Foto: Rudi Witzke

Endli mal Schnee!

Vun Ernst Meyer


Nu is dat sowiet.

De Schnee is dor, endli. Wi hebbt jo al solang op em tööft. Weer jo meist so, as wenn he sik för ewig versteken wull. Denk mal an Kopenhagen un Klimawechsel un so. De Kinner freut sik, de Autofahrers de schimp un de Rentners kiekt ut'n Fenster uns seggt sik. "Meist so as fröher!"


De ole Böök danzt in'n Snee. Foto: ML

Wat för een Pracht, süht ut, as wenn een Maler sien Hand anleggt hett, so een as Casper David Friedrich, so fein. Man bloots, dat is nich op Linnen or Holt malt, dat is echt Natur!

Un wat kummt denn jüst bi een Rentner hoch, woröver snackt he? Ik segg di, över de Johren, wo mal echt Winter weer. Is lang her. As Kind, jo. Do käm he al in Oktober ansuust. Dor weer een jeed Huckel een Rodelbahn, een jeed tofroren Water een Glitschbahn.

Un denn warrt över den Winter 1946/47 snackt, wo allens, ok allens, so knapp weer. In de Stadt nix to Bieten, keen Kohlen to'n Böten, man Brot un Bodder, Fleesch un Zucker, usw, grammwies op Lebensmittelkorten todeelt. Een half Pund Bodder kost op'n Swattmarkt an de 800 Reichsmark, een Zigarette (Lucky Strike) an de söven Mark. De Züüg weern vull mit Lüüd mit Rucksacken un Taschen, de den Buurn ehr Arfstücken bröchen un intuuschen in Eier un Fleesch, de denn, as se trüch in Hamborg ankämen, filzt wörrn un allens wedder afgeven müssen.


De Toog sitt fast

Ik weet noch, dat an de fiefhunndert Lüüd in Elmshorn Kohlenzüüg, de na Dänemark föhren, plünnerten. Se stellen eenfach dat Signal op "Halt"! De Eidelstedter Bahnhof weer vull von Minschen, de Kohlen mang de Schienen un op Waggons söchen. Een Isenbahnerkolleeg von mien Vadder smeet von een Kohlenwaggon in all de Küll de Brocken Steenkohlen över Bord, de wi denn opsammelten un mit veel Mööch na Huus bröchen. Kannst di dat vörstellen? Denk di mal rin in een Flüchtlingsfamilie, de nich een beten wat totosetten harr un nich tuschen kunn. Stell di mal een Kellerlock in een utbombt Huus vör, wo een Modder mit ehr Kinner hüsen däh. — Wenn de Vadder nich in'n Krieg bleven weer, denn seet he seker noch in Gefangenschopp.

Af un to schloog de Winter denn noch mal to, so as in de sösstiger Johren, as een Taxifohrer uns nich von'n Bahnhoff Ossentoll na den Heidehoffweg bringen wull. As as wi denn sään, wi wörrn naschuven, wenn he stekenblieven däh, dor hett he dat wagt!


Foto: Rudi Witzke


Foto: Rudi Witzke

Or in'n Winter 78/79. Mien Hart-OP in Milwaukee stünn an. De Koronargefäße werrn fast wedder dicht. In Düütschland weer so gau keen Chance för een OP. De Flughaven in Kopenhagen weer dicht. Denn güng dat över Amsterdam na Chikago. Ünner uns in Wisconsin de Farmhüüs toweiht, de Straten kunnst blots noch erahnen. In Milwaukee föhrn de wenigen Autos mit rode Flaggen an de Antennen, dat man jo sehen kunn, wenn se ton Bispill ut een Garageninfahrt rutföhren.


Foto: Rudi Witzke

Jo, wenn he denn dor weer, de Winter, denn harr he uns fast in'n Griff — meist so as hüüt, wo ok de Dörper toweihen. Aver lang warrt dat jo nich duurn. Denn wannert wi wedder dörch Schiet un Dreck, de de Schnee uns nalaten deiht.

Aver, leve Lüüd, dat Fröhjohr kummt seker, so seker as dat Amen in de Kark. Kiek ju üm, freut ju op een Spaziergang, wer weet, wolang du nu op'n nächsten Winter töven muss!


Foto: ML


24.1.2010


na baven