 |
|
Kloorheit Predigt vun Pastorin Ina v. Kortzfleisch, |
|
Matthäus 4, 12-17:
Gnaad wees mit Juuch un Freden vun Gott, Leiwe Mitminschen vun disse Stunn, drei Saken liert de Predigttext uns hüüt. Ierstens: Dat is nich licht, wenn dat üm den eigen Kopp geiht. Hei wöör grepen, wieldat hei stören dää. Hei harr Herodes Antipas, den Regeerer to de Tiet, in de Bicht nahmen. Hei harr sien Gottlosigkeit an'n Schandpahl stellt. De Bußprediger in de Wööst, de mit Verjagen un Plågen un Gott sien Gericht draugte up de Wies, as de Propheten ut de Vörtiet de Stämm vun Israel. Sien Dunnerreden gegen Sünn un Schann kreeg nich bloots de König to weiten. Vör allen den König sien Gefolg kreeg dat mit. Dat nu weer Herodes Antipas to gefährlich. Dat bröcht sien Macht in't Wanken. Kunnen ja sien Gefolgslüüd de Plackens up den Herrscher sien West wies warden. Also: Johannes müsst weg. En Königsverråder, dat werr hei ja. In't Kaschott bringen. Dat weer de ierst Reakschoon. "Kopp af!" denn later de neegste. So güng dat nich wieder. Jüst in de Daag wöör dat Tiet, jümmer wedder vun Gott sien Riek vör alle Lüüd to reden. Jesus sülvst höörte to de, de Johannes anhüngen. Den sien grove Reden över de Ümkehr to Gott harrn ehm präägt. Also makte hei nu den Mund up, spröök nich miehr bloots in de Synagogen, sünnern up de Marktplätz, up't friee Feld. Da schull Licht in dat Düster vun de legen Bedregerien kamen. Jesus dää dat in dat faste Vertruun, dat Gott helpen kunn, Gaudes ut Böses tostann kamen to laten.
Jesus sprickt vun Gott in klore, konkrete un genaue Wies1. Findt Wöör, de Noot daun. Gegen de Politik un dat Uteenannerfallen vun dat Land in de Tiet. Gegen dat religiöse Verkamen vun dat Volk, die hülploos Söök vun de Minschen in elkeen Richt. Bi ehm hangt dat Riek vun Gott nich as en Draugen över de Minschen. Hei lockt jüm veel miehr mit en anner, en rieker Leven. Hei bringt se up'n Smack vun Gott sien Frieheit. Wat deint dat Leven? Dat is för ehm de Proovfraag bi allens, wat hei belevt mit de Minschen, mit de hei tosamenkümmt, de hei draapt. De ehm drapen doot. Dat bedüüdt: Jesus draugt nich bloots. Hei verspott to'n
Bispill den rieken Koornbuurn, de üm sik un sien Riekdömer
en Muur upricht un nich weit, dat hei morgen doot is. Hei vertellt
gefällig un vull Bedüden de Geschicht vun den Koopmann,
de allens hergifft för de een roore Parl. Jesus moraliseert
nich bloots, Hei itt un drinkt as Kumpaan in Hartlichkeit mit de Geldsnieder, de Horen, mit de, de an'n Rand vun de Gesellschopp stahn. Un mit elkeen Happs un Schluck wardt de miehr to Minschen.
Dat wi uns hier nu nich falsch verstaht: Jesus lett keeneen wat dörchgahn. Un nüms kümmt üm de Ümkiehr rüm. Dat Ne! vun Gott ward vun ehm nich ünnerslaan. Aver hei predigt de Ümkiehr un kiehrt sülvst üm in ünnerscheidlich Wies. Jesus lett Nasicht to bi de Slamperien un Fehlers vun'n Alldag vun enkelte, ut de persönliches An-de-Koor-Föhrn, Maless un Katastrofen entstaht. Hei weit, de Kiehrsiet vun Gott sien Frieheit heit ok, sik maal to verlopen. Wokeen frie is, deit nicht jümmer dat Rechte2. Jesus kennt aver keen Verdoon nich, wenn dat üm Fehlers in dat grote Tosamenspill geiht. Düsse Fehlers hett hei scharp up'n Kieker. Denn hei weit, dat de Dwang in't System de Sülfstgerechtigkeit nährt. De Sülfstgerechtigkeit, de sik as en Pharisäer an de eigen Boost sleit un seggt: De annern sünd schuld. Jümmer bloots de annern. Dat eigen Verseihn ward dorbi vergeten. Solk Systemdwang is bannig gefährlich. De wörgt de Barmhartigkeit vun de Enkelten af. Wieldat Jesus vör all Lüüd anfangt to preistern, wiest hei, dat de eigen Gloov jümmer ok en politsch, en gesellschaplich, en soziaalkritsch Siet hett. Gott sien Wiesen gifft den Minschen sien Leven de Richt, de sünnerliche Deepde; Gott sien Wiesen drievt dat Minschenleven gewaltig an, aver se stellt dat ok up en metzenscharpe Kant, wenn een mitkriggt, dat Gott sien Wiesen de Slötels sünd to de lütten un groten Gnatzerien in disse Welt un dat se Licht in dat Düüster vun de anner Siet vun de Minschen bringen köönt.
Dat bedüüdt tweitens: Üm apen un düdlich von Gott sien Frieheit snacken to können, ist de eigen, de binnensiedige Kloorheit nöödig. Üm vör all Lüüd över den Geist vun de Frieheit reden to können, bruukt dat ok dat Trüchtrecken to sik sülven. De Insicht över sik un dat eigen Leven un woans dat vun de annern afhangt. Woans steht bi Matthäus schreven: "Un de, de an den Oort un in den Schadden vun'n Doot seten, is en Licht upgahn." Üm binnere Kloorheit to finden, müttst du ganz alleen mit di sien. Dat heit: Nich Bodder üm't Muul smeren. Sik nich sülven vör sik sülven versteken. Licht in dat Düüster vun de eigen Egozentrik to laten, dat deit weh. Dröögnis maakt sik dorbi breit: Ik heff nich allens in'n Greep. Nich allens kann een maken, nich allens kann sülvstbestimmt in de Reig bröcht warden.
Dröögnis maakt sik breit, wenn ik belev, dat nich all mi leiv hebbt. Wieldat ik mitkrieg, woans de Minschen mi afstempelt, mi beurdeilt. Sik högt, wenn ik up de Nääs fall. Ik bün dankboor för Kritik, de mi upwiest, dat ik in Gefohr bün. Aver de Kritik, de dat beder weit, de mi in de Höll verdüvelt, wat heff ik dor noch för en Mööglichkeit? Dat verschreckt mi, un bidder is dat togliek. In de Tieden vun dat binner Upkloren kaamt wi Minschen an't Enn vun uns Kräfft. Willst du Geist vun Gott sien Frieheit spören, blievt de Tieden vun de nüchtern, sülvstkritisch Insichten nich överspoort. Dat is schöön, wenn ik in solk Tieden beleev, woans ik mi fasthollen kann. An Minschen vun Vertruun. Orrer an de, de jüst ok in den dicksten Storm staht. Solidarität, de is wichtig. Doch se löscht nich de Tieden vun dat binner Upkloren in't Leven. Woso schulln wi ok de Insichten ut'n Weg gahn könen, wenn sülvst de Minschensöhn in sien leegsten Krisen nich vör jüm weglopen is? Twüschen de beiden Sätz "Mien Gott, worüm hest du mi verlaten?" un "Vadder, vergiff jüm, denn se weiten nich, wat se daun" liggt all Schichten twüschen Düster un Licht, de en Minschendorsien beleven kann. Sülfsterfohren un Gotterfohren höört heel dicht tosamen.
Dorvun folgt drüttens: Wo binner Grenzen wieder warrt, dor is Gott. En anner Krafft warkt mit, Gott sien Krafft. Gott sien Geist. De eigen Ängsten hebbt denn verloren. Truun kann wassen. Ik föhl mi annahmen. Un dit Geföhl maakt de binnersiedige Frieheit stark. Nu blifft natüürlich de Fraag an'n Sluss: Köönt wi Christen vun hüüt uns verglieken mit de Afsichten von de Tieden vun de groten Anfäng? Wat hebbt wi arvt? Wat hebbt wi verraden? Is de Geist vun Gott sien Frieheit in uns Karken jümmer noch levig? Orrer is hei kastreert to schieres Verwalten un schiere Börgerlichkeit? Wat verswünn denn egenlich, wenn dat to'n Bispill de Marienkark nich miehr geev un all de anner Karken in Lübeck orrer annerswo ok? Wöörn wi dat wies warden? Un ik mein dorbi nich dat Bild vun Lübeck mit sien Törm vun'n Pariner Barg ut seihn. Ik weit woll, dat is en verwägen Gedank. Aver seggt Se mi maal: Wat bringt uns Christen dortau, von de Frieheit vun Gott wedder so to reden, dat de büterst Grenz un de Iernst, an dissen Jesus vun Nazareth to glöven, in de evangeelsch Kark to föhlen is? Wokeen truut sik denn, gegen de Afgunst un de Spiet vun Lüttbörgers uptostahn? Wokeen truut sik, Unrecht ok Unrecht to nömen? Wokeen truut sik, vun Gott sien Licht to snacken, so dat ok de lüttst Ünnerscheid to seihn is? Wennehr fangt wi wedder an, Biller vun Höpen för uns Leven to malen, de Hart un Verstand Nohren geevt, wenn nich nu? Wennehr praktizeert wi Gott sien groot Frieheit, to de wi beropen sünd, wenn nich hüüt? Wi hebbt doch nix to verlieren, orrer? Amen.
|
|
© Ina von Kortzfleisch
Platt vun Rudi Witzke 16.1.2011 |
