so good un schnell he irgend künn.
Sien Helm up, Schoh un Kombi an,
un ferdig wör de Füerwehrmann.
Allns in Düstern un tämlich schnell,
un buten wör dat langsam hell.

He no'n Sprüttenhus hinrennt;
man weet jo, wenn in Dörp wat brennt,
denn ward de Lüer dat meist to warm,
se drückt up'n Knoop un maakt Alarm.
Denn mutt de Füerwehr eersmol hin.
De nimmt den Schlauch un sprütt dor rin.
Ut den Schlauch kummt Water rut,
un meistens geiht dat Füer denn ut.

Gerd, de mark up mal,
em rutsch de Ünnerbüx dahl. —
Wenn sowat runnerrutscht vun'n Schinken,
dat is nich schön, dat lett sik dinken.
Wat blifft een anners öber?
Man treckt se wedder röber.

Gerd dä dat uck, aber ümmer noch mal
rutsch se so langsam wedder dahl.

Mit dat Füer wör gor nich dull,
wör nich so veel, wat brennen wull.
Dor brennen bloß poor ole Stuppen
un von de Müerkers son lütten Schuppen.
Wenn de Müerkers mol irgendwo boot,
denn is dat Eerste, wat se doot,
se makt sik ne Bude, ganz lütt un knapp,
eenfach so ut Holt un Papp.
Denn holt se Beer in Kisten ran,
wo man so schön up sitten kann.
Neben de Bude stünn son Klo,
dat brenn natürlich lichterloh.

Wenn du boon wullt, is't ok allerbest,
wenn du uck een Booplatz hest.
Man schafft denn Mudderbodden rünner,
de Vadderbodden liggt dor ünner.
Hier wör uck en Barg tosammenschaben,
dor stunn Gerd nu up, ganz baben.
Harr beter Översicht von dor,
he wör jo noch nich richtig klor.
Un woller rutsch de Unnerbüx dahl,
datt wör doch würklich nich normal.
He dacht: "Gottsverdummi
liggt dat an't Büxengummi?
Viellicht is dat räten,
man kann jo nich weeten."

Wiel nu jo Gerd dor baben stünn,
keek dor uck jo jeder hin.
Un jeder seeg: Dat Büxenmalleur
keum doch bloß von't Antrecken her.
He har nich de Ünnerbüx ankregen,
he wör in't Oberhemd rinstegen.
Jedereen, de kunn dat seen,
de Manschetten keken ut Büxenbeen.

Wer nu wat von Manschetten hört,
de denkt glieks an "Manschettengerd".
Tscha, geiht doch nix vör'n ornlichen Mann,
de sick alleen wat antrecken kann.



29.6.2014


na baven