Dei gläserne Minsch un wi

vun Günter Weber


Gistern Avend hebb ik lang mit mien ehemalige Schaulfründin ut de Lünebörger Heide vertellt; lang vertellt. Vun't Hunnerste in't Dusendste güng dat wedder moal.

Kannst di noch erinnern, wie dat to Anfang vun de föfftiger Joahr west ist, as wi mit twei Liehrers 14 Dag in un üm Dresden wieren? Ja, vun Ollentreptow na Dresden — en Weltreis för de mehrsten vun uns ut dat platte Land rund üm Demmin in Vörpommern. Wäkenlang jümmer wedder spräken mit Öllern oder Erziehungsberechtigten. De mehrsten harrn ja ok blot man noch ehr Mudder; Vadder wier in Krieg bleven. Ik hebb man bloot Oma un Opa hatt. Nee, na so ein Beratungstausamenkunft güngen sei nich. "De Jung is sülben old naug", sä mien Grootvader un teken de Reisebewilligung.


Oma Weber. Foto: privat

Dat wier Summer. Vun Gültz na Dresden. Uns Opa hett uns mit den groten Ackerwagen mit Gummirööd na de Bahn brocht. Mien sporsam Oma hett mi en 20-Mark-Schien gäven. Natürlich mit de Ansaag, dat man dat nich allens utgeven mutt.

Normalerwies güng dat ja jümmer liektau, över Berlin. Nee, för uns 21 junge Minschen nich. Üm Berlin rüm! Wenn wi Westberlin seihn harrn, wieren einige villicht nich miehr na Huus kamen. Also güng dat över Schwedt un Potsdam, denn kemen wi in Dresden Hbf. an. Noch so 10 Kilometer mit so en Russenbus, denn wieren wi op dat Strohlager in de Dörpschaul. Twee Frugens ut dat Dörp bekokten uns in de Tied. Warm Water gäv dat natüürlich ok nich. De Waschruum wier natürlich ok deilt. Wekker hett dorna keken?!

Nächsten Dag de ierste Utgang. Vun Dresden mit dat Schaufelradschipp Richt Bad Schandau op de Elv. Paus in de Elbsandsteinbargen. Besichtigung vun de Bastei. Dat wier mehr „Galopprennen“ as Urlaubsutfloog. Wiet vör Bad Schandau dreihte dat Schipp üm. Wi wärn fief Kilometer vör de tschechische Grenz. Dichter schullen wi nich an de „Staatsgrenze“ vun de DDR komen. Dat hebben sei uns domals doch nich vertellt. Dodmööd kämen wi in uns Schaul an. Uns Strohsäck wieren mit frisch Stroh stoppt. Dat rük ik vundag noch.

Denn de Nacht un dat Gewidder. Ik hebb Besäuk vun twei Sieden ünner mien Deck. Twee Mäken beverten man so. Dor käm de nächste Schlag in den Talkettel. Keinein vun uns kennte so ein Gewidder. As mien Schaulfründin seggt, wiern bi poor Dierns de Büxen nich miehr ganz dröög. Dat krachte rundrüm. Petrus hett dor wat tausamenschoben! Ik wier sowat vun bang, man seihn? — Nee, seihn hett dat keinein. Wi beid hebben dat bit hüüt nich vergäten.


Dresden. Wi wiern aver nich bi Nacht dor! — Bild: Arne Richter

Stadtbesichtigung vun Dresden, annern Dag. Wenn ik an dink, de Trümmer vun de Frugenskark! Wat ist dat doch wedder en fein Ding worren.

Letzten Sünnawend kämen wi vun't Lachen gornich miehr rünner.

Besäuk in dat Düütsche Hygiene-Museum. Twei Dierns kämen nich rin, sei wieren noch nich 14 Joahr old. Dor fehlten en poor Daag, un mit „seiner Wichtigkeit" (den Portier) wier nich tau spräken. Een vun de Lehrerinnen is mit de beiden buten op de Trümmersteen sitten bläven. Ha, binnen! Mi lepen de Oogen över. Dat Prachtstück vun dat ganze Museum — dormols all weltbekennt — wier de "gläserne Minsch". Ein Mann, wiss 2 Meter groot. Alle Levensupgaven (also Körperfunktionen) güngen op Knoopdruck an. Egol wat man seihn wull. Uns Russisch-Lehrerin Frl. Stock versöch uns na best Weten un Geweten dat tau verklaren. Wenn ik mien Läven so Revue passieren laat, sall ik seggen, so richtig all Funktionen hett sei well ok nich kennt. Viellicht schaamte sei sik ja ok. Dat Wuurt „schaam di“ kennt man hüüt ja wenig.


Junglüüd kriegt 1958 de "gläserne Fru" verklaart.
Bundsarchiv, Bild 183-52887-0005 / CC-BY-SA 3.0

Doch, doch, achtern stunn ok en weiblich "gläserne Minsch“. Dor sünd wi „Flapsen“ awer nich drankamen. Ik harr Frl. Stock seker wat frogt, wat sei vermuscht (verlegen) maakt hett. „Pannemaju?“ is russisch för "Versteihst du?". Sei hett mi in dat Schauljohr ok een langt, weil ik nich ganz so wat „Feins“ op Russisch tau ehr seggt heff. Nee, ik sall dat nu man nich seggen, ofschoonst ik dat noch nau weit.

Wi wiern in Radebeul. In Meißen hefft wi Potzlän seihn, wat dusende Mark kosten dä. Wi hebben in uns lütt Stuuv einfach Steengood hatt. Uns fein Potzlän hett de Pole in Pommern uns afnohmen, seggte mien Grootmudder ümmer, op de Muur stellt un drop schooten.

Ik glöv nich bloot, ik wast blied, as ik mien Tollens un den Tollense-See seihn hebb!


An de Tollense. Bild Botaurus/Wikimedia Commons

Betahlen? Ja doch, betahlt heff ik för 14 Daag Urlaub — allens dorbi — wohr un wohraftig een DDR-Mark.


15.4.2018

 


na baven