Dat blifft ünner uns

vun Cord Denker

Se güng mi vörut dör den wildwussen Goorn. Ick harr ehre Schullern un ehr bruun-swatt Hoor vör mi. En gode Duft güng vun ehr ut... Dat weer jo wol dat eerst Mool, dat mien Hart in Flammen stunn. Un denn höör ick ehr Stimm in miene Ohrn kitteln: "Liebling!" — "Nu", dach ick, "nu is dat bi ehr ankomen, dat Füü'r is öbersprungen, nu is de Ogenblick dor..." — Man denn böög se sick öber een'n Holtverschlag un tätschel en grote grunzen Söög achter de Ohrn. Süh, dat weer nu also ehr "Liebling".

Ick weer de twee Stünn'n ünner bruttig Sommersünn vun Mölln noh ehr Dörp, noh Gudow, ruttüffelt. Ick harr ehr Adress immer wedder to Hand un froog mi noh dat Dörp un de Stroot hen. Ick weer de Öberraschungsgast un müss dat ehr Öllern verkloorn: Dat weer letzt Johr in de Heid west. Twee Deerns kääm'n vun Undeloh, twee Jungs wulln dor hen. Un de Heidesand weer so deep, dat se ehre Fohrrööd schuwen müssen. So kääm'n de Veer sick in de Mööt un in'n Snack, un so kääm ick to de Adress.

Veel to gau güng an düssen Nohmiddag de Tied. Ick schull doch tiedig wedder in Mölln sien. To Foot weer dat nich mehr to schaffen. Ehr Vadder bröch mi trüch mit sienen Dree-Rad Tempo-Transporter. Man de Bohn weer al weg, de Bohn mit den Samba-Wogen för de fiefhunnert Lüüd ut mien Lehr-Firma, de hüüt vun Hamborg op Dagfohrt gohn weern, üm sick to vergnögen. Ick harr mit den Rummel nix in'n Sinn. Wörr doch öberhaupt nich opfull'n, wenn een Lehrjung mol nich dorbi weer. Man nu müss dat opfallen, nu weer de Schandool dor. Näächste Dag weer Sünndag, dor harr ick noch Schoonfrist, awers Moondag wörrn se mi dör de Höll trecken... — As en Wunner weer dat: Se hebbt mi nich ut de Lehr smeten. An't End vun den Lehrmeister siene Tiraden öber Anstand un Plicht un Toverlässigkeit plinker he mi to. Villicht schull dat heten: "Ick bün ok mol jung west!"

De Johrn güng'n in't Land. Mien Heide-Leevd köhl sick so bilütten af: Telefon, Brefen — dat Echo weer man mau; de Verbindung klüng ut. Af un an kreeg ick öber Drütte noch mol wat to weten, to't Bispill, dat se op Schoolmeestersch studeer. Jo, se har ümmer noch en Platz in mien Binnerst. — Ok mien Studium güng op dat End to. Dat weern de letzten Johrn vun de Sösstiger in't verleden Johrhunnert. Dat weern de wilden Tieden, as wi gegen "de dor boben" op de Stroot güngen un gegen den Vietnam-Krieg. Unse Harten slögen höger, wi wüssen, wo dat langsgohn müss, wi weern opsternaatsch, wi weern links, wi weern radikal. Un welk vun uns weern noch radikaler un wulln ehr Ideen mit Gewalt dörsetten...

Een Dag pingel dat bi mi an de Döör: Twee Mannsminschen, de sick as Kriminalkommissaarn utwiesen. Se müssen mi dringlich befrogen... As wi an den Disch seten, kreeg ick all de Fotos vun de Baader-Meinhof-Grupp vörleggt. Un de Froog weer, wat ick de een oder den anner dorvun kennen dä. Wat ick de een oder den annern villicht ok hier in de Wohnung mol ünnerbröcht harr... De Ogen vun den Staat sien Öberwachungs-Apparat weern also op mi full'n. Un de beiden Herrn keken mi scharp an. Awers ick kunn jem in de Ogen kieken, so, dat se mi dat afnehmen: Ick harr mit düsse Radikalinskis nix to doon. Awers denn kääm'n noch een letzt Foto op den Disch... Düwel ok, mien Hart joog mi dat Blood to Kopp. En Stimm in mi schreeg: "Dat is doch..." — Ick müss all mien Kraft bruken, üm mi to betämen un en Smuustern optosetten: "As Jung heff ick mol en Deern kennt, de seeg so ähnlich ut." — Noh düssen hebbt se mi woll as harmlos inschätzt. Man se weern knapp ut de Döör, as ick mit flegen Finger ehr Foto ut mien Knipp ruttrock: "Nee, wo kann't angohn — kunn dat mööglich sien? Wat is ut ehr worden?"

Noh dat Studium hett mi dat Lewen mit en Grupp in Oostberlin tosomenbröcht, de sick — je länger je düüdlicher — vun dat DDR-Regime afsetten dä. Düsse Lüüd wulln ehr Gedanken ok in den Westen bekannt moken. Se harrn mi sowat as en Manifest vörleggt, ick schull dat en Zeitungs-Verlag öberbringen. Dorto müss ick dat utwennig lehrn, man dat klapp nich, ick weer to nervöös. Ick heff den Text op en Daschendook schreben un ünner dat Jackenfutter neiht. Papier harr man jo bi't Afgrabbeln föhln kunnt. — Un denn kääm de Kontroll in Zarrentin. Twee Vopos, Mann un Fruu, winken mi in den Verschlag, dat Rull-Portal güng dol, un ick seet dor as in en Fall. Dasch un Kuffer rut, Wogen ünnersöken, Jack uttrecken, Daschen leer moken — Breefdasch, Knipp, Schlötel — all'ns weer dörfleddert un nipp un nau ünnersöcht... Un denn kreeg de Fruu dat Foto in de Hand — dat harr en Jugendfoto vun ehr sien kunnt. Se fröög mi, wat ick to düsse "Person" seggen kunn. Un ick anter gegen den Klüten in mien Hals: "Ach, dat is en Bekanntschaft ut fröher Tieden, sotoseggen de eerste Leevd — Lüneburger Heid, Sommerdag..." — De Fruu weer op eenmol as verwannelt, wend sick vun mi af, geew ehrn Kollegen en Wink... Un ick kunn wedder inpacken un se wünsch mi gode Fohrt — Gode Fohrt! — Noh de poor Kilometer, güntsied de de Grenz, in Gudow — eerstmol pinkeln un een smöken un töben, bit de Tumult in dat Binnerst to Roh kääm.

Letzt Johr heff ick tofällig ehr Adress in de Hand kregen. Wi hebbt en Termin utmookt. Un denn sitt wi dor bi Koffie un Koken un üm uns is en Sommerdag. De Terrass geiht in den Goorn öber. Dor speelt ehr Enkelkinner. Twee Kinner hett se, Söhn un Dochter. Harrn dat nich ok miene Kinner sien kunnt? Wat geiht een nich all'ns dör den Kopp? — Un denn steiht uns de Dag vun vör öber föfftig Johrn noch mol vör Ogen. — "Egens harr ick di domols en Söten gewen wullt", höör ick mi seggen. — "Ick ok", antert se, "wi weern so jung un dat weer so romantisch — wenn ick dor an denken do, denn föhl ick hüüt noch, dat mien Hart sick röögt. Man dat blifft ünner uns, höörst du!" — "Versteiht sick, dat blifft ünner uns!"