Nadenken över Dürre


Bild: Rudi Witzke

vun Marlou Lessing


Ik bün över't Land fohrt; de Gassen is överall geel un deelwies al afmeiht. Geel is he, avers nich riep — dat geev keen Water. Ok de Weten warrt al geel; un ok he warrt nix bringen, wenn keen Regen kümmt.

Wo verstädtert wi sünd, sühst ok doran, dat Minschen düt Weder laavt un priest, sik höögt un juchheit — ok de Minschen, de op't Land wahnt. Wahnt, much ik hier seggen, nich: leevt; denn wokeen hier leevt, föhlt doch mit de Natuur un wünscht sik Regen, nich? — Hm, also för den Tourismus is dat doch good! Dat bringt doch Geld hier in'n Noorn! — Ja, avers Geld kannst nich eten. Gassen schon.

Wi seht uns gor nich mehr as Deel vun de Natuur. Dat sünd wi avers. Annerletzt sä mi een, de Apen vun Gibraltar weern de eenzigen frie leven Primaten in Europa. Nee, sä ik, dat gifft noch en anner Primatenaart, de frie leevt. Welk dat weer? Na, wi Minschen! Upps? Sünd wi nich ganz wat anners as allens in de Natuur? Sünd wi nich vun'n Himmel fulln? Nieg maakt? Dat Plastik vun'e Evolution?

Dunst ist die Welle
Staub ist die Quelle
Dürr sind die Wälder;
Feuermann tanzet
über die Felder...


Bild: Hajotthu/Wikimedia Commons

De Jetstreams sünd dör'nanner, heet dat. Dat sünd de gewaltigen Winde, de in 15-25 km Hööcht in Wellen üm de Pole loopt un de Hooch- un Deepdruckrebetten an ehr Steden schuuvt. Dat passeert jümmers mal, seggt Statistikers. Dat passeert dör den Klimawannel jümmer fakener, seggt anners welk. Ik stah nachts Klock twee op mien Dackterrass un höör in de Feern de Füersirenen gahn. En Aart Andacht, Ehrfucht faat mi an; de Woold brennt jichenswo. He warrt oppert, en unsichtbor Fanal in de Nacht; oppert för uns Levenswies.

Nimm dich in Acht...!

Wenn nu so'n Dürre vör stückerwat Johrdusende vörkamen weer, denn harrn de Minschen to ehr Götter beedt, Riten aftrocken, Oppers bröcht — ok Minschenoppers villicht... Dat is en ole Reflex: Dör all Johrdusende hebbt Minschen bi Natuurkatastrophen den Fehler bi sik söcht, hebbt dat för en Straaf vun Gott hollen, hebbt böödt un beedt, hebbt ehr Götter Oppers bröcht... staats to forschen un to reken. Se hebbt sik Schuldgeföhlen maakt, wo se gor keen harrn hebben müsst. Natüürlich stickt dorachter de Höpen, dat wi Minschen de Natuurkatastrophen afwennen kunnen, wenn wi bloots Gott orr de Götter wedder gnädig stimmt. Dat wi also en Influss, ja en Aart Macht över de Natuur harrn. Dat dat — op den (lästigen) Ümweg över Gott — bi uns liggt. Wunschdenken! De Schuldgeföhlen sünd de Pries dorför, den wi geern betahlt, wenn dat funscheneern wöör. — Düsse Reflex is wisslich in uns Arvgood, un ik folg em nu: Sünd wi Minschen schuld an düsse Dürre? An de Regenfloten annerwegens? Wat köönt wi doon, dat aftostelln? Wöör en Opper helpen?


Kloke Köpp: Göös achter de Kimm

Nee, en Opper wöör wiss nix helpen, denn de Natuur is nich bestechlich. So wenig as Gott. Kannst ok nich eenfach hengahn un de Regentrude wecken. Wenn dat en natuurwetenschaplich Problem is, mööt wi dat natuurwetenschaplich lösen; wenn dat en religiöös Problem is, köönt wi dat religiöös lösen. Allens na sien Aart. En Natuurkatastrooph kannst nich wegbeden; un Gott lett sik nich dör en materiell Opper versöhnen. Beid weer to billig. Wunschdenken. Avers wenn dat nich op den eenfachen, komodigen Weg geiht, denn geiht dat even so nich!

Nimm dich in Acht!
Eh du erwacht
holt dich die Mutter
heim in die Nacht...

Also in Acht nahmen hebbt wi uns wiss nich. Dat weet wi ganz unafhängig vun Klima un Insektenstarven un allens. Wi weern un sünd nich behott un ümsichtig. Wi weern un sünd nich op Ogenhööcht mit all anner Schöppen; uns Levenswies vernicht Leven. Dat güng bloots lange goot, so lange, dat wi dachen, allens is in de Reeg. Wunschdenken! Wenn wi avers in uns rinluustert — ganz apart vun Dürre un Klimawannel —, denn weet wi nau, dat wi de Natuur wat schüllig bleven sünd. Ok wenn dat gor keen Probleme geven wöör: Wi sünd ehr wat schüllig bleven.

Un wat? — Süh, hier draapt sik dat natuurwetenschapliche un dat religiööse Problem. Bi'n Profeet Micha in't 6. Kapitel fraagt ok een:

Mit wat för Oppers schall ik woll Gott in de Mööt kamen? Gefallt em woll dusende vun Bück un teihndusende vun Öölbeken? Orr schall ik em mien Eerstborenen oppern...?

Un as Anter steiht dor dat klore Woort:

Dat is di doch nipp künnig maakt, Minsch, wat good is un wat Gott vun di feddert: Gerechtigkeit doon un Leevde öven un vull Opmarken mit dien Gott mitgahn!

Wenn wi dat ok op de nich-minschliche Natuur anwendt harrn; wenn wi ehr de Gerechtigkeit tobilligt harrn, de wi uns Minschen tobilligt; wenn wi ehr mit Leevde ansehn harrn staats mit Gier — denn harrn wi sachs dat natuurwetenschapliche un dat religiööse Problem togliek lööst. De Ökosystemen wöörn nu nich ünner uns Minschen tosamenbreken; un wi wöörn uns nich schüllig föhlen, wenn wi vör en Probleem mit de Natuur stunnen.

Vun solk Aart sünd de echten religiösen Wiespahlen: Gott feddert nich jichenseen rituellen Koppstand för de Galerie, bloots as Teken vun Verehren; Gott feddert, wat uns un de Welt reaal noot deit un good deit. Wat, wat to'n Leven deent. Avers wi doot dat nich. Üm't Verrecken nich.

De Ünnerscheed vun natuurwetenschapliche Systemen un Religioon kümmt nu: Bi Gott is dat nienich to laat, ümtokehren. Nich för de minschliche Seel — avers villicht ok nich för dat, wat se tweimaakt hett. Gotts Gnaad is unendlich. Dat is de unsinnige, irrwitzige Höpen vun uns Christenminschen: Wenn wi de Leevde to allens Lebennige nu — in düssen Momang — to uns Levensmaxime maakt, denn is allens mööglich. Ok wenn de Natuurwetenschap seggt, dat is to laat, de tipping point vun't Klimasystem liggt al achter uns. Wi höpt, dat Gott in dat Rebett vun de Natuurwetenschap ingriepen kann, ganz sacht, unmerklich; denn Gott leevt sien Schöppen un kann erlösen.

Avers wi mööt anfangen. Nu.


10.6.2018


na baven