Wees fief Minuten still
21. Februar

So denkt mien Hart vun di: "Söök doch mien Angesicht!" So söök ik nu dien Angesicht, o Herr.

Psalm 27, 8
Översetten: K.E. Schade

Dat is doch so, dat wi uns eenfach schamen, wedder hen na Gott to kamen. Wi seht dat ja sülven in, dat de Oort, in de wi leevt, vör Gott ungehörig is. Wi treckt also de klore Konsequenz: Wi gaht nich mehr na Gott trüch! De Minsch, de dissen Psalm beedt hett, wull ok disse Konsequenz ut sien gottlos Leven trecken. Vun sik ut kann he keen Weg, keen mööglich Rückkehr mehr sehen. Vun uns ut besteiht ok keen mehr. Verscherzt is verscherzt! Wi mütt aver de Bibel to End lesen. Uns Text seggt dat heel düütlich: Mag mank Gott un uns passeert sien, wat ok passeert sien mag, Gott hett seggt: "Söök doch mien Angesicht."

Up dis Upfordern vun Gott deit sik de Psalmist beropen. Up nix anners köönt wi uns beropen. Wi "dörvt" sien Angesicht söken? Dat steiht dor nich. Gott seggt: "Ji süllt! Wat ji ok in de Twischentiet daan hebbt, wat ji ok in de Twischentiet söcht hebbt, wo ji juuch in de Twischentiet ok an verloren hebbt, mien Angesicht süllt ji söken!"

Dit Wort dörvt — ja, süllt wi em vörhollen: 0h Gott, du hest dat ja sülven seggt. Ik harr mi dat nich utdenken kunnt. Du sülven hest dat ja verlangt. Wat ik ok allens wedder an Torheit achter mi heff, dat sall mi nich vun di wegdrieven. Ik kaam mit all dat na di hen. Du hest dat ja sülven seggt, ik sall na di henkamen.