To Halloween, as wi al weet,
dor wiest se ok keen Pietät!

 

 

Ripsgahn

vun Wolfhard Sauerbrey


Leven un Dood staht dicht binanner. Un wokeen in'n lütt Dörp op'n Gräffnis mutt, de kann dor op Kösters Kamp mennigmal snaaksche Saken beleven — as to'n Bispill ik annerletzt. Dorbi heff ik lehrt, woans en nieges Verb tostann keem:

Ik keem dor nülichs wedder mal
wat trurig vun den Karkhoff dal:
De ole Claas, den ik verehr,
de leeg nu in de koole Eer.
De Köster, 'n goden, stillen Mann,
de güng bi mi so blangenan,
un sä mit maal, so nebenher,
dat wedder maal een ripsgahn weer.
"Wat? Ripsgahn?", segg ik, "Wat is dat?
Een nieget Woort? Op Hooch? Op Platt?"

De Köster grien bet an de Ohrn
un füng nu an, mi to verklorn:
"Du weetst doch, dat na Claas sien Leven
de Lüd so seggt: 'He is doot bleven',
un wenn se dat so seggen doot,
denn meent se, he is storven, doot.
Nu kiek mal dor, mien leven Mann,
kiek düssen olen Graffsteen an.
De Wöör sünd beten vigeliensch,
du sühst ja glieks: dat is Latiensch...

Requiescat in pace = RIP

...un översetten deiht man't so:
'He heff in Freden siene Roh!'

Nu gaht wi maal to düssen Steen —
dor sünd dree Bookstaven to sehn:

Mit R - I - P - so fangt ja dann
de dree latienschen Wöör ok an!

Nu weetst du ja: Plattdüütsche Spraak,
dat is so'n heele plietsche Saak!
Vör hunnert Johrn, da weern poor Buurn,
de dän sik so een Steen belurn;
wat 'RIP' heet, leet so'n beten magisch,
doch nehmen dat de Buurn nich tragisch,
Se wüssen: de dor, inne Eer,
dat de nu seker RIPsgahn weer!"


Bild 2: Harrieta171/Wikimedia Commons
5.8.2018


na baven