Verdreven

vun Günter Weber

Dat weer denn de letzte Blick op Reetz. Dat weer an’n 15. Juli 1945. Klock 12 bröchten uns de Polen, MP över de Schuller, Pietsch in de Hand, op den Treck Richt Westen.

„Umsiedlung“ nömten se dat, wat se sik ünner’n Nagel reten harrn. Verdreven, wechjagt hebbt se mi un mien Fåmilje. Arm as de Karkenmüüs weern wi. Uns Weg güng längs den Fluss Ina Richt Stargard.

Ehrdat wi ut Reetz rut weern, müßten wi an en Stalldöör vörbi. Dar harrn se en Mann upbammelt. Uns Oma hett mi de Ogen tohollen. Veel later hett se mi vertellt, dat dat de Klockenschauster weer. De weer en Nazi. Dat Bild vergeet ik mien Leven nich.

Ik leeg platt daal. Ik müßt mi op den Bollerwagen leggen. Mien Mudder leeg bi de Naversch op den Ledderwagen. Se harr Typhus. Männig een Dag hett mien Oma mien Kopp fäuhlt, wat ik noch levte. Vun de iersten twei, drei Daag weit ik nix. Dat Fever weer woll to hooch. Denn aver keem ik wedder op’n Damm.

Mien öllst Brauder hett mienen jüngsten Brauder de ganzen söß Weeken mit so en lütt Koor schaven. Mien Grootöllern hebbt de söß Weeken den Bollerwagen trocken.

Wat weern de poolschen Milizen för beistig Lüüd. Faken hebbt de russschen Suldaten uns schütt, wenn de fiesen Poolschen den still liggen Treck wedder maal uträuberten. Dat weern even keen Suldaten, dat weern Kriminelle.

Mien Oma hebbt se, wieldat se in uns Wågen un Kooren nix mehr fünnen, den Dutt afsneden.

Uns Weg güng över Stargard. Dor müßten wi Richt Oost. In de Düüsternis hörte een dat Johlen vun de besapen Polen un dat Scheiten vun de russschen Suldaten. Ik höör dat hüüt jümmer noch.

In Pomellen weer en Pontonbrüüch. Uns Navers wöör dat Peerd afnahmen, un mien dootkranke Mudder wöör vun de Russen över de Oder bröcht.

Wi weern in Düütschland. Blots hier weer dat ok nich beder. Keenein wull uns hebben.

An’n 21.09.1945 sünd wi in Klempenow ankamen. Wi harrn wedder en Dack över den Kopp. Weer meist en ool Huus, aver dat weer een Huus, elkeen Kåmer weer vull mit „Umsiedler“, de blots ut den Osten wegjagt weern.

An’n 29.9.1945 ist mien Mudder begraven worrn. Beder segtt: Inbuddelt!

Dat geev nu maal keen Dodenkist. Ik höör noch hüüt de Ierdklüten op de Teltplaan fallen.

Vun de Heimschen piert warden, dat weer de Spitz vun de Gemeinheiten, de ik as junge Minsch beleven müßt.

Oma beddelte bi Börgermeister Betke üm en Schluck Melk för ehr drei Enkelkinner.

„Muskanten mit de groot Trumpet un een mit de Pietsch ward juuch trüchbringen, wo ji herkamen sünd.“

So an 3 Millionen ole Lüüd, Fruuns un Kinner ut Oostpreußen, Pommern, Schlesien und dat Sudetenland hebbt bi de Flucht, dat Verdrieven, „bei der Umsiedlung“ ehr Leven verlorn.