Ewigkeitssünndag in en freedlose Welt

Grootmoder

De Dach drüselt sükk dör de Stünn'n
in d' Köäken is dat de halfluchtige Tied
Grootmoder moot sükk mit dat Begääven anfrünn'n
ov see nu so is — ov doch nich so blied
up jederfall is see alleen
see schnakkt mit de Sünn
de noch dör de Appelbööm blenkert
dor is anners nümms
an de see wat särgen kunn
buten up d' Land
stuuv achter de Waal
hör Noabers Jung
mit en Melkbumm' rümschlenkert
Jan-Hinnerk
wat hör eegen Blood is
de Ekelsöähn, de hör noch blääven —
de is sied eeergüstern bi d' Kommiß
de Kriechmoaker bruken sien Lääven
sien Voader — de Foormann —
un Diederk, sien Broer
de lirgen all laang in de Grund

see ween de Eersten de intrukken sünd
see ween de Eersten de dodblääven bünd
dor froocht nümms ov dat een gefaalt
blods de de dat Scheeten togaang brocht hevvt
de sitten moi hoch un moi drööch
wovöäl Blood denn an hör Hann'n kläävt
is liekers noa annermanns Möäch

So sitt Grootmoder allenich in de halfdüster Köäken
hör Hann'n strieken de Katt saacht över d' Hoar
see deit to'n letzten moal dat Füür inröäken
dat moakt see in d' Huus nu sied tachentich Joahr
de Mörgen sücht hör denn sitten in d' Köäken
blods hör Lääven — de Waarmte
de is nich mehr dor

Ewald Eden

De Tuun

In d' Winterslaap
dat Rosenbeet
Gras is wintergeel
daartüsken
Spinnweev overtrecken
Sniggenhusen.
De Tuun rüst.
Sünne knippt herut
achter de Wulken.
Slaapdrunken
rennen Drüppen
van de Tacken
un elkeen Drüppen
schuult een Stückje Hemel.

Ursula Gressmann

Gebeet
na Antoine de Saint Exupéry

Ik bitt nich, dat du Wunner an mi deist, Herr —
ik bitt üm Kraft för den Alldag.

Maak mi so plietsch, dat ik in't dääglich Velerlei un Allerlei
dat erkenn un dat wies warr, wat mi angeiht
un dat ik dat rechttiedig klook krieg.

Maak, dat ik dat Indelen vun de Tiet richtig in'n Griff krieg.
Schenk mi den rechten Rüker dorför,
dat ik rutfind, wat eerstrangig un wat tweetrangig is.

Ik bitt üm Kraft för Tucht un Maat, dat ik nich dörch't Leven dammel,
sünnern dat ik mi den Dag verstännig indelen do,
dat ik opmarken do up Lichtblicke un up Hööchtpünkt in mien Leven,
un dat ik tominnst maal wedder Tiet finn för schöön Töön, Wöör un Farven.

Laat mi wies warrn, dat Drömen nich wieder helpen kann,
nich bi dat, wat vergahn is, un ok nich bi dat, wat kamen warrt.
Help mi, dat ik dat, wat graad anliggt, so goot as mööglich do.
Un help mi ok, dat ik jümmers de Stunn, de nu graad in Gangen is,
as de wichtigst anseh.

Bewohr mi vör den naiven Globen, dat allens in't Leven glatt gahn mütt.
Schenk mi dat nüchtern Erkennen,
dat sware Tieden, Nedderlagen, Fehlslaan, Rückslääg —
Togaven to't Leven sünd, dörch de wi wasst un rieper warrt.

Erinner mi dor an, dat uns Hart oft streikt gegen den Verstand.
Schick mi in'n rechten Ogenblick enen Minschen, de den Moot hett,
mi de Wohrheit in Leevde to seggen.

Ik weet, dat sik vele Problemen lööst, wenn een
eenfach nix deit.
Giff, dat ik töven kann.

Du weeßt, wo nödig wi Fründschaft bruukt.
Giff, dat ik dit schöönst, swoorst, riskanste un zoorste Geschenk
vun't Leven dregen kann.

Schenk mi de nödige Phantasie,
dat ik in'n rechten Ogenblick en lütt Packen Gootsien,
— mit orrer ahn Wöör — an de rechte Steed afgeev.

Maak ut mi enen Minschen, de jüst so is, as en Schipp mit Deepgang —
de ok de begegen, de "ünnen" sünd.

Bewohr mi vör Angst, ik kunn dat Leven versümen.
Giff mi nich, wat ik mi wünsch — giff mi, wat ik bruuk.

Bring mi bi de Kunst vun de lütten Schreed.

Plattdüütsch Anke Nissen