Anneke un Joschi


Anneke weer nu all dree Johr alleen. Ehr Mann harr ehr verlaten. He weer nu bi Gott Vadder, un se much ok nich mehr leven. Lang hett se em pleegt. All de Möh, em den Rest vun sien Leven lichter to maken, - se hett dat geern doon un wöör dat allns noch eenmol op sik nehmen, wenn he man wedder kamen dä!
Se föhlt sik so eensam, so vun all verlaten. Se geiht nich rut, vegeteert allwiel so för sik hen, will an nix mehr Andeel nehmen. Ehr Wahnung, wat weer de inst smuck — se hett so veel Leev rinsteken —, freuher weer dat 'n Poppenstuuv. Un nu? Dat sücht dor nu ut as in Anneke ehr Seel: Düster un verlaten.

Na twee Johrn, as dat slimmer un slimmer mit ehr wöör, harr ehr Dochter de Idee, ehr Modder wöör in een "Seniorenheim" beder trecht kamen. Dor harr se Anspraak, Gesellschop, Pleeg un regelmäßig warm Eeten. Dor mutt ehr dat beter gahn as nu, meent ok de Dokter, un se meen'n dat wisslich goot mit ehr.

Anneke harr keen Gegenreed, keen eegen Willn mehr.
Freuher, jo freuher harrst ehr mol seihn schullt! Freuher weer Anneke 'n düchtige Grafikerin bi'n bekannten Filmverlag. Se harr jümmers veel to doon un bannig veel Mumm in de Knoken. Dat weer 'n Freid, ehr to begegnen. So sprickelig se ok schien.

Ännert hett sik dat, as ehr Mann so bi lütten nich mehr goot toweeg wöör. De Krieg mit all dat Grusen un de Verwunnung hebbt em mit eens över Nacht to'n olen Mann warrn laten, em jümmers Wehdaag un lege Drööm beschert, hebbt em nich mehr slapen laten un hebbt ok Anneke groot Leed andoon. De Doot weer een Erlösen. Liekers harr dat lang duurt, bit dat Anneke denn wedder in Roh slapen kunn. Allwiel aver kümmt ehr Mann ehr in'n Sinn, un se meent, dat se em jümmers noch goot tospreken mutt. Un se kriggt dat nich mehr op de Reeg, wat se em orrer sik sülven Moot maken will.

In't Seniorenheim wöörn noog Lüüd, de mit ehr snacken wulln, aver se hett an nix mehr Interess, nix kann ehr opmuntern orrer högig maken, keen Nomiddag op Platt, keen Musik-Veranstaltung, keen Theoter un ok keen Bastelstunn.

Marie, Annekes Dochter, keem so oft as se dat inrichten kann, as dat Versorgen vun ehr egen Familie dat tolaten deit. Een Dags kümmt also Marie. Dat is slecht Wedder buten, un so gahn die beid dörch die annern Hüser, dörch de langen Korridore. De Modder kiekt so as all veele Johr blots op'n Bodden. Se süht nich de veelen Biller an de Wänn, bit dat de Dochter ehrn Arm drückt un seggt: "Mamma, kiek doch mol, wat dat för scheune Biller sünd! Dor is een an't Wark west, de maalt mit'n Harten! Wat meenst Du?"
De Modder weent un wennt sik af. "Dien Vadder wull doch ok so gern, dat ik em ´n poor scheune Biller malen schull. Aver ´n Grafiker is eben keen Maler. Ik heff dat nich trechtbröcht, un harr dat doch so geern för em maakt." Tranen kullern ehr över de Backen. De Dochter dreiht sik üm. "Mamma," seggt se, kiek di doch mol die Biller an! So swoor kann dat doch nich sien! Dat kannst Du doch ok! Muttst blots mol anfangen!"
"Nee, mien Deern, lat mi man. Ich mach eenfach nich mehr. Wenn ik nix mehr för dien Vadder doon kann, dennso bruuk ik ok nix mehr för mi orrer för düsse Wänn to pinseln."
Aver Marie seggt: "Mamma, wenn du nu ok nich richtig hinkieken machst, mi dücht, de Biller hebbt wat, dat jedeen Licht för de Seel schenkt. Ik much geern noch ´n beten hierblieven un mi doran freuen."
Anneke blifft in een still Eck sitten un hangt ehr düstern Gedanken na. Marie schütt den Kopp un sinneert, wat se sünst för ehr Modder doon kann. Se weit, dat ehr Modder in een deep Depreschoon follen is.

As se wedderkeem, ehr Modder to beseuken, wunnert se sik. Anneke weer dorbi, ehr Saken dörchtoseihn na'n poor ole Teiknungen. "Oh", seggt Marie, "wat meenst, wüllt wi de nich ok in'n Korridor ophangen, so scheun mit passende Rahmen? Dat sünd doch Mesterteiknungen! De kannst doch nich ünnen in de Schuuvlad laten! De mütt de Lüüd seihn un ehr Freud doran hebben. Modder, wi gaht na'n Fachladen hen, in de Steenstraat is een, un denn seuken wi di de scheunste Rahmen ut. Warrst di wunnern, wo goot dien grafische Arbeiten in Rahmen utsehn!" Un so keem dat denn ok. Korte Tiet later smückt de Biller een' Korridoor, un elkeen hett sien Freud doran.

Een Dags nu, as Anneke un ehr Dochter in Park op de Bank sitten doot, kümmt ´n grooten, staatschen Mann mit'n Vullbart un'n Brillant in't Ohr op ehr to. He seggt fründlich: "Goden Dag ok, mien Naam is Joshua Kock. Ik heff Seehr Teiknungen seihn un wull Se geern fragen, wat Se mi nich ´n beten helpen wullt bi't Teiknen. Ik kann nämlich nich een graden Strich henkriegen."
Anneke is bass erstaunt: "Och wat, dat sünd doch blots grafische Arbeiten. Freuher, dat is lang her, dat ik dat kunn. Nu kann ik dat wisslich nich mehr."
Marie mischt sik in: "Herr Kock, ich habe Ihren Namen, Ihre Signatur, auf den Bildern im Flur erkannt: Joshua Kock. Ihre Bilder haben mir sehr gefallen. Wo haben Sie die gemalt?"
"Och, ik weer lange Tiet op See, ok op'n grooten Luxusdamper, in Brasilien, in Afrika, in Süd-Ost-Asien, teihn Johrn op de "Astor". Man blots as Maschinist bi de grooten, luden Dieselmotoren. Un wenn wi an Land kamen sünd, denn hett mi dat so tofaten kregen, dat ik de Indrück nich mehr losworrn bün, bit ik ehr malt heff. Dat hett mi jümmers holpen in all de Stunn ünner Deck. Aver ´n graad Linie - nee, de kann'k eenfach nich henkreegn. Un dorüm bün ik nu hier! Un ik hoop, Se schickt mi nich wedder na'n Luxusliner hen. Ik heff nämlich nu hier ´n lütte Bood funn, mien "Atelier"! Se köönt mi dor geern mol beseuken! Ik kann ´n gooten Tee koken."
Anneke un Marie güngen beswingter as sünst trüch in't Seniorenheim. Marie mutt nahuus, aver Anneke treckt dat na den Korridor hen, wo de Biller vun Joshua Kock hangt. Jo, de frischen Farven gefallt ehr, de Oort zu malen ok, dat is so'n lütt beten dröömhaftig. Aver wat is dat för'n Technik? Dat kann se nu hier bi't Lampenlicht nich rutkriegen. Un as in'n Droom geiht se in ehr Wahnung trüch.
In düsse Nacht dröömt Anneke to'n ersten Mal wedder in Farv un nich mehr blots in Swatt-Witt. ´n poormol wakt se op, wieldat se lang gor keen Farven mehr wiesworrn is. Un denn is se hellwaak , un se markt, dat ehr dat Bloot in de Adern wedder lebennig warrt, dat ruscht man so dörch. Anneke kann't nich begriepen, wat mit ehr passeert. Freuher as sünst steiht se op, treckt sik an un will na de Biller hen. Aver nee, se mutt noch teuwen, bit dat dat hell warrt. Aver denn noch vör't Freuhstück is Anneke bi de Biller to seihn. Un dat geiht nu elkeenen Dag so. Anneke steiht un grüvelt, woans Herr Kock de Biller maakt hett. Un se denkt: "Harr ik freuher so malen kunnt, wat harr sik mien leve Mann doch freut an so'n lütt Bild!"


Een Mand later - Anneke hett oftins de wunnerbaren Biller ankeken - steiht Joshua Kock in'n Korridor un hangt sien scheune Künstwark af. Anneke deit dat leed, aver se fragt nich lang, wat se em helpen kann. Se langt mit to. Un denn nimmt se ehrn ganzen Moot tosamen un fragt em, wat he ehr nich sien Technik verkloren will. He weer ganz verbiestert, Anneke weer doch sülven ´n Mesterin! "Nee," seggt se, "dat wat ik kann, is meist blots Handwark, aver wat Se doon, dat is Malen ut'n Harten! Dat is Kunst! Un dat will ik ok geern lehrn!"
Un so is dat kamen, dat de beid sik tosamensetten doot un een den annern lehrt. Un denn duurt dat nich mehr lang, bit dat Marie ehr Modder gor nich mehr wedderkennt.

Een Tiet vergüng denn noch, bit een Dags Anneke to ehr Dochter seggt: "Marie, mien Deern, wees nu mol nich schockeert, wenn ik di wat fraag. Ik weet nich, wat ik doon schall. De Joschi will mi mitnehmen in sien Wahnmobil un mit mi na Översee reisen. Wat seggst du? Un wat wöör woll dien Vadder dorto seggen?"
De Deern kiekt ehr Modder mitföhlig an. Wo hett se sik blots to ehrn Vördeel verännert! Üm Johrn is se verjüngt. De eenunsößtig Johr sünd ehr nich mehr antoseihn. Dat licht griese Haar hett blonde Strahnen kreegen. Un ehr Modder hett Make-up opleggt!
"Modder", seggt se, "dank dien' Herrgott, dat he di wedder belevt hett!"
Anneke seggt verlichtert: "He hett seggt, he harr so'n unglückselig Leven hat, un ik wöör em Rooh geven un niege Levensfreud. He hett mi fraagt, wat ik mit em tosamen oolt warrn will. Aver ik bün doch all oolt! He is doch man erst föftig!"
Anneke ünnerbrekt ehr Modder: "Un du hest wisslich antert, dat du toerst dien Dochter fragen willst, wat Modder?"
"Jaa, nee — aver dacht heff ik mi dat. Meenst, Deern, dat Vadder nix dorgegen hett? Un Joschi, passt de överhaupt to mi? He is doch noch so jung. Een jünger Fru passt doch veel beder to em. Wat will he blots mit mi oole Modder!"
"Oole Modder? Ik segg di wat: Bekiek di nu erstmol in'n Speegel! So jung hest du lang nich mehr utseihn. Un wenn du Joschi geern hest, denn is dat mit dat Öller doch ganz egaal. De Herrgott orrer woneem jümmers di Joschi schickt hett, de hett di dat Glück schickt! De meent dat goot mit di! Un nu holl dien Glück fast, so fast as du dat kannst un fraag nich mehr! Segg "Danke!" to dien Schöpper und wees glücklich!" Lies sett Marie hento: "Solang dat eben duurt."

In de negste Tiet kriggt Marie nun oftins mol ´n Breef mit ´n lütt Bild ut de wiede Welt. Dat letzt, wat se vun de beid bewunnern kunn, weer ´n Bild, wat ehr Modder malt hett: ´n Engel, orrer irgend so een Gebild mit Flögeln. Un dat lücht sogor! Marie bekiekt sik dat jümmers wedder un föhlt, wat ehr Modder meent, as se schrievt: "Dat Glück liggt jümmers achtern Horizont, dorüm sünd wi jedeen Dag ünnerwegs. Hier Palmen un dor de Deerten. Un jeedeen Dag seggt Joschi bi't Lostrecken: ‚Vulle Fohrt vörut. Uns de Welt ankieken un de Wind üm de Nees pusten laten.' Dat Glück hett bi Joschi un bi mi Hüsung nahmen. Nüms weet, wo lang, man wenn dat denn mol toenn is, denn heff ik nochmol wat Wunnerbares belevt!" Un denn erkennt Marie in de Eck klemmt Joschis unverwesselborn Naamstog un den Bisatz: "Wat lang duurt hett, schall ewig hollen! Dien Ersatzvadder Joschi."
Lange Tieden höllt Marie dat Bild in de Hann. "Nüms hett sik dat woll drömen laten, aver Wunner gifft dat ok hüüt noch", denkt se. "Wi bruukt doch överhaupt keen Angst vör dat Öllerwarrn to hebben. Mien ool Modder hett mi dat vörmaakt, wat later allns noch möglich is. Ik frei mi nu all op! Aver toeerst op dat Wedderseihn mit jüm na ehr Weltreis.

Und denn up ehr gemeensam Biller-Utstellen in een' Korridor vun dat Seniorenheim!
Wat warrn sik all wunnern un mit de beiden tosamen freun!"


Elfi Bock 2003
Wass-Biller vun Elfi Bock


na baven