Witt un swatt vun Meike Balzer-Fraun „Vundaag bruukst nich na School“, seggt Mama. „Wi fohrt na Oma ehr Huus hen to Ooroma ehr Gräffnis. Treck dien Sünndaagskleed an, frischet Hemd, Ünnerbüx un witte Kneestrümp heff ik di al rutsöcht.“ To’n Fröhstück sitt ik mit mien Ooroma in ehr mollig warme, düstere Köök op dicke anwarmte Küssens an den olen Disch mit dat afnutt Wassdook. Ooroma hett de Füerkiek ünner ehr Fööt. Ik gnabber an de Rinne vun frischet Roggenbroot mit örnlich gode solten Botter. Ooroma itt blots daat Weke, denn dat rutscht ok ohne Tähnen op’t allerbest. Se hett ehrn lütten bunten Bunzlauer Pott mit echten Kaffe un ik mien Muckefuck. Man hüüt is Ooroma ehr Köök koolt und leddig. De groten Lüüd gahn bald na Kark hen un ik bliev bi de Naversche, de in Oma ehr Köök togang is: utermaten grote witte Kaffekannen, de ‚Gräffniskannen‘, tohoop söcht vun alle Navern, de gröttsten Suppenpött vull kakenhitt Water un de fründliche pummelige Fru in en witte Schöört mit Rüüsch, de hellsch veel stieven swatten Kaffe kaken deit. Dat duert aver nich lang, dor ännert sik dat: Un ok de Röök ännert sik. Nu vermengeleren sik „Uralt Lavendel“ mit Toback un Mottenkugeln.
An’n Disch is Sluss mit Wenen. Liesen warrt Kaffe drunken, wobi mannigeen den to’n Afköhlen in sien hoge Ünnertass gütt un denn dorut slabbert. Denn warrt vertellt, wat Ooroma för ne feine flietige Fru
west weer, wo veel Strümp un Pottlappens se för de Karkenfesten
knütt hett un wo swor ehr Leven as junge Witfru mit twee lütte
Deerns west weer.
Miteens heet dat: „Nu is aver ok Tiet to’n Anstöten“. De Köömbuddels un Oma ehr swatten Jehannsbeerlikör staht al praat: un „op Gesine!“, „up een been Been kann’n ja nich stahn“, „wo hebbt Se dat wedder schön seggt, Herr Paster“, un dat Vertellen warrt luter un luter, un denn warrt ok al mal lacht, un över dat Wedder, de Goorns, den knickerigen Koopmann, Gesine ehr smucken Blomenpött un den tokamen Bremer Freemarkt snackt, den Ooroma ja nie nich vergeten harr. Ik sitt dor middenmang un verstah de Welt nich mehr! Wo kann een lachen, wenn doch Ooroma nich mehr dor is? Worüm schimpt de Paster nich? Vele Johren hett dat duert, bit ik verstunn, dat so’n Liekenköst mit Lachen un Wenen, mit Witt un Swatt, en wichtig Bedüden för dat Leven hett. Ooroma wuss, wat sik höört un böört: Se harr dat Geld för de Köst al lang in ehr Schapp hatt.
Bild 3 un 4: Meike Balzer-Fraun
24.11.2023 |